Tranen rollen over mijn wangen. Eerder deze week van het lachen. Nu van het huilen. Het zijn niet mijn verhalen om te vertellen, maar in de blogwereld 2 veel te jonge sterfgevallen deze week. Je kunt hier en hier hun verhalen volgen. Van één van hen die ik wat beter ken, raakt het me enorm omdat mijn dochter in hetzelfde jaar geboren is.
Je kunt de ouders van het overleden meisje steunen via een donatie met deze link. Zo krijgen ze een beetje rust om te rouwen, financieel valt er 24 uur per week PGB weg en er zijn wat extra kosten aan de uitvaart verbonden die niet gedekt blijken. Alle kleine beetjes helpen.
Zojuist heb ik dus condoleance kaartjes voorzien van een mooi gedichtje. In de hoop dat het medeleven in enige vorm wat steun brengt. Je moet altijd iets van je laten horen vind ik, juist op zo’n moment. Dat biedt mensen na de ruwe intense rouw in alle versheid, later een opening bij de verwerking. And I care. De overledenen zelf ken ik niet en toch doet het me veel. Mijn kinderen heb ik zojuist uit school nog maar even een kus gegeven en verteld hoeveel ik van ze houd.
Afgelopen weekend sloegen ze elkaar nog de hersens in. Maar mijn god wat ben ik dankbaar dat ze dit zonder verdere zorgen nog kunnen doen. Gezellig was het niet. De oorlogswonden zijn nog zichtbaar. Maar die kunnen helen. Wonden in je ziel natuurlijk niet…
De heftigheid van zulk nieuws zet je altijd op scherp.
Meteen even gecheckt of een vriend die flink ziek was geweest en niet op mijn vage weinig meelevende appjes reageerde nog wel alive & kicking was (gelukkig wel). En een blogger die mijn blog nooit leest, nooit likes op mijn sociale kanalen geeft en me maar blijft lastigvallen met vragen en coachinggesprekken wil laten weten dat ik er geen zin in heb. Ze wilde ervoor betalen overigens hoor. Maar ik zie dat helemaal niet zitten en heb haar doorverwezen naar mensen die een verdienmodel hebben gemaakt van blogcoaching. Waarom wil je dingen van mij weten als mijn hele blog je niet interesseert? Dus vandaag maar even boos geworden. Niet heel aardig ik weet het, maar niemand is de hele tijd aardig. En vandaag heb ik gewoon geen zin om me gebruikt te voelen. Danku de koekoek.
Perfecte mensen mogen daar uiteraard een oordeel over hebben. Geil lekker op je holier-than-thou-gevoel, dan maak ik lekker fouten hier tussen de echte mensen. Ik ben er nog, dus ik kan die fouten nog maken! Zo is het ook weer.
Faal en lach daarom
Soms kun je daar ook om lachen. Zoals deze week toen er werklui langskwamen om zonnepanelen te installeren namens de woningbouw. De meterkast moest open.
Niet heel ingewikkeld?
Ik uhm… kreeg tot mijn schaamte de sleutel er niet goed in en kon ‘m dus niet openmaken.
Vol schaamte gaf ik de meterkastsleutel door aan één van de mannen met de vraag of hij misschien wel technisch genoeg was om de deur te openen. Er werd gelachen.
Hij deed een poging maar ondervond hetzelfde probleem: hij kreeg ook de sleutel er niet in.
Ja, toen rolden bij mij dus de tranen van het lachen over mijn wangen hè? Bij zijn collega ook. Uiteindelijk scheen ie met een zaklampje in het slot om de sleutel goed te krijgen en is het gelukt.
Met een huis vol klussende mannen hadden ze de zonnepanelen razendsnel op het dak en aangesloten. Drie huizen op een dag doen ze! OMG! Hatseflats en doorrr…
Met de man die in de meterkast bezig was nog een mooi gesprek over de zaken van het leven gehad, hij moest door naar het ziekenhuis namelijk. En dan vind ik persoonlijke aandacht en een luisterend oor net even wat belangrijker dan mijn huis stofzuigen en achter de laptop verder tikken.
Een dag eerder had ik mijn ex-vriend al opgebeurd met het avondje Boom Chicago, waarvoor ik een +1 zocht. Ook hij had de nodige shit gehad en kon het gebruiken. Ben helaas mijn (deze avond gemaakte) aurafoto kwijtgeraakt, die aangaf dat ik een zorgzaam gevoelsmens ben. Er was deze week veel gevoel laten we maar zeggen.
Nou ja, tot zover deze keek op mijn leven weer. Het was vooral een week van verdieping en emoties. En ondertussen werk ik aan enkele longread artikelen met een positieve vibe, maar voor nu moest ik dit gewoon even kwijt. Omdat ik op mijn blog graag reflecteer en dingen van me afschrijf.
Lees hier de vorige keek op mijn leven.
Weet alleen niet goed hoe ik hier een liefdevolle afsluiter in kan droppen. Knuffel je dierbaren en vergeet niet regelmatig een lekker potje met mekaar te lachen? Sterkte bij het verwerken van een eventueel verlies in je naaste omgeving? Ik ben geraakt door de intense verliezen in ieder geval en dankbaar voor de aanwezigheid van mijn eigen naasten. En wat ik hier ook schrijf het voelt als mislukt medeleven. En dat mag. Falen is beter dan niets van je laten horen.
Loop je pad in liefde en dankbaarheid…
Tot het stopt.
