10x Hartverzakking door je kinderen tag

Kinderen zijn niet altijd hinderen, maar ze zorgen wel voor een hartverzakking zo nu en dan. Bij Merel van Lotus Writings last ik over 10 keren waarbij de acties van haar kinderen voor behoorlijke schrikmomenten zorgden. Het is geen officiële tag, maar ik bedacht mezelf ineens dat ik zelf ook heel vaak flinke schrik- en paniekmomenten heb meegemaakt met de meisjes. Bij deze deel ik ook mijn 10 momenten die ik liever niet had meegemaakt met je.

Ik hoop dat het voor jou geen ‘feest der herkenning’ zal zijn. Want leuk waren deze momenten bepaald niet. Wat Merel al schrijft, is dat de onvoorwaardelijke onbeschrijflijke liefde die je voor je kinderen voelt er tegelijk ook voor zorgt dat niemand je zo kan laten schrikken als zij. Dat hun leed je raakt in het diepst van je hart. Met onderstaande momenten in mijn achterhoofd voel ik me echt een vreselijke moeder… lees het, en zorg dat het jou niet overkomt! Voor zover je daar invloed op kan hebben.

Navelstreng om de nek en klem met een schoudertje

Bij mijn jongste verliep de bevalling heel snel, maar niet bepaald soepel. Ik mocht niet persen omdat de navelstreng om haar nekje zat. Tegelijkertijd bleef er een schoudertje klem zitten en liep mijn dochter blauw aan. De verloskundige heeft haar letterlijk uit me getrokken en alle toeters en bellen werden opgepiept in het ziekenhuis. Ik kan me het blauwe gezichtje op mijn borst nog goed voor de geest halen… gelukkig ademde ze uiteindelijk toch uit zichzelf en kon mijn ex-man de navelstreng toch nog zelf doorknippen. Het hele precieze is een beetje aan me voorbij gegaan, iets met benen die in de lucht moesten, niet persen maar zuchten en hyperventilatie na de bevalling. De man hield er een trauma aan over. Zelf herinner ik me vooral de angst bij het zien van haar blauwe snoetje en de enorme opluchting bij het eerste huiltje.

Tandje eruit met 7 maanden

Mijn oudste mopje was 4 maanden oud toen ze haar eerste tandje kreeg. Al vrij snel volgde tandje 2. Oh wat een schattige aanblik was dat! Toen ze 7 maanden oud was, wilde ik haar uit onze Bloom kinderstoel tillen. Ik had niet door dat ze een riempje in haar mondje had gestopt dat achter één van haar tandjes was blijven haken. Bij het optillen rukte ik daardoor per ongeluk een tandje los. Bloeden, bloeden en krijsen! Ik voelde me verschrikkelijk. Elke keer dat ze haar duimpje of een flesje in de mond wilde stoppen ging het gehuil door merg en been. Toevallig had ik die dag een afspraak bij de tandarts en kon ik mijn mopje meenemen. Maar eerst belde ik uiteraard volledig in paniek mijn moeder op wat ik nu moest doen. Je kunt gewoon niet meer nadenken op zo’n moment. Mijn moeder is uiteindelijk meegegaan naar de tandarts. Dochterlief was de jongste patiënt die ze ooit gehad hadden in de stoel. Haar tandje werd getrokken om het grote mensen gebit niet te beschadigen. Oma en mama huilden net zo hard als de kleine meid. Pfff…

Kinderwagen over de kop

Onze voortuin loopt een tikkeltje schuin af. Bij het openen en sluiten van de deur, zette ik daarom altijd de kinderwagen op de rem. Behalve die ene keer… noem het zwangerschapsdementie. Gelukkig had ik de stang van de buggy dicht zitten en zat mijn oudste goed vast. De wagen reed zo het hoogje af en kieperde om… tegen mijn eigen auto aan. De buggystang heeft de ergste klap opgevangen, maar mijn meisje had nu niet alleen een missende tand maar ook een flinke bult op haar voorhoofd en schrammen op de handjes. Je staat erbij en kijkt ernaar…

Toiletblok eten

Wie heeft er een ondernemend kind? Zo eentje die alles het liefst onderzoekt en ervaart? Mijn jongste is zo’n rauwdouwertje dat graag dingen voelt en uitprobeert. Een avond dat ik samen met haar wilde gaan douchen, zette ik haar neer in haar slaapkamertje (ze was nog geen jaar en kon nog niet lopen). Zelf pakte ik even snel een paar handdoeken uit de slaapkamer en raakte een tel afgeleid. Ik hoorde rare geluiden en zag mijn dochter die naar de badkamer gekropen was kokhalzen bij het toilet. Vingertjes vol met een stuk toilet blok. Mondje ook… Met mijn vingers haalde ik snel alles los uit haar mond, maar ze bleef schuimbekken. Doodeng! Snel 112 gebeld en een verpakking van de toiletblokken bij de hand om de ingrediëntenlijst op te noemen. Er kwam dus een ambulance voor de deur en er werd een dokter naar het ziekenhuis geroepen. Uiteindelijk bleek ze slechts een korreltje te hebben doorgeslikt en hoefde haar maagje niet leeggepompt te worden. Na veel heen en weer bellen regelden de zusters vette slagroom en volle yoghurt om de boel te neutraliseren. Als het je ooit overkomt, is dat handige informatie. Haar gehemelte en slokdarm waren niet beschadigd. Maar ze zag asgrauw… Ik heb alle toiletblokken toen uit huis verbannen.

>> Weet jij vanaf welke leeftijd een kind nootjes mag eten? Lees het bij AllinMam.com.

Kind heeft een syndroom

Overigens schrok ik ook toen ze een syndroom bleek te hebben. Het zeldzame Syndroom van Duane, een spierafwijking aan haar oogje. De orthoptist gaf de mededeling met ‘google maar even’ waarna ik me kapot schrok van mogelijke aanverwante aandoeningen, hartafwijkingen en handicaps. Ze is uiteindelijk nagekeken door de in zeldzame aandoeningen gespecialiseerde arts van het kinderziekenhuis in Nieuwegein, die nog nooit van dit syndroom had gehoord. Blakend gezond verder. Maar die eerste schrik…

Opgesloten in de schuur op school

Dochterlief heeft ook streken als mama niet in de buurt is. Wat is er nu leuker dan je voor de juf verstoppen? Helemaal op een plek waar je niet mag komen? Afijn, dochterlief was een flinke tijd zoek en bleek opgesloten in de donkere schuur op het schoolplein. Daar hield ze een kortstondig trauma aan over dat gelukkig met hulp van de directrice is verholpen. Op school zijn ze nu ook alert dat bepaalde kinderen dusdanig creatief zijn dat ze streken uithalen die je zelf als volwassene niet bedenkt. Bij deze dame moeten je antennes wat dat betreft altijd uitstaan…

Bloeden als een rund

Ik weet niet eens meer wie van de twee het was, ik denk de oudste. Had ik ze net opgehaald bij de gastouder en waren we nog niet koud thuis of beide meisjes toen 2 en 3 jaar renden om het hardste de kamer in. Waarna er eentje precies op de tafelpunt van zo’n IKEA Lack tafeltje viel. Net boven haar oogje. Bloeden als een rund! Snel een vaatdoekje koud gemaakt en naar de buurvrouw om te vragen of zij even op mijn andere kind kon letten. Ondertussen belde ik ook mijn moeder en de HAP. Terwijl oma achterin de auto het bloeden stelpte en mijn kind troostte, reed ik naar Gouda. Gelukkig was alles goed met het oogje en hoefde de wond niet gelijmd te worden. Een paar zwaluwstaartjes waren voldoende. Wel weer een hartverzakking voor mama.

Kind kwijt

Niet bij iedereen loopt het goed af helaas (lees hier), maar ook ik ben mijn kind weleens kwijt geweest. Op een gegeven moment zijn ze op de leeftijd dat ze voorzichtig een beetje buiten de tuin mogen spelen. Binnen een afgekaderde plek. Maar goed, ik heb dus één kind dat zich netjes aan de regels houdt en één kind dat het daar wat minder nauw mee neemt. En die was ik op een bepaald moment dus kwijt. Was ze tussen de poortjes doorgelopen naar een plek waar ze niet mocht komen. Ik vond haar midden op het grasveld naast een sloot… Boenk, boenk, boenk… Afijn, ze mocht een tijdlang niet meer buiten de tuin spelen. Ben overigens ook weleens beide meisjes kwijt geweest en ze bleken bij een buurmeisje binnen te spelen. Moeten ze altijd eerst komen zeggen, maar dat waren ze even vergeten. Was ik 2 kinderen kwijt… Ook toen was het buiten de tuin spelen tijdelijk afgelopen. Hoeveel hartverzakkingen kun je als moeder tenslotte hebben?

Drugs in de schooltas

Van alles haalde ik me in mijn hoofd toen ik slagroompatronen vond in de schooltas van mijn oudste. Hoe komt ze daar aan? Hoe gevaarlijk is het? Wat heeft ze ermee gedaan? Daar schreef ik deze blog over. Uiteindelijk bleek ze het samen met een vriendinnetje gewoon een mooie glinsterende schat te vinden. Mama heeft nog weken de speech herhaald over geen gevaarlijke dingen oprapen, geen snoepjes aannemen van vreemden, niet meegaan als iemand zegt dat hij een schattige puppy bij zich heeft…

Akkefietjes bij de dokter

Als laatste noem ik maar even alle nare dingen bij de dokter, waarbij jij als moeder vooral kalm moet blijven en je kind moet troosten terwijl je van binnen niet weet hoe je het hebt. Amandelen knippen, was zo’n dingetje. Dat je kind bloedend als een rund de operatiekamer wordt uitgereden en al krijsend en bloedend in je armen gedrukt. En dat overgeven uit het bloedende keeltje erna… afschuwelijk. Bloedende oren oftewel looporen bij oorontsteking zijn ook al zo vreselijk, helemaal als ze je bij de HAP geen antibiotica willen meegeven en je je kind alleen maar verder ziet aftakelen. De dagelijkse uitdrogingscheck bij de huisarts en HAP vond ik ook zo’n dingetje bij een flinke buikgriep van mijn oudste. Of dat ze vanwege de longontsteking zo’n puffertje moest. Haar in bedwang houden met de assistente en huisarts terwijl ze alles bij elkaar gilde, was ook al zo naar… een splinter in haar knie die eruit gesneden moest worden. En dan de bezoekjes vanwege splinters in de voetjes… Mijn jongste die tijdens een persevent in een hete pan greep en het daar nog steeds over heeft. Een vingertopje tussen de autodeur als je die dichtslaat… Al die dingen zijn gevoelsmatig echt 10x erger dan dat het bij jezelf gebeurd!

Dat ik een slechte moeder ben is me al ingepeperd, en ik voelde me ook verschrikkelijk bij al deze gebeurtenissen dus dat hoef je me niet te zeggen. En misschien zie ik soms wel teveel beren op de weg. Gelukkig zijn mijn kindjes er nog en is alles uiteindelijk zonder blijvende schade afgelopen. En weet je… stomme ongelukjes overkomen heel veel mensen. Die voelen zich daar echt wel rot genoeg over zonder dat je het er nog even inwrijft.

Ook al is het dan geen echte tag, mocht jij nu ook een blog hebben en je bedenken op welke momenten jouw kinderen je een hartverzakking bezorgden… Verwijs even naar het originele artikel van Lotus Writings als je het onderwerp overneemt (zie linkje in het intro).

Dankbaar ben ik dat ze nu heerlijk in hun bedjes liggen te slapen. Zodadelijk kijk ik nog even bij mijn engeltjes en geef ik ze stiekem een kusje. Ik ben een mama die fouten maakt, maar ik houd verschrikkelijk veel van mijn dochters. Ze zijn mijn alles. Juist daardoor doet het in je hart zo’n pijn als je bedenkt: wat als…

Welke moedermomenten zou jij liever vergeten?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock