Als je zelf niks kunt of wilt, heb je de keuze om aan één trend mee te doen waar je bij kunt horen: die van de trad wives… Leeghoofdige nono’s die denken dat ze alles beter weten, of nee, dat de man met wie ze trouwen alles beter weet en die het huisvrouwschap verheerlijken. Ik las erover in een column en keek even bij die hashtag op tiktok. Big mistake. Man, man, man wat schiet dit in mijn allergie. Het inperken van je recht op zelfbeschikking, daarvoor hoef je toch niet ver terug in het verleden om de gevolgen te kunnen spotten?
Ik snap er werkelijk helemaal niks van. Jonge bimbo’s met afgestyled haar en dik in de make-up die zogenaamd een perfect huishouden (op tiktok dan hè, je kunt hier ook aan meedoen als je helemaal niks om je uiterlijk geeft en je huis een troep is) met baby’s een hondje en een moestuin zouden runnen en vooral niks buiten dat huishouden zelf zouden willen beslissen, want dat doet hun man. Maar wel hun kinderen homeschoolen, niet vaccineren en uiteraard ook niet corrigeren, want de maatschappij dat ben jij en als onopgeleid projectiel heb je de vaardigheden om als volwassene zelfstandig te kunnen functioneren ook helemaal niet nodig, want dat ligt bij je partner. Gechargeerd misschien, maar daar komt de trend op neer. Die ‘mensen zonder piemel’ hebben duidelijk niet de pijn van hun moeders gevoeld voor wie dit – na de verplichte huishoudschool – geen keuze was.
Als vrouwen hebben we dat voorrecht van zelfbeschikking nog helemaal niet zo lang. Bovendien hoef je maar een beetje in de geschiedenis te duiken om te zien dat ‘macht’ altijd is misbruikt. Zeker mannen kunnen daar helemaal niet mee omgaan (bankencrisis in IJsland, even klein voorbeeldje, of wereldreligies en sektes, groter voorbeeld).
Als generatie X heb ik het heel goed gezien. Heb ik ook zelf nog ervaren dat ik als als meisje niet evenveel kansen had vanwege mijn geslacht. En ben ik blij dat ik als gescheiden moeder heel goed in staat ben om mijn eigen leven op de rit te hebben én een voorbeeldrol voor mijn kinderen te vervullen. Overigens was ik ook de eerste generatie in mijn bloedlijn die een studie mocht volgen. Die kon voelen hoe het is om je hart te mogen volgen in plaats van te doen wat anderen je opleggen…
Het hele tradwife ding klinkt meer als een machtsspelletje voor machtelozen. Want machteloos dat ben je als je geen opleiding (op een school) mag of kunt doen. In diverse landen is dit aan de orde van de dag, daar strijden de vrouwen verdrietig genoeg om hun bestaansrecht (Iran, Afghanistan). Naast het financiële fiasco dat ontstaat wanneer je geen eigen inkomen hebt, voelt het pijnlijk als je bepaalde basisdingen niet weet omdat je nooit mocht leren maar daar best de hersens voor had gehad. Dat weet ik uit eerste hand als dochter van de boomer generatie.
Kijk, dat je goed bent in het huishouden: daar mag je zeker trots op zijn! Wie wil er nu geen huishoudster om alles netjes te maken? En als je bijvoorbeeld een B&B zou runnen, dan zijn de skills om alles schoon, netjes en verzorgd te hebben en ook nog eens goed te kunnen koken en een oog voor sfeervolle interieurs onontbeerlijk.
Maar waar de officiële huishoudster van adellijke families vroeger een belangrijke baan had met aanzien, kiest de tradwife ervoor dat ze alle beslissingen overlaat aan haar partner (met piemel). Dat ze financieel en qua verantwoordelijkheid dus geen echte ‘partner’ is, maar dit over de schutting dumpt bij de piemeldrager. Of mag ik wel man zeggen? Want tradwives lijken me niet heel LHBTQ. (Is een aanname uiteraard.)
En daar komen dan ‘problemen’ van. Die ze anoniem bespreekt op fora, met vriendinnen of met haar man maar ja die heeft altijd gelijk, irriteert zich aan haar kleine wereldje vol bullshitproblemen en hij is nou vaak juist het probleem want ‘altijd chagrijnig’of ‘kan niet met hem praten’.
Haar man zit ergens mee. Of zij zelf.
Maar zij heeft er samen met hem voor gekozen om niet gelijkwaardig te zijn, dus ze is geen gesprekspartner. Wel kan ze fel losgaan met haar mening als moedermaffialid, of haar met perfecte plaatjes en onzinargumenten als reclamespotje voor het tradwife leven.
Hij durft haar niet te zeggen dat… [maak je keuze uit de volgende opties] hij vindt dat ze lui is, er financiële problemen zijn, de dokter hem een ernstige diagnose heeft gegegeven, hij verkeerde keuze heeft gemaakt qua vrienden, er een ander in het spel is, zijn vrouw nooit iets interessants te melden heeft, zijn vrouw hem zakelijk geen nuttige adviezen kan geven, hij gepest wordt op zijn werk, hij zijn baan kwijt is, hij een ernstige fout heeft gemaakt met serieuze gevolgen, hij overspannen is en de verantwoordelijkheid ook voor haar alles te beslissen te zwaar op zijn schouders drukt, zij de kinderen niet corrigeert of opvoed, ze te extreem is in haar tradwife denkbeelden, hij het gevoel heeft nooit aan haar verwachtingen te kunnen voldoen, … nou ga maar verder. Kan van alles zijn.
Gevolg: of hij wil scheiden, of hij maakt een eind aan zijn leven, of hij raakt permanent arbeidsongeschikt door een burnout, of hij gaat steeds lelijker doen, hij verandert in een thrillseeker… Diverse scenario’s mogelijk.
Ondertussen zwelgt de tradwife in zelfmedelijden en onmacht en zoekt ze haar heil bij anderen. Maar dan wel anderen die er het liefst hetzelfde over denken als zij. Want anders gaan mensen haar misschien wel adviseren om haar kinderen fatsoenlijk op te voeden en haar eigen geld te verdienen, zeker als ze inmiddels schoolgaande kinderen heeft en de kinderopvang niet meer de schuld kan geven.
Alleen wil ze liever een cursus bloemschikken volgen omdat het zo leuk is om te doen en niet omdat ze wellicht bloemstukken zou kunnen verkopen of zelf cursussen hierin zou kunnen geven. Of moestuinieren. Of visagie, mode tips geven in een winkel, professioneel kapster worden, een eigen productlijn beginnen, oudere mensen helpen met thuiszorg of… Ik bedoel, zelfs met shoppen kun je geld verdienen wanneer je start met mystery shopping. Betaalde arbeid is niet per defenitie een baan.
Maar als je niet verantwoordelijk wilt zijn voor jezelf, hoe kun je dan ooit een ‘partner’ zijn? Niet toch? Dan ben je dus alleen een ‘wife’ en schop je om enigszins een machtsgevoel te hebben tegen alles en iedereen aan die de vinger op de zere plek legt. Namelijk dat ongelijkwaardigheid in een relatie geen fijne basis is.
Of je gaat anderen pesten. Kan ook. In pestgedrag zit namelijk eveneens het hele macht versus machteloosheid patroon. Als je geen andere moeders kunt narren, dan gaat dit type alles voor haar kinderen bepalen want daarover heeft ze als tradwife natuurlijk wel ‘macht’. Wee je gebeente als die opgroeien tot zelfstandige denkers met onafhankelijke geest die willen ontsnappen uit de door de ouders gekozen mentale gevangenis of gewoon alleen maar ‘lastige’ vragen stellen.
Mijn kinderen zijn slimme dames. Ik vind hun persoonlijkheid en dus ook hun mening waardevol. Het zou zonde zijn als een ander ‘de baas over ze wil spelen’ mochten ze ooit een relatie krijgen. Het zou ook zonde zijn als ze zich enkel en alleen op hun huishouden storten en daarmee hun zelfontplooiingskansen saboteren. Hun wereld zou dan wel heel erg klein en beperkt zijn, net als hun denken. Ze zetten beiden nu al vaak hun intelligentie in om een stap verder te komen. Met de groei van hun zelfrespect en eigenwaarde, groeit ook mijn trots. Hoe mooi wanneer ze later zelfstandig genoeg zijn om hun eigen boontjes te kunnen doppen?
Ik hoop dat ze de wereld veranderen. Dat kan alleen als ze iets over zichzelf te zeggen hebben. De keuze van tradwife worden, mogen ze van mij dus niet maken. Verder ligt alles open. Gelukkig waren ze daar zelf ook heel duidelijk in: “No way mam, zo met je eens!“
En het kan omdat ze in Nederland wonen. In deze tijd. Omdat de generaties voor ons, ervoor geknokt hebben dat dit mogelijk is. Wellicht hebben zij de inzichten en kracht om het recht op zelfbeschikking mogelijk te maken voor de vrouwen in andere landen die ‘gedwongen tradwife’ zijn. Dat het een trend zou zijn om hier bewust voor te kiezen, vind ik persoonlijk bijzonder pijnlijk en kan toch alleen maar voortkomen uit gebrek aan … opvoeding? Je eigen leefwereld inperken zou je misschien alleen overwegen omdat je het grotere plaatje niet ziet of hebt meegekregen. Ik snap het echt niet…
Als je alle beslissingsbevoegdheid over jouw leven (en dat van je eventuele kinderen) afgeeft aan een ander… dan kun je toch nooit gelukkig met jezelf zijn? En wat als die partner om wat voor reden dan ook wegvalt? Snap jij het wel?
Lees ook:
