Dodenherdenking. Ik vind het belangrijk om daar ieder jaar even bij stil te staan. Voor alle mensen overal ter wereld die hun leven geven of hebben gegeven zodat wij hier in vrede leven. Mijn kinderen probeer ik dit besef ook te geven. Al weet ik nog van vroeger hoe lastig dat is. Twee minuten stil zijn als kind. Het trompetgeschal. Dat papa de auto langs de kant zette om 8 uur. Stilte… De seconden tikten zo traag voorbij. Tot dan eindelijk het volkslied klonk.
Naar aanleiding van nieuwsberichten of vragen, probeer ik mijn dochters van 3 en 5 te vertellen over oorlog. Dat het verschrikkelijk is. En dat wij gelukkig niet weten hoe angstig dat voelt. Onlangs bracht ik met mijn peuter al kleding en een knuffel langs bij een gevlucht gezin (lees hier) en probeerde ik wat uitleg te geven. Verder vertelde ik ze dat het deze week dodenherdenking zou zijn en de dag daarna feest op bevrijdingsdag. Dan doen we onze oranje shirts weer aan, net als op Koningsdag. Dan zie je overal weer de Nederlandse vlag hangen.
Koningsdag DIY: prinsessenkroontjes
Plechtig moment
Eigenlijk was ik niet van plan om mijn dochters heel bewust de dodenherdenkingsceremonie mee te geven. Meestal liggen ze rond die tijd al lang te slapen. Vanwege de vakantie liep het echter anders. Ze lagen er pas net in en waren wat onrustig, omdat ik haast maakte om televisie te kijken. In plaats van in de stress te schieten, bedacht ik dat het verstandiger was om ze naast me voor de tv te zetten. “Dit is heel plechtig en we moeten zo 2 minuten stil zijn totdat je het volkslied weer hoort uit respect.”
Het maakte indruk. Het was duidelijk belangrijk voor mama en ze mochten erbij zijn. Ademloos keken ze toe hoe de koning en koningin een krans legden. “Wat een mooie bloemen mama,” floepte er nog uit waarna ik een vinger op de mondjes legde. Dat was duidelijk. De klank van de trompet. De beelden van al die mensen die ook stil waren. Ze waren heel netjes stil. Dit was belangrijk. Door stil te zijn deden ze goed mee. Ik zag twee serieuze snoetjes naast me. Oh wat voelde ik een trots. Toen klonk het volkslied. Daarna het eerste gedicht. Mijn dochters kregen een compliment, want ik vond het ontzettend netjes van ze. Met een dikke kus en knuffel gingen ze terug in bed. En het bleef stil…
De meiden hebben me echt positief verrast! Ik ben blij dat ik ze er even bij betrokken heb en dat dit goed uitpakte.
Mijn vrijheid geef ik echt niet op!
Hoe doen jullie dit met je kinderen? Zijn er boekjes voor jonge kinderen over eigenlijk? Want de echte oorlogsverhalen zijn toch meer voor bovenbouwkinderen bedoeld… Tips voor volgend jaar zijn welkom 😉
Reacties
Dit jaar was voor onze kinderen ook de eerste keer dat we het samen hebben gedaan.
Wat mooi dat je samen met je kinderen het moment hebt beleefd en dat ze het al best een beetje begrepen. Mooi om ze dat mee te geven <3