Bagdad staat net als een groot deel van Irak op rood wat betreft reisadvies. Dat is al heel lang zo en dat betekent niet er naartoe reizen, je verzekering dekt dan niets. Mijn vriend komt daar vandaan en is zo’n 10 jaar terug het land ontvlucht. Laten we zeggen dat hij… al heel lang een moeilijke tijd heeft. Voor familiebezoek boekte ik daarom een reis naar Erbil, in Noord-Irak. De Koerdische Autonome Regio heeft namelijk code oranje, dus je reisverzekering dekt daar wel. Dat vond ik een veilig idee.
Na alle stress hier in Nederland (werkloosheid, geen uitkering, ook niet tijdens de ziektewet, terugvordering van toeslagen en alle formulieren van instanties niet begrijpen) was ik er zelf ook even klaar mee: tijd om te reizen. Het leek mij een mooi cadeau als hij zijn moeder en zijn broers weer kon zien. Zijn vader is vorig jaar overleden, 2 van zijn broers met wie hij heel close was zijn al eerder gestorven (met zijn zussen heeft hij weinig contact) en zijn moeder was redelijk depressief sinds de dood van haar man en haar gezondheid gaat achteruit.
Het was even de vraag of de familie in de gelegenheid zou zijn om naar Erbil te komen. Zelf twijfelde ik lang tussen ‘gewoon een all inclusive strandvakantie’ of reizen naar Irak (wat toch wat duurder zou zijn omdat het geen pakketreis is en je – in tegenstelling tot een strandvakantie – dingen wilt ondernemen om het land te zien). Toen we uiteindelijk de knoop doorhakten, probeerde ik nog voor de blog een kortingscode te regelen bij de vliegmaatschappij maar dat is helaas niet gelukt. Ach ja, niet geschoten is altijd mis hè? Afijn, redelijk last minute (lees: vrijdag geboekt, maandag vliegen) was alles dan in kannen en kruiken. Vliegtickets en hotel via Booking.com waren geboekt. Ook snel mijn reisverzekering aangepast omdat wij samenwonen en hij zo ook gedekt zou zijn onder dezelfde polis.
Van stress naar nog meer stress naar stresserst…
Afijn, mijn vriend was boos omdat hij niet dacht dat zijn moeder de lange reis met de auto naar Erbil zou willen maken, mijn eigen familie stond niet te juichen vanwege het oranje reisadvies. Wat ik snap, maar wat niet wegneemt dat het mijn keuze is en ik er al maanden mee bezig was om te kijken of en hoe we deze reis zouden kunnen maken. Make a choice and stick with it, no matter what, is een beetje mijn motto. Die meme met: “Oh honey, careful what if you fall? Oh honey thanks, but what if I fly?” vind ik ook een mooie.
We wonen in Nederland, dat betekent gelukkig dat wij hier de vrijheid hebben om zelf te bepalen wat we wel of niet willen doen. In het land waar ik geweest ben, is dat anders. Zeker als vrouw, want op veel plekken liepen alleen maar mannen.
Het zoveelste nare berichtje over mensen die hun gezondheid of leven kwijt waren, gaf voor mij de doorslag. Nu doen. Ik ben weer gezond en fit genoeg, ik reis met iemand die de taal spreekt, ik ben even klaar met alle shit waarmee we in Nederland dealen (in ons huishouden), mijn werk is altijd rustig in januari (plus de laptop kon mee voor noodgevallen). Bovendien kon mijn ex de kinderen opvangen.
Gecancelde vlucht
Alsof mijn stresslevels niet al door het plafond rezen, appte mijn dochter vanuit haar vaders huis dat ze ziek was en of ik de ortho afspraak kon cancelen. Nee dus, je bent bij je vader en ik kan dat vanaf de luchthaven niet. Hij blijkbaar ook niet, want ik kreeg later nog voicemailberichten en e-mails over de no show zonder bericht. Mijn familie was boos omdat ik op mijn blog heb gedeeld dat ze niet stonden te juichen om mijn vakantieplannen en wezen me nogmaals op het oranje reisadvies dat ik heus al maanden zelf ook in de gaten hield. Vriendlief was bloedzenuwachtig om zijn familie weer te zien en om überhaupt in een vliegtuig te stappen en werd daar ook niet gezelliger op. Inmiddels was ik zelf ook flink kribbig. Als klap op de vuurpijl las ik de ochtend van vertrek in de mail dat onze vlucht was geschrapt…
Lekker dan.
Gelukkig kon ik via de app van Turkish Airlines snel omboeken en veranderde ik de vlucht met Anadulojet (het budgetmerk, dat scheelde flink in de prijs) kosteloos naar eentje met Turkish Airlines zelf over Istanbul ipv Sabiha. We parkeerden gratis op de personeelsparkeerplaats van Schiphol, dat scheelt als je vriend daar werkt (of nou ja, het uitzendbureau heeft al een maand geen diensten meer, waardeloos). En waren veel te vroeg op de luchthaven. Inchecken kon nog niet, de luchtvaartmaatschappij adviseerde ons om op het panoramadak te gaan kijken en daar rustig te wachten. Best leuk, ik was er nog niet eerder geweest: ze hebben er werkplekken met stopcontact en natuurlijk naast het grote vliegtuig op het dak ook een mooi uitzicht. Met je personeelspas krijg je er 20% korting bovendien.
Drone op Erbil terwijl wij daar hadden moeten landen…
De alternatieve vlucht was 2 uur vertraagd, hoorden we toen we eindelijk de koffers konden inchecken. Eén handbage strolley werd ook als ruimbagage ingecheckt omdat we op Istanbul zouden moeten rennen voor de vervolgvlucht. Gelukkig mochten we nu wel doorlopen naar de douane, veel andere mensen mochten nog niet hun koffers laten inchecken. Extra lang wachten na de douane dus. Vriendlief trok het niet meer vanwege de zenuwen, dus ik ben weggelopen want ik was er ook wel even klaar mee. Pfff… gezellig hoor, op reis gaan. Na het boarden bleef ons vliegtuig aan de grond. Schiphol wilde ons niet laten vertrekken kregen we te horen. Uiteindelijk mochten we 2 uur na het boarden toch opstijgen.
Pluspunt is dan wel dat Turkish Airlines op de meeste vluchten onboard entertainment heeft. Zo ook op onze vlucht. Ik heb eindelijk Barbie gezien! Grootste deel van de film nog voor het opstijgen dus. En ja, we wisten daardoor dus ook dat we de aansluiting niet zouden halen. Na alle voorgaande stress deed dat me niet zoveel meer eigenlijk. Interessant om eens mee te maken. Bij meer dan 3 uur vertraging zou je ook recht hebben op een schadevergoeding, dus die aanvraag heb ik bij thuiskomst ook ingediend.
Luchtvaartmaatschappijen hebben een zorgplicht bij vertragingen, dus na de landing – niet om 23:55 maar rond een uurtje of half 3 in de nacht – werden we doorverwezen naar de transferbalie die ons de volgende avond op een vlucht naar Erbil boekte. Tijdsverschil Turkije en Nederland is overigens ook 2 uur (het is daar 2 uur later, zelfde tijdszone als Irak). We werden daarom doorverwezen naar weer een andere servicedesk voorbij de douane die een hotel voor ons zou boeken inclusief luchthaventransfers.
Duurt even, maar dan heb je ook wat. Het Clarion Hotel in Istanbul is prachtig! We arriveerden er rond half 5 in de ochtend. Behalve een onderbroekje, sokken en de toilettas had ik verder niks bij me. Gelukkig hingen er badjassen in de hotelkamer en lagen er badslippers. Douchen, slapen en de wekker zetten voor het ontbijt. Een lunch in het hotel hadden ze ook geregeld, maar we besloten er het beste van te maken en de stad te bekijken. Ik was nog nooit in Istanbul geweest! Mijn vriend heeft na zijn vlucht uit Irak eerst een paar jaar in Turkije gewoond en sprak dus de taal. Bovendien wist hij ook een mooi plekje in de stad dat hij me wilde laten zien.
Tijdens het ontbijt lazen we dat we een bombardement in Erbil ontweken hadden door de vertraging. De luchthaven was ook even gesloten. Iran verdacht een half Nederlands gezin daar van spionage en de betreffende man is omgekomen, net als zijn Nederlandse dochtertje van 9 maanden. In het vliegtuig terug hoorde ik van een Engelse dame met Irakese roots wat er precies met het zoontje en de Nederlandse moeder is gebeurd waardoor zij nu nog in het ziekenhuis liggen. Te gruwelijk om hier te delen, wellicht dat het nog aan de Nederlandse kranten wordt vrijgegeven via officiële kanalen. Ik wens het betreffende gezin veel sterkte toe en beterschap, afschuwelijk… Deze dame zei ook: vroeger tijdens de Iran-Irak oorlog werd er lukraak gebombardeerd. Toen was het gevaarlijk. Nu zijn dit soort drone strikes tot op de millimeter nauwkeurig, ze weten precies welk doel ze willen treffen. Aangezien toeristen verder niets met dit soort dingen te maken hebben, kun je er prima heen reizen, zei ze. Wij dachten hetzelfde: strikes klaar dus weinig risico dat het tijdens ons verblijf nog eens gebeurd.
Bovendien had ik ons aangemeld bij de Nederlandse ambassade voor een sms/e-mail service. Wie in het land verblijft krijgt dan e-mails als er echt nood aan de man is. Eén van onze taxi chauffeurs heeft de getroffen plek in een villawijk nog wel aangewezen vanaf de snelweg, maar dat was zo ver dat wij het vanaf de weg niet konden zien. Ik heb het nieuws wel in de gaten gehouden, ook via Al-Jazeera naast de Nederlandse media.
Overigens bedenk ik me nu dat ik het dan vooral van de mailservice had moeten hebben: mijn provider Odido zegt weliswaar dat ik overal ter wereld data zou moeten hebben, de praktijk is anders. Wij hebben dus direct een lokale sim-kaart gekocht (in Istanbul ook trouwens) zodat Google Maps het deed op plekken zonder wifi.
Een visum voor Kurdistan kost 75 dollar, dat is zo’n 67 euro en je kunt hier met je creditcard betalen. Dit visum is niet geldig in de rest van Irak. Je koopt deze bij een apart hokje voor de paspoortcontrole op de luchthaven.
Was de reis het waard?
Dus vooraf veel stress en dan op reis naar een land met code Oranje, was dat het waard? ZEKER WEL! Het was echt een bijzondere reis en wat een prachtig land is Irak. Of nou, ja het Noorden (de regio Kurdistan) in ieder geval want meer heb ik nog niet gezien. Ze spreken hier trouwens Koerdisch. Maar weinig mensen spreken Engels – in de hotels uiteraard wel -, mijn vriend komt echter uit Irak en spreekt dus Arabisch waarmee je prima uit de voeten kunt met de meeste lokale taxichauffeurs en in winkeltjes.
Alleen al de knuffel die ik meteen van mijn schoonmoeder kreeg, nadat ze haar zoon weer in de armen had gesloten was het waard. Vooraf wist ik niet of ze vanwege haar geloof wel zo blij zou zijn met een Westerse vrouw bij hem, ze spreekt ook geen Engels en de broers van mijn vriend ook slechts een paar woordjes. Maar het was meteen goed. Hele lieve mensen en ze waren verschrikkelijk blij dat we er waren. Uiteraard hadden we veel cadeautjes mee, waaronder stroopwafels. De volgende keer moeten dat meer pakken worden, want de stroopwafels vielen erg in de smaak.
Voor ons hadden ze heerlijke dadels en baklava meegenomen uit Bagdad. We hebben het ontzettend gezellig gehad met de familie, onder andere een mooie roadtrip met ze gemaakt en toen ze weer thuis waren kregen we de volgende dag bericht dat dit precies op tijd was: in deze nacht is er een zoontje geboren bij één van de broers. Hoe bijzonder.
Als blogger had ik vooraf ook wat dingen opgezocht die ik echt wilde bekijken. Daarover volgt een apart artikel uiteraard, maar wie mij op de socials volgt heeft al het nodige langs zien komen. Zeer de moeite waard deze regio, veel cultuur en natuur. De airport taxi’s zijn achterlijk duur, maar de gewone Erbil taxi’s zijn zeer betaalbaar dus geen enkel probleem om overal heen te reizen met dit vervoermiddel.
Je kunt overigens bijna nergens pinnen, dus neem voldoende cash mee. Overal kun je wisselkantoortjes vinden om je euro’s om te zetten naar Irakese dinars. Doe dat vooral ook bij zo’n kantoortje, dan krijg je een eerlijke prijs! Wij moesten een paar keer in het hotel met de creditcard betalen en die rekenen met een heel andere wisselkoers die niet bepaald in ons voordeel was.
Veel overheidsfunctionarissen klussen ook bij als taxi chauffeur omdat hun salaris al 3 maanden niet is betaald. Die zijn dus echt behulpzaam en willen je graag de mooiste plekjes van hun regio laten zien. Zij kunnen je door hun connecties ook moeiteloos door de checkpoints loodsen. We hoefden slechts 2x ons paspoort te laten zien en maar 1x werd ook de kofferbak gecontroleerd. Behalve 1x in ons hotel 2 Nederlanders en een UN functionaris heb ik geen Westerse mensen gezien tijdens deze reis. Sowieso geen blondines, dus met mijn lichte haren en blauwe ogen viel ik nogal op. Zeker omdat je vooral mannen op straat ziet.
Goed om te weten: ja, er wonen overwegend moslims, maar slechts de helft van de vrouwen draagt een hoofddoek, wel heb je bij veel openbare toiletten en restaurants ook een gebedsruimte. Ons hotel lag in de wijk Ankawa, die Christelijk is met dus kerken en winkels / bars waar je alcohol kunt kopen. Dat is uitzonderlijk voor Irak.
Tja en wat er gevaarlijk was in dit land? Toch wel het verkeer. Mobieltjes gebruiken tijdens het rijden, kort op elkaar, chaotisch elkaar passeren, getoeter, fietsers op de snelweg, brommer en motorrijders zonder helm, geen gordels op de achterbank en overwegend oude stinkende auto’s. Tja, ik ben ook in Thailand geweest en daar zou ik zelf ook niet willen rijden. Je bent op reis dus kijk lekker naar buiten, lach om wat een gekke dingen je ziet en vertrouw op je taxichauffeur die weet waar er kuilen en gekke bochten in de weg zitten en net zo asociaal door het verkeer beweegt als de overige weggebruikers, dan komt het goed.
Op veel plekken staat gewapende bewaking, bij ons hotel en de grote malls moet je dus ook je tassen door de x-ray doen. Zou als ik het nieuws volg in Nederland misschien ook een tip zijn. Geen foto’s maken van soldaten (al helemaal niet bij de checkpoints) of de traffic police en geen gekke dingen doen, dan is er niks aan de hand. De bewaking is wel prettig vond ik zelf, want er zijn veel bedelende mensen (ook kinderen) die proberen wat te halen. Die heb ik niks gegeven, maar bijvoorbeeld wel wat extra betaald aan de zichtbaar zieke toiletjuffrouw vlakbij de bazaar.
Kortom: niet anders dan andere bestemmingen buiten Europa. Behalve dan dat je hier dus geen Westerlingen ziet. De natuur en de historie zijn zeer de moeite waard, de mensen zijn erg aardig, de zichtbare armoede, de gaslucht die overal hangt en het vele zwerfafval doen je beseffen hoe goed wij het hier in Nederland hebben.
Terug naar Nederland
De terugvlucht was overigens ook gecanceld, maar gelukkig snel omgeboekt. Wederom via Istanbul. Dat liep voorspoediger. Houd rekening met de wachtrijen op Erbil Airport. Alle voertuigen worden met drugshonden uitgebreid gecontroleerd en iedereen wordt gefouilleerd. Vrouwen lopen naar een apart hokje waar een dame je tas controleert en fouilleert. Daarna kan de taxi door naar de echte ingang een heel stuk verderop. Je kunt hier niet met een gewone taxi komen. Wel eventueel met de bus.
Ook de paspoort controle duurt heel erg lang, omdat ze hier de tijd voor nemen en er slechts 2 hokjes tegelijk open zijn. Op de luchthaven zelf zijn diverse x-ray apparaten waar je doorheen moet (bij de ingang en later nog eens bij de gate).
Om 2.50 uur lokale tijd ging onze vlucht de lucht in. Aan boord slapen lukte niet echt, want bij Turkish Airlines krijg je ook midden in de nacht gewoon een ontbijtje geserveerd. Op beide (aansluitende) vluchten was dit anders, maar het moet gezegd: de maaltijden van deze maatschappij zijn wel echt smaakvol en goed.
In Istanbul staan speciale service zuilen waar je een code voor 1 uur gratis wifi kunt krijgen. De familie was blij dat ik in Turkije was, ik hoop dat ze groepsapps op stil hadden staan. Voor 2 kopjes koffie betaalden we hier ruim 13 euro om half 7 in de ochtend. De vervolgvlucht ging om 8.50 uur (lokale tijd) de lucht in en landde rond 10.30 uur Nederlandse tijd. Hier moesten we (met alle mensen uit het vliegtuig) zo’n 2 uur wachten op de bagage… We hebben deze tijd gebruikt om een Nederlands meisje dat wilde backbacken in Azië gerust te stellen (in plaats van 6 weken, was ze met 1 week al terug door paniekaanvallen, heel sneu). De karma punten zijn op meerdere fronten weer binnen.
Afijn, we lopen langs de marechaussee en mijn vriend vraagt zich af waar zijn koffer is… Geoefende reiziger als hij is (NOT), stond die nog naast de lopende band. Als dit jou ook overkomt: via Deur 16 kun je terug naar binnen op vertoon van je paspoort en bagagescan.
Het was in alle opzichten een bijzondere reis.
Terug in de stress van het gewone leven! Hopelijk snel een schadevergoeding voor de vertraging zodat ik de rekening van de Belastingdienst kan betalen (kwartaalaangifte viel hoger uit dan de boekhouder had ingeschat door de bijtelling). Pffff… kan ik op vakantie? Ik ben kapot! Hahaha…
Lees ook:
Ik plande een vakantie en niemand vond het leuk voor me…
Inspiratie op de Content Retreat in Zeeland
Bucketlist of fuckitlist, wat wil ik in 2024?
