Corona verloopt bij iedereen anders. Sommige mensen voelen zich extreem ziek, ik heb mij bij andere ziektes veel naarder gevoeld. Toch behoor ik met een zware longontsteking waarbij ik naar adem hapte tot de 1 op de 5 mensen die wordt geclassificeerd als ‘ernstig geval’. Best gek. Ik voelde me niet heel ziek, had geen koorts, maar had wel veel pijn aan mijn rechterlong en het was best beangstigend om als een vis op het droge naar lucht te happen. Achteraf was het zwaarder dan ik dacht: na 8 maanden nog steeds ernstige klachten…
In de media werd steeds de nadruk gelegd op verkoudheidsklachten bij een COVID-19 infectie. Die had ik dus niet. Geen snotneus. Niet niezen. Niet hoesten. En dus geen koorts. Dus ik dacht eigenlijk dat het wel prima met me ging. Al had ik al wel even het gevoel dat iemand continu met een stok tegen mijn rug aan zat te duwen. Langzaam werd het gevoel van die stok groter.
Spierpijn?
Ik gooide het op spierpijn van mijn computerwerk. Hiervoor bezoek ik regelmatig de fysiotherapeut die dat los trilt met shockwave therapie. Heel gek was het dus allemaal niet, hooguit vervelend.
Hooikoorts?
Tot ik tijdens een wandeling met mijn kinderen de indruk had dat ik toch wat benauwd was. Kwam dat door hooikoorts en de pollen in de lucht? We deden op 1,5 meter afstand koffie met een taartje in de tuin van mijn ouders en ik vroeg mijn moeder of ze daar ook zo’n last van had. Tijdens de wandeling naar huis leek mijn benauwdheid toe te nemen. Ik besloot bij thuiskomst dat we in quarantaine gingen, voor de zekerheid. Ook al had ik geen koorts, geen hoestbuien en geen verstopte neus.
Prop in je long
Toen ik die avond mijn kinderen niet normaal meer kon voorlezen, maakte ik me toch een beetje zorgen. Bij elke zin moest ik even stoppen voor een hap adem. Ik klonk als zo’n hijglijn. Heel gek. Het voelde alsof er een soort prop in mijn long zat, die steeds groter werd. Formaatje van een honkbalknuppel die tegen mijn rug duwde. De ochtend erna was het niet weg en besloot ik toch de huisarts maar even te bellen voor overleg. Ik had iets verhoging, 37,6 ⁰C en behalve de kortademigheid geen klachten.
Van de huisarts kreeg ik de instructie om bij benauwdheid 1 minuut lang mijn ademhaling te tellen. Dan 5 minuten wachten en dit herhalen. Boven de 20 moest ik bellen, boven de 23 zou het zorgwekkend zijn. Ook bij koorts (temp boven de 38 ⁰C) moest ik direct bellen. Of bij andere heftige klachten: als ik niet meer voor mezelf kon zorgen, of de trap niet meer op of af zou kunnen.
Afijn. Dat had ik dus allemaal niet. Tijdens mijn hele ziekteperiode is 17 het hoogste aantal ademhalingen per minuut dat ik – in rust – heb geteld. Maar ik was echt, echt, heel erg kortademig!
’s Nachts werd ik happend naar lucht wakker. Een dag later was de kortademigheid toch wel heftig met ook nu af en toe happen naar lucht. Maar ik voelde me niet ziek. In huis was het gezellig met de meisjes om mij heen. Zij lazen mij nu voor in plaats van andersom, want dat ging niet meer. Boos worden als ze ruzie hadden, lukte ook niet. Ik had te weinig lucht. Tijdens het videobellen met een paar mensen de avond ervoor, drukten zij me op het hart om toch nog een keer de huisarts te bellen. Zij vonden mijn gehap naar adem er niet goed uitzien, terwijl ik zelf nog steeds niet het gevoel had echt heel ziek te zijn.
Ik belde dus nogmaals naar de huisarts. Nog steeds geen koorts, wel verhoging. Geen 20 ademhalingen per minuut of hoger. Geen andere ziekteklachten, behalve het gebrek aan lucht. Eigenlijk niets verontrustends dus, maar de assistente vond me wel heel benauwd klinken. Na overleg met de huisarts werd ik teruggebeld dat ze me op de corona-huisartsenpost in het ziekenhuis toch even wilden zien.
Ervaring op de corona-poli
De kinderen kon ik gelukkig bij hun vader brengen. Voor de zekerheid zette ik ze af met al hun (school)spullen. Vanuit de auto kregen ze een knuffel. Dat vond ik heel erg, dat ik ze niet op een fatsoenlijke manier bij papa kon brengen met een normale overdracht. Daarna reed ik naar het Groene Hart Ziekenhuis, waar de speciale huisartsenpost voor van corona verdachte patiënten was ingericht. De instructies waren duidelijk: je mag niemand meenemen, kom alleen. Na binnenkomst even blijven wachten.
Bij de ingang van het ziekenhuis stonden overal borden en medewerkers om je naar de juiste deur te wijzen. De Nood-HAP was snel gevonden. Na binnenkomst moest ik eerst mijn handen ontsmetten (pompje bedienen met de elleboog) en een mondkapje op. Ik gaf mijn naam door zodat ze de afspraak konden bevestigen. Ook het identiteitsbewijs werd afgegeven en daarna kreeg ik het ontsmet weer terug.
Heel onwerkelijk: alle medewerkers in pak met mondkapje, veiligheidsbril, blauwe overschoenen, handschoenen, plastic overjas en een haarnetje… De helft van de stoelen was met lint afgezet.
In de spreekkamers werd alles na elke patiënt ontsmet. De arts verontschuldigde zich dat de zuurstofknijper die ik op mijn vinger kreeg daardoor (ontsmetten en combi met plastic hoesje) wat minder goed werkte. Bij gezonde mensen is de saturatie tussen de 95 en 99%. Mijn waarde was 91%. Onder de 90 ben je in gevaar, dus ik zat nog goed. Bij een getal van 80% of lager kan er schade aan je organen ontstaan. (Bron: Wikipedia over zuurstofsaturatie ) Mijn bloeddruk was prima. Met het luisteren naar de longen was de arts ook vrij snel klaar. De longontsteking was goed te horen.
“Je hebt een fikse longontsteking en vermoedelijk ook corona,” zei de arts. Ik kreeg antibiotica voorgeschreven. De kinderen moesten bij hun vader blijven. Voor mij was er heel veel rust nodig. En de hoop dat de medicijnen zouden aanslaan. De antibiotica zou helpen als er een combi was met een bacterie. Het virus moet je lichaam zelf opruimen. Met de nodige instructies kon ik weer naar huis.
Tijdens het wachten op de medicijnbezorger (ik mocht ze niet zelf ophalen), nam ik dit filmpje op. Zoals je ziet werden de klachten van ademnood steeds erger:
Verloop na de amoxicilline
Ik hoopte vurig dat de 7-daagse amoxicilline kuur aan zou slaan en ik had geluk. Het had heel anders kunnen lopen. De ochtend na het innemen van de eerste pil de avond ervoor, merkte ik het effect al. Lucht! De prop in mijn long leek kleiner en ik voelde de verse zuurstof bij elke ademhaling naar binnenstromen. Wat een heerlijk gevoel!
Wel kwamen nu de andere typische corona-klachten een beetje opzetten. Ik was moe. Verschrikkelijk moe. Na heel eventjes videobellen of tv kijken viel ik uitgeput in slaap. Had een beetje hoofdpijn, een soort aangezichtshoofdpijn. Het voetbal-tegen-je-neus-gevoel is denk ik de beste omschrijving, tijdens mijn groep 8 kamp is er ooit een voetbal hard tegen mijn neus aan geschoten en zo voelde het. Af en toe wat duizelig. Af en toe wat druk op de oren. Iets hoesten. Steken op de borst. En later kwam daar nog keelpijn bij.
Al die tijd had ik verhoging maar niet echt koorts. Mijn geur en smaak werkten nog prima, ik had geen diarree, de pijn was vervelend maar goed te doen. Ik maakte me wel zorgen over mijn hartritme en toen de pijn op mijn borst uitstraalde naar mijn schouder, mijn bloeddruk niet goed voelde, mijn temperatuur wat hoger werd en ik heel wankel op mijn benen stond en trilde, ben ik nog een keer terug geweest naar de corona-poli voor een herbeoordeling. Gelukkig was alles binnen de normen en was er niets mis met mijn hart. (Dat vond ik namelijk eng, in 2006 is mijn toenmalige schoonmoeder op 48-jarige leeftijd overleden aan een hartaanval. Daarom wilde ik geen risico nemen. Wie zou mij vinden als ik ‘out’ ga alleen in thuisisolatie?) Ik moest 4x per dag 2 paracetamols bij slikken. Met die paracetamols was het goed te doen. In de media zag ik alleen maar mensen die veel beroerder waren dan ik. Op tv was niks anders te zien…
Uiteindelijk gingen de klachten over in keelpijn. Ben ik na een paar dagen ineens weer heel benauwd geworden en was dat een dag later weer over. Dan had ik weer hoofdpijn. Of oorpijn. Dan weer alleen keelpijn. Maar vooral was ik moe. Corona houdt niet van warmte en Vitamine D is heel erg goed voor je, dus ik heb veel in de zon gezeten in mijn tuin. Fijn dat het zulk mooi weer was en prettig om natuurlijk op die manier je herstel te bevorderen.
En verder?
Ik heb dus heel veel geslapen. De afwezigheidsassistent in de mailboxen stond aan. Als zzp-er moet je natuurlijk wel je boterham verdienen, maar het ging allemaal even niet in het normale tempo. Verder voelde ik me verschrikkelijk alleen, al waren er gelukkig verschillende mensen die steeds informeerden hoe het met me ging. Het gebrek aan lichamelijke contact vond ik een groot gemis. Daarom heb ik contact opgenomen met een lokaal verzorgingshuis. Zodra ze daar vrijwilligers met anti-stoffen in hun lijf kunnen gebruiken, nemen ze contact op. Misschien kan ik af en toe iemands hand vast houden? (Update: ze hebben me nooit meer gebeld.)
Op social media zag ik veel blijf-thuis-oproepen verschijnen, van mensen die ondertussen foto’s van hun eigen wandelingen en fietstochtjes deelden… Niet sympathiek mensen! Bovendien was ik ontzettend dankbaar voor de mensen die juist niet thuisbleven en mij van een boodschapje wilden voorzien… Blijf gezond was er ook zo eentje. Gebruik je gezonde verstand zou misschien beter zijn? Ik had natuurlijk ook kunnen verdrinken in mijn angstgevoelens, zwelgen in doemdenkerij en mezelf een depressie kunnen aanpraten. Momenteel allemaal hip. Ik heb ervoor gekozen om niet aan deze ‘hippe trends’ mee te doen. Wat je ook wilt, je moet het zelf doen en dat betekent ook boos op jezelf worden als je zo’n gedachte opmerkt. Hoop en geluk vinden in kleine dingen, voelen voor mij persoonlijk beter en hebben me geholpen. Zoals mijn hernieuwde waardering voor zuurstof!
Ik heb veel meditaties geluisterd: Synctuition, Abraham Hicks, Louise Hay, Dauchsy. Zo bleef ik kalm en positief.
Lees ook: Post-covid: Leven met de 20-3-20 regel
Kind met corona?
Op de dag dat ik door omstandigheden mijn kinderen weer in de armen mocht sluiten, klaagde één van de meisjes over duizeligheid. Dit was 10 dagen na ons afscheid, dus ik heb haar waarschijnlijk daarvoor besmet. Ik had nog steeds keelpijn en mocht nog niet naar buiten. Maar oh wat hadden we elkaar gemist! Duizeligheid had ik zelf tijdens de besmetting ook ervaren, vandaar dat ik de link legde. Bij kinderen verloopt een besmetting milder én de klachten zijn iets anders.
Dochterlief kreeg er later buikpijn, hoofdpijn en vermoeidheid bij. En ze moest veel niezen. Ze was er niet heel ziek van. Af en toe een paracetamol was voldoende. Koorts heeft ze niet gehad, wel een ondertemperatuur van 35,7 ⁰C. Zolang ze geen blauwe vingertoppen of tenen krijgt en zonder moeite de trap op en af kan lopen, hoeven we geen dokter in te schakelen (aldus de assistente van de huisarts). Vandaag heeft ze geen klachten zegt ze. Als dat zo blijft kan ze snel haar papa weer zien!
Ik krijg heel vaak de vraag of het wel ‘echt corona is’. Nou, ik ben niet getest. Mijn dochter ook niet. Wij werken namelijk niet in de zorg en wij zijn ook niet opgenomen in het ziekenhuis. Ik heb van 3 verschillende huisartsen én een verpleegkundige gehoord, dat ik er echt vanuit moet gaan dat dit corona was gezien mijn klachten. Mijn longarts concludeerde dat ook en ik heb de chronische indicatie voor covid-19 fysiotherapie.
Een normale longontsteking verloopt anders (meestal met koorts) en welke 41-jarige krijgt er nu een longontsteking in april? Normaal zijn januari en februari daar de maanden voor. Een longontsteking is normaal gesproken ook niet besmettelijk.
Al met al zijn wij er dus op dat moment ‘goed doorheen gekomen’. Geen ziekenhuisopnames, medicijnen die aansloegen en weinig pijn of beroerdheid. In juni staat mijn intake bij de bloedbank gepland, die moest ik door de besmetting verzetten (update: in november vond Sanquin me nog steeds niet gezond genoeg om te doneren).
Mocht je met corona besmet raken, hoop ik dat je er weinig last van hebt. Je leest overal over de meest heftige gevallen, maar als je geen overgewicht hebt, onder de 60 bent, vrouw bent en geen onderliggende klachten hebt, kan het dus meevallen op het moment zelf. Zelfs als je in de categorie ‘zware klachten’ valt door een longontsteking.
Wat je niet zoveel leest in de media: je kunt na dit thuis uitzieken veranderen in een covid longhauler, zoals ik.
Ik koester elke stap van mijn teruggewonnen gezondheid, waardeer de nabijheid van mijn kinderen nog meer en proost alvast op een einde aan de 1,5-meter economie. Wil gewoon ECHT mijn moeder weer kunnen knuffelen!
UPDATE AUGUSTUS
Inmiddels ben ik 4 maanden verder en wil ik mijn woorden terug nemen. Ik hoop niet dat je er “net zo vanaf komt als ik”. Vlak na de ziekte voelde ik me beter, maar eenmaal terug richting ‘normaal ritme’ kwam de klap. Terugval na terugval. Mijn dagelijkse belasting, zeker met de kinderen erbij, bleek veel te zwaar. Verschillende onderzoeken gehad zoals een spirometrie (die zware terugval veroorzaakte), longscintigrafie, CT scan en spectraal CT scan. Er is ‘niets te vinden’ qua blijvende schade. Wel toonde de longscintigrafie afwijkingen met doorbloeding en luchtverdeling in de long, die op de CT scans niet terug te zien waren. Ik heb nog altijd pijn. Kom de dag niet door zonder siësta. Conditie opbouwen is geen optie: bij de fysiotherapeut moet ik stoppen zodra ik pijn voel om een ergere terugval te voorkomen. Ik was hiervoor gezond. En actief. Mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering is boos dat de artsen niet kunnen zeggen hoe lang ik nog pijn houd. Met de aanhoudende longpijn ben ik sowieso een uitzondering. En ik had dus “thuis uitziek klachten”.
Update december, welke long hauler klachten heb ik nog:
Een Engels onderzoek met perfusie MRI scan toont aan waar mijn klachten deels vandaan komen, helaas is dit in Nederland (zelfs bij C-Support) nog niet breed bekend bij artsen. Ik kan me dus nergens aanmelden als proefpersoon. Sowieso kan ik niet terecht bij de reguliere zorg. Mijn huisarts heeft nog een bloedonderzoek (dat helemaal goed was) gedaan in november en gooit mijn klachten op een burnout. De longarts heeft mij in september uitbehandeld verklaart en wil me zonder verwijzing van de huisarts niet meer zien, sowieso zitten ze vol. Daarom heb ik C-Support ingeschakeld. De medisch specialist daar (een huisarts) adviseert me om toch via de huisarts nogmaals een consult bij de longarts en eventueel cardioloog te vragen. Hiervoor ben ik moed aan het verzamelen. En energie.
In de tussentijd heb ik:
- De herbeleving van ademnood aangepakt via de Matrix Methode bij een hulpverlener. De angstige situatie is in 1 behandeling overschreven. Dit haalde de scherpe randjes van de pijn.
- Bij de fysiotherapeut een conditietest gedaan (deel 1, de fietstest komt nog ivm de inspanningsintolerantie). Op de wandeltest scoor ik gemiddeld ten opzichte van 75+-ers. (Een mooie verbetering dus. Ik ben inmiddels 42 overigens.)
- Ontdekt dat regelmatige massages door de fysio goed helpen tegen een deel van de pijn.
- Mijn hartslag gemonitort gedurende een week met de Mi Fit band. Ik constateer een dagelijkse piek en diverse dips in hartslag.
Mijn restklachten:
- Inspanningsintolerantie (zie alle klachten die ik hier noem).
- Verhoging na inspanning (37,5°C).
- Pijn bij ‘lang’ spreken.
- Brandende long (rechts).
- Kortademigheid bij ‘lange’ inspanning.
- Spierverkramping bij naderen inspanningsgrens. Dit is een stopteken!
- Duizelig.
- Steken in gebied hart, hartslagdips (tussen de 43 en 48, je mag eigenlijk niet onder de 60 komen), vanuit het niets versnelde hartslag (tot ver boven de 100 in rust).
- Keelpijn rechts.
- Hoofdpijn op de neus (als ik echt grenzen over ga).
- Pijn op de rug (op de plek van de ontsteking in april).
- Spierpijn in rechterdeel ribbenkast (tussenribspieren, borst, rug, uitstralend naar oksel en bovenarm).
- Intense vermoeidheid na teveel inspanning of prikkels.
Overigens zit er nog altijd verbetering in, gelukkig! Ik heb niet meer elke dag een dutje nodig. Op sommige dagen nog wel een bewust rustmoment, maar dus niet meer elke dag. Ik kan mijn energie beter doseren over een dag en heb de lat voor mezelf wat lager gelegd.
Wie zoekt naar achtergrondinformatie met betrekking tot reïntegratie op het werk, duur van de restklachten, belastbaarheid etc kan in de Handreiking voor de Zorg van de Longalliantie – gepubliceerd 30 augustus 2020, lezen over de behandeling van het CAS: Covid19 Associated Syndrome. Ik val dus zoals je in de statistiekjes kunt zien onder het vraagteken qua aantallen.
Hersteld door Pfizer
Uiteindelijk, na 14 maanden sukkelen met de gezondheid, kan ik daadwerkelijk aan mijn herstel gaan werken. De longcovidklachten zijn 2 weken na de 1e Pfizer injectie (in mei) verdwenen! Bizar gewoon. Direct na de prik was de zenuwpijn in mijn long weg (die sinds januari flink was toegenomen). Ik heb nog een traject gedaan bij revalidatiekliniek Spine & Joint, gericht op het weer goed krijgen van de ademhaling. Ook voor de ademhaling en longen volg ik de lessen van Zing je Sterk. In juli staat er nog een afspraak bij de sportarts in het ziekenhuis om te checken of mijn hart niet is aangetast door dit rotvirus. Maar ik ben er weer! De fysio mat mijn conditie afgelopen week alweer op 62% van wat het bij een normaal persoon van 42 zou moeten zijn, dus heel erg mooi op weg. Ik kan weer functioneren en ben daar ontzettend dankbaar voor. Goed spul, dat Pfizer vaccin!
Sterkte iedereen! Hopelijk kun jij wel snel weer jezelf zijn!
Lees ook:
- De corona ervaring van Mariska
- De corona ervaring van Geke
- De corona ervaring van Marjanne
- Menstruatie na corona
- Halotherapie na corona
- Verloop corona herstel ondernemer
Hoe was het ziekteverloop voor jou?
Reacties
Hoi! Mijn naam is Tessa en ik doe een biomedisch gerelateerde studie. Ik ben op zoek naar iemand die corona als heftig heeft ervaren en nog lang klachten ervan ervaart om een gesprekje (online) te voeren van ongeveer een uurtje. Je blijft volledig anoniem (beroepsgeheim), het is slechts voor een opdracht genaamd Student Meets Patient. Als je dit zou willen laat het me dan vooral weten!
Ha Tessa, ik kan je hiervoor ook verwijzen naar de facebook groep corona ervaringen en langdurige klachten. Veel mensen hebben het heftiger gehad dan ik met een heftigere nasleep. Desondanks is tijdens het ziek zijn ook mijn long vrijwel dichtgeslibt en heb ik daar nu 7 maanden later nog altijd last van. Leuk dat je door een lezeres op mijn blog bent gewezen (had een berichtje van haar), je kunt me mailen via info@marstyle.nl om iets in te plannen
Wow heel heftig hoor! Het lijkt me echt super eng om Corona te hebben. Gelukkig ben je er goed vanaf gekomen! Ik heb gelukkig geen Corona, maar een vriendin van ons die in de zorg werkt heeft het wel al gehad.
Omdat ze in de zorg werkt wilde ze sws al geen mensen over de vloer in deze tijd, dus ik ben aan de ene kant wel blij dat ik niet met haar in contact ben geweest. Ook al is het wel jammer dat we elkaar niet kunnen zien.
Dag. Ik lees zojuist je update van augustus. Heb je pijn rondom je longen als je wat actiever wordt?
Dan wil ik je graag een logopedist aanbevelen! Klinkt echt belachelijk, ik weet het. Een collega heeft echter heel veel baat bij een logopedist, ook in maart besmet en nog steeds veel klachten. Het had te maken met te hoog ademen waardoor je longvliezen hoger gaan zitten. Nu na een aantal behandelingen is het al veel minder!
Ik hoop dat je dit leest en dat je er wat aan hebt.
Dankjewel! Ik ga eens kijken wat de mogelijkheden zijn met mijn verzekeraar, idd longpijn bij te verl activiteit
Fijn dat je mu weer opgeknapt bent! Bij mij begon het met hele erge spierpijn en koorts en mijn reuk en smaak waren ineens weg. Na 3 dagen koorts knapte ik weer op. Alleen was ik na 1x de trap op lopen zo moe dat ik moest gaan liggen. Na ruim een week was ik weer helemaal fit gelukkig. Toen werd mijn man ziek. Die begon met hoesten en daarna hele hoge koorts. Toen geen reuk en smaak meer en hij werd benauwd. Hij is uiteindelijk 2x bij de corona hap geweest om zijn zuurstofgehalte te checken en zijn longen na te kijken. De laatste keer dat hij daar was wilde de arts hem eigenlijk opnemen. Hij zag dat zelf niet zitten omdat hij dan helemaal alleen zou komen te liggen. Uiteindelijk afgesproken dat hij direct zou bellen als het slechter zou gaan. 4 dagen later was hij gelukkig koortsvrij en verdween zijn hoest langzaam. Hij is 7 kilo kwijt en heeft geen conditie meer. Nu alles weer gaan opbouwen Hij is ruim 2 weken doodziek geweest. Onze zoon van 5 jaar heeft nergens last van gehad gelukkig. Wij zijn beide niet getest maar de artsen wisten zeker dat het corona was.
Heftig Emmylou! Ik knijp echt in mijn handen dat ik geen koorts had. En 7 kilo kwijt… pfoeh… heftig… hopelijk sterkt hij snel weer aan. Zonde dat er zo weinig getest wordt, zo kun je ook niet goed meten hoeveel mensen er weer zijn opgeknapt. Sterkte met het herstel! Fijn dat ie zoontje geen last had, mijn 7-jarige heeft gelukkig ook geen klachten
Heftig om te lezen hoor! Fijn dat je weer bent opgeknapt!