Ik ben ook zo’n moeder… Zo’n moeder die niet perfect is, maar wel haar stinkende best doet. Zelfredzame kinderen, integer en met voldoende zelfvertrouwen om het later als volwassene zelf te kunnen rooien, is wat ik met mijn opvoeding hoop af te leveren. Uiteraard ben ik hierbij een verschrikkelijke pushmoeder en drilseargeant. De hoogste tijd dus om de ‘ik ben zo’n moeder die…’ challenge aan te gaan. 

Ik werd in deze blog uitgedaagd door Linda, maar het origineel komt van Marjo en kun je hier lezen. Het is de bedoeling dat ik zelf nadenk over wat voor (loeder)moeder acties ik wil bekennen. Lastig hoor, dus ik pik er een paar van mijn voorgangers  .

Ik ben zo’n moeder die…

Doodongelukkig werd van borstvoeding geven

Zo tegenstrijdig was dat. Bij de oudste had ik het in eerste instantie ook niet zo snel onder de knie, borstvoeding geven. Bij de jongste liep het direct als een tiet omdat ik al wist hoe het moest. Hoewel het aan de ene kant ontzettend intiem was en mooi om te zien hoe goed je kindje ervan groeit (razendsnel boven geboortegewicht in de kraamweek), vond ik het tegelijkertijd verschrikkelijk. Waarschijnlijk heb ik bij beide kinders een soort post-natale depressie gehad, maar dit durfde ik niet te bekennen omdat ik bang was dat ‘ze’ mijn kinderen dan zouden afpakken. Tegelijkertijd dacht ik dat het beter was als ik dood was, omdat er vast andere mensen waren die beter voor mijn kinderen konden zorgen dan ik. Ik had erg veel voeding en spoot vooral in de nacht mijn kinderen compleet onder met melk. In plaats van rustig slapen na een voeding, moesten eerst alle lampen aan om zowel het kind als mijzelf droge kleding te geven en voor de volgende voeding droge doeken klaar te leggen. Bij kind 2 had ik door dat je dan maar met bh aan moest gaan slapen, iets wat ook verschrikkelijk rot sliep. Slaapgebrek en het kleine baby’tje dat om het uur een voeding wilde waardoor ik geen enkel momentje voor mijzelf had… Ik werd er gek van. Regelmatig ging ik even naar mijn moeder als ik het gevoel had dat ik echt mijn kind het raam uit wilde smijten, bij wijze van spreken. Dan kon ik even een boodschapje doen. Zonder kind. (Ging ik babykleertjes kopen, dat dan weer wel.) Ik voelde me er tegelijkertijd ontieglijk schuldig over en een waardeloze moeder. Bij beide kinderen verdween dit nare gevoel gelukkig heel snel na het afbouwen van de borstvoeding. Zodra we over waren op de fles was ik een stuk blijer met mijn baby’s en kon ik meer van ze genieten. Vooral ook omdat ze niet meer alleen van mij afhankelijk waren. En toen volgde het commentaar hoe een rotmoeder ik was van de borstvoedingsmaffia…

Eist dat haar kinderen het eerst zelf proberen

Zoals je in mijn eerste bekentenis leest ben ik geen tutmoeder. Tutmoeders zitten in mijn allergiezone, ik kan daar heel slecht tegen als iemand constant aan zijn kind geplakt zit en het zo zijn kans op zelfvertrouwen en een eigen identiteit ontneemt. Gun potverdikkie ook je man, je vader of je schoonmoeder ook die 1-op-1 tijd met dat lieve kleine kaboutertje van je! Janken om je zin te krijgen, heeft bij mij een averechts effect. Als de sokken aangetrokken moesten worden, wilde ik altijd dat de kinderen dit eerst zelf probeerden voordat ik ging helpen. Janken zonder serieuze poging om iets voor elkaar te krijgen, helpt niet. Ik vind het belangrijk dat ze zelf hun sokken aan kunnen trekken, dus eerst zelf proberen. Pas als ik zag dat ze hun best deden en het niet lukte ging ik helpen. Dat was soms best een strijd. En nog steeds. Als ze mijn hulp willen, kunnen ze dat netjes vragen en verwacht ik dat ze zelf een poging hebben gedaan. Daarna help ik graag. Als jij alles voor je kind gaat doen, krijgt het niet de kans om een succeservaring op te doen. En wat waren mijn dochters trots als ze iets zelf onder de knie hadden! Uiteraard kregen ze dan complimentjes. Wanneer ik nu de ‘nieuwe generatie bloggers’ zie die eerst allerlei vragen de wereld in knallen, en een blog willen zonder daar zelf iets voor te hoeven doen (zoals googlen, artikelen schrijven, uitzoeken hoe html werkt) kan ik niet anders dan denken dat die een tutmoeder hadden die alles voor ze deed. Dat wil ik echt niet voor mijn kinderen, zij zijn beter dan dat en ik vertrouw erop dat ze zelf vindingrijk genoeg zijn en ondernemend genoeg om te komen waar ze graag willen zijn. Dat vertrouwen “ik weet dat jij dat zelf kunt” en daarna “wat goed dat je dit helemaal zelf hebt bereikt”, vind ik heel belangrijk voor hun latere leven.

Te weinig aandacht heeft voor de kinderen

Ik heb regelmatig momentjes voor mezelf nodig en ben dus geen kinderentertainmentset. Zoals ik in mijn knutseltips voor luie moeders al aangaf, faciliteer ik liever dan dat ik actief meedoe. Met een overload aan speelgoed en mijn vindingrijkheid, weet ik de meisjes altijd wel te activeren in hun spel. Tegenwoordig kunnen ze dat overigens heel goed zelf en hebben ze soms aan een halve suggestie van mij al genoeg wanneer het even niet lukt. Natuurlijk doe ik af en toe mee met een spelletje, met kleuren of even voorlezen. Maar niet te vaak. Vooral omdat ik heel veel werk. En ik werk als blogger natuurlijk vanuit huis. Dus zit mama heel veel achter de tablet of de laptop. En moet ik dingen afmaken of even bellen en kan ik niet gestoord worden, ook al ben ik er wel. Zeven dagen per week. Eigenlijk zou ik iets vaker een momentje vrij moeten maken voor een kort momentje samen iets doen. Daar tegenover staat dat we door mijn werk juist veel meer uitstapjes maken samen, waar we alle 3 erg van genieten. Ook krijgen ze een overload aan nieuw speelgoed, knutselmaterialen en kleding door mijn werk en maken ze kennis met ‘het nieuwste van het nieuwste’. Inmiddels hebben ze heel goed door dat dit helemaal niet zo vanzelfsprekend is en bij andere kinderen thuis heel anders loopt. Zelf begin ik het “mama, wil je dit op de foto zetten?” een beetje vervelend te vinden —> SPIEGEL!!! Door mijn zzp werk vanuit huis ben ik bovendien veel flexibeler dan vroeger. Zo eten we netjes op tijd, waardoor we na het eten ook nog een gezinsmoment hebben. En tussendoor naar de tandarts, huisarts of gewoon een ziek kind is veel beter op te vangen dan bij een kantoorbaan.

Haar kinderen bedelft in het speelgoed

Teveel speelgoed is niet goed voor kinderen. Dan krijgen ze keuzestress en weten ze van gekkigheid niet wat ze moeten. Heus, dat weet ik allemaal best. Maar ik vind speelgoed zelf gewoon heel erg leuk… Dus puilde onze box uit. Kocht ik een speeltje hier, vond ik iets moois voor de decembermaand daar, verdienden de dochters wel een beloning of kwam ik een te gekke aanbieding tegen. Ik ontdek zelf heel graag nieuw speelgoed en vond het altijd belangrijk dat mijn kinderen verschillende vaardigheden konden oefenen. Wij hebben dus heel veel speelgoed in huis, al sinds de kinderen klein waren. Ik wilde dat ze leerden bouwen met duplo en met blokken, ik wilde poppen, poppenkastpoppen, barbies, kleurboeken, verf, klei, insteekvormpjes, ik wilde ook voor de genderdiversiteit hamertje tik, bambino loco, spelletjes, boekjes in alle vormen en maten… Ik wilde gewoon steeds iets anders kunnen aanbieden en gelukkig bleek ik kinderen te hebben die de steeds nieuwe prikkels en speelimpulsen goed konden gebruiken voor hun ontwikkeling. Een rijke leeromgeving is een mooie omschrijving voor de mega speelgoedberg in ons huis, haha. Ik blijf lekker shoppen en reviewen. Wat een drama was het geweest als mijn kinderen niet goed tegen afwisseling en nieuwe indrukken hadden gekund…

Schreeuwt tegen haar kinderen

Tot mijn grote schaamte behoor ik ook tot de groep moeders die schreeuwen tegen hun kinderen. Zeker als ze ruzie maken, schiet ik uit mijn slof. Kort lontje, veel stress en een ongeduldige persoonlijkheid. Dus ja. Ik ben ook zo’n moeder die schreeuwt tegen haar kinderen  😥 . Kan er een lang verhaal van maken, ik weet dat het heel slecht is maar het gebeurt toch.

Haar kinderen teveel schermtijd geeft

Zeker als het regent, als ik moet werken of na zwemles plant ik mijn kinderen graag achter een schermpje. Dat willen ze ook graag, maar op die manier stimuleer ik natuurlijk niet alle andere vaardigheden zoals creativiteit die ik ze wil meegeven in het leven. Ter verdediging is dit het enige waarbij ze elkaar niet in de haren vliegen als ze moe zijn. Dat ontdekte ik al met Bumba als mijn oudste dochter een huildag had. En soms is het ook even makkelijk als er eentje ziek thuis is en ik moet werken. Mijn oudste heeft enkele maanden last gehad van CMV en was daardoor ook vermoeider dan anders. Kom maar lekker naast mama zitten met de iPad en dan Osmo spelletjes doen of MeisjeDjamila kijken. Nu we de donkere dagen weer ingaan, is er hier in huis ook meer schermtijd.

Altijd een oordeel klaar heeft over andere moeders

Ik probeer dingen soms van meerdere kanten te bekijken. Echt. Maar toch heb ik meestal mijn oordeel snel klaar. Zo heb ik geen begrip voor het niet vaccineren van je kind. Je kunt daardoor andere kinderen de dood injagen en daar heb ik dus een heel sterk oordeel over. Tijdens een perspresentatie was de dame die riep dat ze niet vaccineert overigens direct de hele groep ‘kwijt’. Ik ben niet de enige met een hele sterke mening over dit onderwerp. Then again lees je in dit stuk hoe ik ageer tegen iemand die OOK direct een oordeel klaar had zonder de situatie te kennen.

Foto’s van haar kinderen online deelt

Oh oh oh wat doe je nou toch weer? Er zijn zoveel enge mensen online die misschien rare plaatjes kunnen photoshoppen met de foto’s van jouw bloedjes. Ze kunnen ermee gepest worden. Andere mensen kunnen tegen je roepen dat je kinderen er niet uit zien! Nou, dikke vette doei! Ik ben heel erg trots op mijn mooie meisjes en dus deel ik leuke foto’s van ze op mijn blog, op Facebook, op instagram. Ik raakte compleet in paniek toen één van de ouders bij het gesponsorde kinderfeestje aangaf dat haar kind niet in beeld mocht. Waarom dan niet? Het kind zelf probeerde de foto’s uiteraard te saboteren door er toch op te komen, terwijl ik als een gek riep dat zij vooral even aan de zijkant moest gaan staan omdat haar moeder anders boos op me zou worden. Zo stressvol. Bovendien ben ik zelf van mening dat wanneer ik er normaal mee omga én mijn kinderen al jong in hun leven meegeef welke foto’s we wel en niet willen delen en waar je over na moet denken voordat je een foto deelt, dit hen sterker maakt en vooral veiliger maakt wanneer ze de leeftijd bereiken dat ze een eigen telefoon of social media krijgen. Door er over te praten hoop ik dat ze weerbaarder zijn en geen nare of blootfoto’s van zichzelf door zullen sturen naar klasgenootjes. Als je zelf wegblijft van social media, hoe moet je dan straks je kind hierin gaan begeleiden?

Ontieglijk veel van haar kinderen houdt

Tja, ik ben een mama met een duidelijke visie op de opvoeding. Ik stel hoge eisen aan mijzelf en hoop dat mijn kinderen het beste uit zichzelf zullen halen door wat wij als ouders ze nu op jonge leeftijd meegeven. En het is ongelooflijk dat je elk jaar meer van je kinderen gaat houden dan het jaar ervoor. Ik probeer ze ondanks mijn fouten een onvergetelijke en leuke jeugd te geven. Herinneringen maken voor later. Dat mocht ik er op een dag niet meer zijn, ze weten dat mama van ze hield en vertrouwde op hun oordeel en hun zelfredzaamheid. Mijn dochters hebben prachtige karakters, ondanks de momenten dat we elkaar eventjes niet zo leuk vinden overheersen gelukkig de mooie opmerkingen, lieve gebaren, gezellige gesprekjes, het fijne gevoel van samen zijn, de knuffels en kusjes en vooral de onvoorwaardelijke liefde. Ze zijn blij met mij als mama, hoe dankbaar (zie punt 1 van de borstvoeding) kan ik zijn voor deze prachtige meisjes waarvan ik zielsveel houd?

Ik ben zo’n moeder die het beste wil voor haar kinderen!

Ik tag op mijn beurt Marijke, Minke en Xenia en daag ze uit om hun bekentenissen ook te delen! Ben heel benieuwd naar jullie invulling meiden 

Zo, heel verhaal… ben jij ook zo’n moeder die…?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock