Terwijl zijn leeftijdsgenootjes stonden te feesten, verdronk een jongetje van 5

Heftig nieuws vrijdagavond in ons dorp. Zoals jullie in mijn weekoverzicht al lazen, was een groot deel van Bodegraven uitgelopen om naar de optocht van de Vakantiespelen te kijken. Duizend kinderen van 4 tot 14 deden mee, net als ruim 400 vrijwilligers. Die allemaal hun ouders, opa’s en oma’s of zelfs zoals in ons geval de buurvrouw hadden gevraagd om te komen kijken. Het was één groot feest, maar een klein stukje voorbij het punt waar de optocht langs liep speelde zich tegelijkertijd een drama af… Een school in Bodegraven gaat deze week starten in diepe rouw…

Ik hoorde dat er een grootscheepse duikactie in gang was voor een ‘persoon te water’ toen ik mijn jongste na de optocht bij opa en oma bracht, om daarna naar het vreugdevuur te kijken. Het bleek om een jongetje van 5 te gaan… Later die avond ging het gerucht dat het om een klasgenootje van mijn dochter zou gaan, maar na voorzichtig polsen in de klassenapp of alle jongetjes veilig waren, werd dit tot mijn opluchting direct ontkracht. Zo’n 30 minuten heeft het arme ventje onder water gelegen, tot één van de duikers hem van de bodem haalde. Hij werd nog gereanimeerd. Maar met een half uur onder water weet je al dat er weinig hoop is…

Alle moeders van leeftijdsgenootjes hier op dorp zijn van slag. Je kind verliezen, je lieve schatje van nog maar 5 jaar… hoe intens verdrietig is dat? Wij kennen het jongetje in kwestie zelf niet. Maar het is een dorp. Dus kennen wij wel klasgenootjes en schoolgenootjes. De vreugde van de feestweek ervoor, heeft plaats gemaakt voor verdriet en rouw. Medeleven met de familie, de nabestaanden, de klasgenootjes en vooral ook de vriendjes met wie hij aan het spelen was toen het helemaal mis ging.

De bevestiging die we vanmorgen in de reacties op Facebook onder het nieuwsbericht van de lokale krant lazen – dat het jongetje is overleden – kwam niet als een verrassing, maar toch KIPPENVEL en koude rillingen…

Kinderen van een ander aanspreken?

Stel dat iemand ze heeft zien spelen, en zich super schuldig voelt dat hij ze niet heeft aangesproken dat het geen veilige speelplek was… Bedenk dan dat andermans kinderen aanspreken ook niet altijd een succes is. Kinderen spelen wel vaker op gekke plekken. Wanneer zeg je wel iets en wanneer niet? En zouden de jongetjes geluisterd hebben als een vreemde ze aansprak van “jullie moeten hier niet spelen”? Want het zijn wel jongetjes… (die je volgens een televisiecampagne jongen moet laten zijn en dus juist dit soort fratsen uit laten halen)

Schuld van de ouders?

Iemand legde – zonder de situatie te kennen – direct de schuld bij de ouders. Waarom lieten die hun kind zonder toezicht buiten spelen? Tja… kinderen van 5 hebben dat wel nodig. Die van mij zijn 5 en 6 jaar en spelen zonder toezicht in de speeltuin, maar ik heb ze ook weleens op plekken vandaan gehaald waar ze helemaal niet mogen komen omdat daar een sloot ligt… Andere mensen laten hun kinderen van 2 of 3 al de hele buurt doorzwerven met broertjes of zusjes, zelfs straten oversteken… Dat zou mijn keuze niet zijn, ik heb een duidelijk gebied afgebakend waar mijn kids wel en niet mogen komen. Alleen: het laat zich gewoon niet voorspellen! Het kindje was ook niet alleen maar met vriendjes. Niet op een handige plek zo vlakbij de Rijn. Maar de ouders dachten vast dat ie op een andere speelplek was. Die zeiden echt niet tegen hun kind “joh ga lekker stunten met je vriendjes bij de Rijn, top idee”.

Ik denk dat iedereen in onze woonplaats de afspraken met zijn kinderen nog eens extra doorneemt na dit incident. Waar mag je spelen? Waar niet? Wat mag wel? Wat is niet handig of verstandig? Waarom vinden papa en mama dat gevaarlijk?

Rouwprotocol bij kleuters

De ouders met kinderen op de school in kwestie zullen wel snel geïnformeerd worden. Officieel zou deze school pas woensdag starten met het nieuwe schooljaar, in plaats van maandag zoals de rest van het dorp. Maar nu treedt het rouwprotocol in werking. De school treedt dan in contact met de ouders van het kindje en start een programma om het verlies op school te verwerken. Ik ga ervanuit dat ze de school misschien al eerder open stellen, zodat ouders en kinderen elkaar kunnen ontmoeten en een rouwregister kunnen tekenen. Bij elke basisschool is het natuurlijk anders hoe ze met het verlies van een leerling om gaan. Nog niet zo heel lang geleden was het een andere basisschool in ons dorp die een leerling verloor en met de hele school een indrukwekkende sliert door het dorp vormden. Het overlijden van een kind, een kleuter nog maar, maakt diepe impact als het zo dichtbij gebeurt.

Voor mijn lezers wiens kinderen het kindje kenden, tip ik de website van Jonge Helden. Zij hebben een speciaal gedeelte met tips om kinderen van 4 tot 6 jaar te helpen met de rouwverwerking. Deze site is eigenlijk bedoeld voor leerkrachten, maar aangezien de school nog niet begonnen is kun je er ook als ouder misschien nuttige informatie vinden. Hoe vertel je in hemelsnaam aan je zoon of dochter dat hun vriendje is doodgegaan? In hoeverre heeft jouw kleuter al het besef wat dit betekent? Hoe kun je jouw kind begeleiden in het omgaan met dit enorme, niet te bevatten verdriet?

Een heftig verlies op jonge leeftijd zorgt vaak voor problemen bij kinderen. Gelukkig meld Jonge Helden ook, dat je ze hier juist goed doorheen kunt loodsen als ze begrip en ondersteuning uit hun naaste omgeving krijgen. Knuffel je kind nog even extra (had je vast al gedaan, heb ik zelf ook gedaan je moet er niet aan denken dat het zomaar jouw eigen kind had kunnen zijn…) en zorg dat je er bent voor het broertje en zusje van dit jongetje als je ze kent. Luister naar hun verhaal, dat helpt want de ouders zullen zelf zijn opgeslokt door onmeetbaar verdriet.

Leestips rouwverwerking:

• Lieve oma Pluis – deze is op diverse begrafenissen uit mijn omgeving voorgelezen. Ik heb het boekje liggen mocht iemand hem willen lenen. Kost 6,95 bij Bol.com.
• Rick is er niet meer
• Hoe help ik mijn kind na een trauma
• Over een tijdje misschien ook Het Geheim van het Elfje. Heb ik ook liggen mocht iemand hem willen lenen.
• Schatgravers, om kinderen aan het praten te krijgen. Zoek dan wel specifieke kaarten vooraf uit.
• Verder kan soms een dagboekje helpen, of een boek als het Smoeltjesschrift of Slaapklets.

Ik wens iedereen in ieder geval heel veel sterkte toe. Wat een verdriet, wat verschrikkelijk, wat heftig, wat kun je eigenlijk zeggen over zoiets afschuwelijks… Het nieuws laat mij in ieder geval niet los…

Heeft jullie school recent een leerling verloren? Hoe ging dat toen?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock