Soms… wil je gewoon even lekker wegkruipen onder een dekentje en verder helemaal niks. Zoals vandaag. Het regent niet, maar de lucht is grijs. Er moet eigenlijk veel gebeuren, er zaten wat dingetjes tegen en ik voel me al een tijd ontzettend moe. Al heb ik leuke plannen, gebeuren er genoeg fijne dingen en probeer ik elke ochtend als de kinderen naar school gaan meteen zelf ook een wandeling te maken, mijn energie is een beetje op. Herken je dat?
Vol enthousiasme ben ik gestart met een paar grote projecten. Sommige dingen lopen soepel, anderen vragen nog even die extra aanzwengeling. Ondertussen zou ik eigenlijk hier in huis even flink moeten opruimen, zodat de spullen van mijn vriend erbij passen. De woonkamer hebben we al anders ingedeeld, er zijn al wat tassen kleding weg, maar er moet natuurlijk meer gebeuren.
Ondertussen ren ik me rot van afspraak naar ortho, van bloedbank naar werkmeeting, van vaccinatie naar brievenbus. Het weekendje Roompot met prachtig weer en de nodige momenten met de Flair in de hangmat, waren zalig. Alleen een beetje kort om echt te ontspannen, want ik was toch verantwoordelijk voor het inpakwerk, 3 tieners, de nodige uitstapjes om de omgeving te verkennen en natuurlijk de schoonmaak en het heen en weer rijden.
“Waarom heb je geen echte baan?”
Mijn werk loopt wat stroef, hoewel ik nog vaak genoeg overloop van enthousiasme is het financieel pittig. De manier van hoe ik nu werk moet meegroeien naar iets anders. Ik ben al een tijd bezig om een interimfunctie te zoeken, maar voor mij nog 100 andere sollicitanten. “Waarom heb je geen echte baan?” zei mijn dochter van de week. Ze schaamt zich voor mijn geworstel: de ene maand een prima inkomen, de andere maand niet. De bij de rechtbank bepaalde kinderalimentatie kreeg ik alleen de eerste paar maanden (van partneralimentatie zag ik af) en op 1x een marginale indexatieverhoging na, is dat bedrag nog altijd niet in de buurt van wat we destijds via de mediator hadden afgesproken. Ik heb geen zin in conflicten omdat dit niet in het belang van de kinderen is, dus tegenwoordig stuur ik voor alle extra kosten maar een tikkie voor de helft. Gelukkig krijg ik kinderbijslag en kindgebonden budget, denk ik dan maar.
En dan… moet je dochter geld voor een sponsorloop van school. Bij je buurmeisje had je al een lootje voor de Grote Clubactie gekocht. Er lijken elke avond wel collectes voor je deur te staan. En een paar dagen later moet je ook nog kinderpostzegels van haar kopen. Omdat je die elk jaar koopt en het allemaal zulke goede doelen zijn. Maar het frustreert wel.
Vooral omdat ik gewoon moe ben.
Verschil tussen ‘kunnen’ en ‘lukken’
Normaal heb ik alle energie om lekker enthousiast de kar te trekken. Ik ben zo blij dat ik mijn gezondheid terug heb, dat ik het ook allemaal weer kan. Alleen blijkt er tussen ‘kunnen’ en ‘lukken’ ook nog een verschil te zitten.
Administratieve rompslomp vanwege het samenwonen, maar ook vanwege een stuk identiteitsfraude op facebook waar ik deze week door een lezer op attent werd gemaakt. Facebook werkt niet bepaald vlot mee om het nepprofiel te verwijderen – ondanks al jullie hulp met meldingen – dat mijn foto’s gebruikt. Bij de politie kon ik alleen een melding doen. Zonder echte identiteit kun je ook geen auteursrechtclaim indienen. Het vreet energie.
En het bleek verstandiger om op verzoek van mijn klanten mijn leuke Blogboot evenement te verplaatsen naar een volgende maand. Hoewel we het dan nóg beter en leuker kunnen maken, is het toch een beetje een domper omdat ik er heel veel zin in had.
Dus wil ik wegkruipen en niks.
Wegdromen over Frankrijk
Maar geen zorgen. Ik zit niet in een depressie of iets. Zo beleef ik fijne momenten met mijn kinderen en met mijn vriend. Gisteren reed ik naar Amsterdam (en vanmiddag ook weer) voor een mooie netwerk bijeenkomst met allerlei Franse bestemmingen. Daar besprak ik mooie mogelijkheden voor samenwerkingen, zodat we volgend jaar persreizen kunnen maken om ook jou weer via leuke content te voorzien van inspirerende tips. Frankrijk is prachtig en ik heb er nog veel te weinig van gezien! Dit keer ging het over duurzaam toerisme (met de trein) en stedentrips. Wist je dat Nederlanders nog altijd de nummer 1 zijn qua toerisme in dit land?
Interim of vast?
Terwijl ik zo vooruit worstel in de zuigende modder, kwam ik ineens een vaste vacature tegen die me heel erg leuk leek. Iets compleet anders en als hb multipotentialist, trekt dat enorm. Nieuw, fris en een vast inkomen naast de business. Ik heb gesolliciteerd en meteen verteld dat ik mijn koffie zwart drink. Dan weten ze dat vast als ze me uitnodigen. Als er dan geen tijdelijke projecten zijn die een vleugje Marguerita kunnen gebruiken, is dit wellicht iets. Of niet. Of het is – net als alle andere ‘vaste functies’ die ik ooit heb gehad, toch ook weer tijdelijk. Ik wil in ieder geval zelf even iets nieuws. Andere omgeving. Ander soort mensen. De wereld waarin ik met mijn bedrijf opereer ken ik nu wel. De kinderen zijn zelfstandiger.
Het is tijd.
En dan kruip ik daarna weer onder mijn dekentje vandaan…
Oh nee… ik heb heel geen tijd om er nu onder te liggen. Ik ga nog even door met de krenten uit mijn pap, waar ik zo blij van word. En met koffie. Nu dit verhaal uit mijn systeem is, heb ik wel weer een bakkie verdiend voor ik naar de fysio moet.
Enneh, ik werd mega blij van de kijkcijfers op mijn blog afgelopen weekend: dankjewel! Ik kreeg zelfs appjes van ‘die en die’ (een persoon die mijn post geen like had gegeven op social media) deelde je link in een appgroepje dus ik was even gaan kijken en wilde je feliciteren. Dat is best weer heel grappig!
Heb jij ook weleens van die periodes dat het allemaal even stroperig aanvoelt?
