Belang van een goede band met je tiener

Waarom is het zo belangrijk om een goede band met je tiener te hebben? In dit artikel maar even de diepte in. Ik wilde altijd al moeder worden en heb een familyblog. Alleen ben ik niet zo’n typische moeder ‘wiens hele leven om de kinderen draait’ al komt het puntje bij paaltje natuurlijk wel neer op je leven om de kinderen heen bouwen en hoor ik mezelf meerdere keren per week de zin ‘nee mijn kinderen zijn dan thuis’ zeggen, hahaha. Ik heb altijd geprobeerd de kinderen zelfstandigheid en verstandigheid bij te brengen en dat laatste vooral ook door zelf open en eerlijk te zijn over mijn eigen fouten… De band met je tieners is uitermate belangrijk!

De tienertijd is uitermate onzeker. Er verandert zo ontzettend veel voor je kinderen. Hormonen, middelbare school, eerste bijbaantje, ontdekken waar je passies liggen en nu keuzes maken voor later waarvan je nog niet kunt duiden hoe die de rest van je leven zullen beïnvloeden…

Zelf probeer ik open te zijn, ongevraagde informatie te delen op de juiste momenten (vanwege vragen die ze wellicht niet durven te stellen) en vooral open te staan voor vragen. Ik ben namelijk net een echt mens – het is ongelooflijk – en maak dus flink wat fouten. De enige manier waarop je kunt leren en jezelf verbeteren, maar in mijn opvoedkunde hoop ik dat ook het kroost iets oppikt van de dingen die bij mij mis zijn gelopen en het in hun leven anders aan zullen pakken. Of in ieder geval dat ze dingen met mij delen op de momenten dat het nodig is, omdat ze weten dat ik open en eerlijk ben en toch wel van ze blijf houden no matter what. 

In de krant lees ik over flippende gelovigen vanwege een halloweenoptocht, wat ik zelf nogal naïef en bekrompen vind. Niet iedereen is blijkbaar even open en vooral open-minded voor zaken die buiten de eigen beleefwereld liggen. Ondertussen speelden mijn kinderen pas op een feestje ‘Cards against humanity‘ (foutje van de cadeaugever) en hebben ze termen geleerd die… nou ja, hopelijk nog tientallen jaren niet in hun beleefwereld hoeven voor te komen (of gewoon helemaal niet, er zaten termen bij die ik zelf buiten mijn leven hoop te houden, bizarrrr spel maar hilarisch, dat wel).

Als langslopende ouder probeer je die dan toch hier en daar uit te leggen al kwamen ze met zoekmachines ook een eind. Pfff… ongemakkelijk! Maar goed, mijn standpunt is dat ze deze uitleg beter zonder oordeel van een volwassene kunnen krijgen op deze lacherige manier, dan van het internet. Dan kun je een term ook duiden. Sommige dingen zijn normaal andere dingen… zijn wat, uhm, bijzonderder. Plus je geeft ze het vertrouwen dat als ze er ooit een vraag over zouden hebben, je dit kunt toelichten.

Zo ook met de reclame campagnes over schimmelinfecties. Waarom is dit in vredesnaam op televisie, mama? Verzuchtte er één uit de grond van haar hart. Omdat, zo antwoordde ik, de meeste ouders niet zullen zeggen: “nou meiden, thee en koekjes erbij, vandaag gaan we het eens gezellig over schimmelinfecties hebben!” En dat ik zelf eerst zwanger moest worden, om te horen wat het was en dat ik er toen last van had. Het is dus niet iets waar je over praat, maar er is dus wel een oplossing voor als je er last van hebt (achter dat linkje mijn artikel over het verschil tussen schimmel en vaginose). Dus dat reclame ook kan helpen om een ongemakkelijk onderwerp bespreekbaar te maken.

Om een goede band met je tieners te kunnen hebben, spreekt het uiteraard vanzelf dat je daar in de jaren hiervoor de basis hebt gelegd. Je kinderen zelfvertrouwen hebt gegeven, support maar geen smothering, het gevoel dat ze alles met je kunnen delen en dat hun vader of moeder achter ze staat, no matter what. Dat je hun mening waardeert, ook al ben je het daar niet altijd mee eens (en uiteraard geeft mama’s stem toch de doorslag, haha). En vanzelfsprekend dat sommige onderwerpen privé zijn, dus ook al stelt iemand een vraag… je hoeft er geen antwoord op te geven als je dat niet wilt.

Aangezien de meiden in 2 huizen wonen door ons co-ouderschap, is het extra belangrijk om een goede band met ze te hebben. Anders spelen de dames 2 ouders richting elkaar uit (doen ze toch wel maar het kan erger hè). Hun zus is thuis voor ze. Dat zie je ook aan de illustratie bij dit artikel, gemaakt door mijn oudste en het plaatje lijkt echt. Ze hebben een goede band. En uiteraard ook regelmatig onenigheid, want dat hoort er nu eenmaal bij. 

Sinds ik ben gaan samenwonen, is de oudste een nachtje langer bij papa en heb ik wekelijks 1-op-1 tijd met de jongste. Dat is fijn, want waar de oudste een prater is die zelf wel vraagt of ik even met haar wil wandelen als ze een gevoelig onderwerp wil bespreken, doet de jongste dat niet uit zichzelf (die gaat eerder naar haar zus). En bij de oudste is alles nieuw en wil ik haar goed voorbereiden, maar daardoor vergeet ik soms of ik een onderwerp ook wel met haar zusje heb besproken. Die ook gewoon wat extra input nodig heeft om bepaalde zaken in haar systeem te krijgen.

Het is wekelijks schakelen van drukte naar rust en andersom. Voor de meiden is er dan nog de ‘onrust’ van twee huizen hebben en dus verschillende kamers en plekken waar hun spullen kunnen liggen. Verschillende gewoontes. Verschillende gezinsdynamiek. Verschillende boodschappen. En dat terwijl in de puberteit nog veel meer dingen veranderen.

Sinds kort gaan beiden naar de middelbare school, dat betekent verder fietsen, huiswerk en andere vrienden maken. Je lijf krijgt te maken met hormonen die om een andere verzorgingsroutine vragen, van gezichtsreiniging, scheermesjes tot maandverband en dan vinden meisjes ook make-up, geurtjes en hun eigen kledingstijl nog belangrijk. Hoe ga ik om met kleedgeld? Welke make-up vind ik fijn? Welk merk maandverband moet papa inslaan? Hoe vind ik een bijbaantje? Durf ik dat wel? En wat zou ik dan willen doen?

Wat dat betreft is het hier goed op de rit. Ik las vandaag in een facebookgroep iets over een puber van 16 die bij papa en mama een andere kledingkast heeft, niet zelf zijn eigen kleding mag kopen en in beide huizen de kleding van het andere huis niet mag dragen en al zeker niet mag meenemen… Mijn hemel! Wat een egotrippers die ouders (en ja, uiteraard heb ik dat ook in een reactie gezegd), alles over de rug van je kind. Ik ben als gezegd niet perfect, maar als je dit dan leest dan weet je zelf weer wat een goede moeder je eigenlijk bent.

Toch een soort van bevestigingsgevoel als er door de kids gevraagd wordt of je met papa wilt delen welk merk maandverband jij zelf altijd hebt “want die vind ik fijner”. Hoewel het ook goed is dat ze verschillende uitproberen natuurlijk.

Nu zijn dit de awkward maar minder belangrijke dittemedatjes in het leven. Het is belangrijk dat je band goed is, zodat ze ook straks – als het er echt toe doet – het gesprek met je aan durven gaan. De vragen durven stellen die ze aan niemand anders stellen. En waarmee je op het internet niet echt een betrouwbaar of ongekleurd antwoord kunt vinden. 

Maar goed, in eerste instantie ben ik blij dat ik een goede band met ze heb, omdat ze ook mij willen steunen. Ondanks puberbuien en dingen waar ze het misschien niet mee eens zijn. Ze zijn uit zichzelf behulpzaam en hebben voor me gezorgd (vooral ook door voor zichzelf te zorgen) toen ik longcovid had. En dat is best ingewikkeld als je in de rol van ouder wilt blijven, degene die voor de kinderen zorgt. Ook al kun je niet meer alles. Je zit er niet bovenop en vertrouwt vooral dat ze zelf veel op kunnen lossen. Maar niet alles. Van gezond eten tot persoonlijke verzorging maar vooral duiding van wat er in de wereld en hun omgeving gebeurd, zodat ze zelf verstandige keuzes kunnen maken. Taxi mama, maar belangrijker nog klankbord mama.

Een mama die ook fouten maakt. Dan dat toegeeft en je kind reageert met “dan moet je sorry zeggen mama”. Ben best trots op mijn dochters en hoe de opvoeding is gelopen, maar ik heb wel fouten gemaakt. En dus uitleg moeten geven over bijvoorbeeld SOA’s (en dat je die ook met condoom kunt krijgen). Wel grappig dat mijn HPV ziekenhuisopname gelijk liep met een schoolproject hierover, dan maak je de ‘lesstof’ meteen praktisch.

En ik ben gaan samenwonen met iemand die – zoals een instantie het omschrijft – geen goed ‘moreel kompas’ heeft. Hoe goed je bedoelingen ook zijn, sommige mensen willen niet geholpen worden maar zelfsaboteren. Het vervelende is nu alleen dat ik daar de dupe van ben. De genoemde instantie wil daarom mogelijk een gesprek met mijn kinderen. Mijn ex-man gaat een brief krijgen en moest ik dus inseinen. Die kon wel lachen om de belachelijkheid van de melding, maar dat neemt niet weg dat ook een valse melding ernstige gevolgen heeft. In dit geval vooral ook voor de melder zelf. Ook zonder drank, drugs en rock & roll kun je prima je eigen leven naar de knoppen helpen.

De taalbarrière helpt ook niet mee. Zojuist hadden we een ontploffing omdat hij dacht dat lenen en geven hetzelfde is, en nee, dat is niet zo. Mag ik jouw koffer lenen, ja dat mag. Mag je mij die koffer geven, nee ik wil hem terug als je hem gebruikt hebt. Complete drama weer om niks, het zuigt mijn energie om steeds maar weer als egotripper te worden neergezet, waar daar helemaal geen sprake van is.

Lang verhaal kort, het samenwonen heeft helaas niet zo uitgepakt als ik had gehoopt. Hij is niet zelfredzaam, eigenlijk net een eigenwijze puber maar dan eentje die niet alles snapt qua taal en cultuur, de openheid waaraan ik veel waarde hecht ontbreekt, hij heeft veel nare dingen in zijn leven meegemaakt en deze mantelzorg is te zwaar voor mij. Als iemand hier in de regio nog een kamer weet, stuur me een DM. Hij heeft iets gevonden wat niet helemaal geschikt is. Mijn kinderen en ik vinden het zielig voor hem, maar hier wonen werkt niet meer. 

Vandaar ook het belang van de goede band met mijn tieners, want die merken natuurlijk ook dat er spanning hangt. Ik had er zelf als tiener een hekel aan niet precies te weten hoe en wat, terwijl je het wel merkt. Vandaar de open kaart. Moet ook wel als er een huisgenoot vertrekt, toch?

Afijn: een goede band met je tieners kan op dat vlak drama voorkomen. Dat hoop ik in ieder geval, want ik heb de afgelopen maanden al genoeg drama in mijn leven gehad en ik heb veel zin om een compleet nieuwe start te maken! Vandaag werd er door 4 verschillende mensen ongevraagd uitgesproken wat een fantastische moeder ik ben, en dat steek ik in mijn zak. Mijn leven mag dan een beetje uiteengevallen zijn, een goede band met je kinderen is onbetaalbaar én waardevoller dan wat dan ook. Geen cent op mijn rekening, mislukt in de liefde, maar mijn god wat ben ik rijk!

Ben jij ook open over je eigen fouten met je pubers? Hoe bespreek je gevoelige onderwerpen?

PS: heb geen zin om hier banners tussen te plakken, maar voor iedereen die concreet iets wil doen en graag persoonlijke blogs leest waaraan ik niks verdien, deel ik hier de link naar een Tikkie van 2 euro voor een kopje koffie (geldig tm 17 september). Je kunt eventueel ook het affiliate linkje naar bol.com gebruiken onder het genoemde kaartspelletje. En als je alleen wilde lezen, ook helemaal prima. Een ander zijn shit werkt soms zooooo relativerend. Heerlijk. 

Lees ook:

Je puber kalmeren? Dit werkt altijd!

Inside Out 2; de puberteit is een reorganisatie van je emoties

Offline met je puber in Thermae 2000

Hoe leer ik mijn puberzoon respectvol om te gaan met meisjes?

Lijfklets, samen in gesprek over je lijf