Woei! Ik deed een laptopvrij weekend en ging de maandag daarna direct als een tierelier. Soms kan het zo fijn zijn om even los te komen van je beeldscherm. In plaats daarvan besloot ik los te gaan met de verfroller en de verjaardag van mijn dochter te vieren. De kinderen genieten van hun zomervakantie en mama stond op werkstandje turbo, maar met veel plezier. Zo mochten we voor de blog naar het Scheepvaartmuseum in Amsterdam en naar het Prehistorisch Dorp in Eindhoven. Hoe leuk! Helaas gebeurde er ook iets ontzettend naars…
Hoppa, Flexa Easycare en mijn muurtje is babyblauw
Zaterdag wilde ik mijn hoofd leegmaken. Zodra de kinderen naar hun vader waren, trok ik de meubels aan de kant en ging ik in de weer met de stofzuiger schilderstape. Ik had nog een flinke emmer babyblauwe Flexa EasyCare muurverf staan en wilde de gele muur achter de bank graag in deze kleur verven. Even wat anders, ik was klaar met het geel, haha. Vanwege het eerdere verven in de keuken, wist ik al dat deze verf in 1x dekkend is. Daarna hoef je alleen met de kwast nog wat gaatjes die de roller mist na te tamponeren. Het was best een klus omdat de eerste roller die ik pakte niet goed in mijn verbakje paste en de 2e roller los zat op het handvat. Bij elke verkeerde beweging vloog het ding door de lucht heen. Maar goed dat ik overal plastic op de vloer had liggen, vreselijk onhandig dit. Naar de bouwmarkt wilde ik ook niet, dus ik ging gewoon door met de spullen die ik al in huis had. En zo kon ik aan het eind van de dag tevreden rondkijken in de woonkamer: een prachtig blauw muurtje!
Mijn kleine baby is alweer 9 jaar!
Zondag was mijn dochter jarig! Mijn lieve kleine baby is inmiddels alweer een – nog steeds heel lieve – meid van 9 jaar, een bijna-tiener. Ik stuurde haar een felicitatie appje en maakte een mooie collage voor op facebook. Even afleiding omdat ze niet bij mij was. Daarna snel de verfrotzooi een beetje opruimen, cadeautjes verzamelen en op verjaarsvisite bij mijn eigen kind. Opa en oma waren er al. En er stond een geweldig mooie Cherizard taart te pronken, gemaakt door haar tante. Trots dat ze er op was. Voor nu had ik een paar kleine cadeautjes mee, Rainbow Stories het raadselspel en een houten bouwdinosaurus met verf. Het echte cadeau is samen een nachtje weg en shoppen bij de Westfield Mall. Daarna thuis nog verder opruimen en de meubels op hun plek. Even een kort dutje en weer terug naar de jarige. Helaas heb ik daardoor de verdere visite gemist, maar ik was mooi op tijd om met z’n viertjes McDonalds te eten. Dat had ze uitgekozen als avondmaaltijd.
Turrrrrrrbo werktempo
Maandag hard aan de bak op standje turbo. De ene tekst na de andere rolde zo mijn vingers uit. Ik kon fijn een stukje vooruit werken. Ook wat technische dingen aan de site gesleuteld en met fijne klanten gebeld. Het liep deze dag als een tierelier en dat gaf een ontzettend goed gevoel. Na het avondeten nog een mooi stukje gewandeld om het beeldscherm uit mijn systeem te krijgen.
Geschrokken 112 gebeld na stalking, bedreiging of hoe je dit idiote gedrag ook moet noemen…
Dinsdag liep de dag eigenlijk ook heel fijn en soepel. Het werk ging lekker, ik heb veel bloggers blij kunnen maken met een mooie opdracht, deed de administratie met betaalherinneringen waar nodig en schreef ook een paar leuke teksten voor mijn eigen site. Mijn vriend zou ’s avonds langskomen – daar schrijf ik verder nooit over maar gezien wat je straks gaat lezen wel even belangrijk – en ik kon naar een vervangende fysiotherapeut omdat die van mij op vakantie is. Deze fysio was net zo aardig en gezellig als de andere en liep me goed door de oefeningen heen. Het was een topdag tot ik de eerste hap van mijn avondeten genomen had…
De telefoon ging. Het was één van de klanten die ik een betaalherinnering had gestuurd. Hij vroeg waarom hij deze had ontvangen, want hij was het niet eens met de factuur en gaf niet thuis toen ik daarover contact had opgenomen via diverse kanalen. Ik antwoordde dat ik altijd betaalherinneringen stuur wanneer er na 30 dagen niet betaald is. Toen flipte hij. Kortsluiting in het hoofd, te bizar voor woorden. Ik kreeg een scheldkanonade naar mijn hoofd en hij dreigde wel even langs mijn huis te komen om me ‘een lesje te leren’ en dat ik mijn grote bek dicht moest houden. Nou, je kunt je voorstellen dat ik toen ook niet meer kalm bleef. Ik schreeuwde terug dat ie zelf zijn gore bek dicht mocht houden en een scheldwoord er achteraan en hing op. Echt, dreigen dat je me wel even thuis komt opzoeken omdat je een betaalherinnering ontvangt en het niet eens bent met de factuur? Wat de piep is dat? Ga je schamen!
Ik belde mijn vriend om verbaasd te vertellen wat er nu toch weer was gebeurd en of hij al onderweg was? Ondertussen had ik een stuk of 6 oproepen van de #censuur in kwestie. Er staan voicemail berichten op mijn foon die ik nu nog even niet durf af te luisteren. Hing op met mijn vriend, nam nog een hap eten… en toen werd aanhoudend de deurbel ingedrukt, werd er op mijn ramen gebonkt en hoorde ik de idioot razen en tieren dat ik moest open doen. Nou echt niet! Ik ben niet achterlijk, ik heb direct 112 gebeld. Dat lukte in eerste instantie niet omdat ik stond te trillen als een rietje, maar bij de 2e poging wist ik weer hoe je ook alweer een telefoon gebruikt. Terwijl ik in paniek mijn adres doorgaf aan de meldkamer en riep dat er snel politie nodig was, deed ik mijn poort op slot en sloot ik de achterdeur en het gordijn. Mijn keukenraam stond nog open en ik durfde daar niet heen te lopen met zo’n dolle stier voor de deur. Tussendeur gooide ik ook snel dicht terwijl ik een glimp opving van de achterlijke gladiool die amok stond te maken en maar op mijn ramen bleef bonken en tieren. Ondertussen liep ie achterom en probeerde mijn poort in te trappen. Daarna ging ie weer terug voorom en begon opnieuw met aanbellen, schreeuwen en op de ramen bonken. De meldkamer van de politie verzekerde mij dat er collega’s onderweg waren, maar dat ze een andere route moesten nemen door files. Gelukkig konden ze alles goed horen, want zachtjes was het allemaal niet. Het staat dus op band.
Ben heel blij dat mijn kinderen op dat moment niet thuis waren en mijn buurvrouw (ook alleenstaande moeder) en haar kinderen ook niet. Afijn, ik durfde pas toen ik een agent zag de voordeur open te doen en toen kon ik ook de telefoon ophangen. Ben heel dankbaar dat de centralist op me in bleef praten tijdens het voorval. Vanuit een andere route kwam er nog een agent aangelopen, maar de vogel was inmiddels gevlogen. “U weet zeker dat dit om een betaalherinnering gaat en u heeft marketingcommunicatie werkzaamheden gedaan?” vroegen ze ongelovig. Ja. Deze meneer flipte vanwege de factuur voor een zoekwoordenonderzoek. Bizar. Ik had eerder al met wat vrienden overleg gehad over hoe dit zakelijk af te handelen en besloten dat dit ook de laatste werkzaamheden ooit zouden zijn voor deze figuur vanwege eerdere communicatieproblemen. Maar dat iemand zo uit zijn stekker gaat om een betaalherinnering voor werk waar ie notabene nog blij mee was ook??? Bah!
Terwijl de agenten mijn verklaring opnamen ontving ik een e-mail die ik eerst door de politie liet lezen voor ik er zelf naar durfde te kijken. Complete onzin + victim blaming: het was allemaal mijn schuld dat hij zo fout reageerde… Tuurlijk joh. Geweld is altijd de schuld van het slachtoffer??? Ik denk het even niet! En ondertussen kwam mijn vriend binnenlopen met een mooie bos bloemen… Pffff… Was hij al eerder bij mij thuis geweest, of was mijn ex-man er (was op het normale overdrachtstijdstip) dan had het voor de natte krant in kwestie heel anders afgelopen.
Nou ja, ik had 2 keuzes: direct aangifte doen of ze zouden bij hem langs gaan voor een STOP-gesprek. Aangezien ik alle persoonlijke gegevens en zijn foto direct kon delen, koos ik voor het laatste. Er is gelukkig geen schade aan mijn huis zichtbaar. Met deze bizarre reactie moet er iets in zijn hoofd kapot zijn en hoop ik voor zijn naasten dat hij zich laat behandelen of wat. De politie heeft hem meteen thuis opgezocht en het STOP-gesprek gehouden. Hij mag nooit meer contact met mij opnemen anders doe ik alsnog aangifte. Na zo’n gesprek pakt de rechter iemand dan ook harder aan. Ze koppelden mij later nog terug dat ze hem inderdaad in zijn huis hadden aangetroffen en dachten dat het gesprek het gewenste effect heeft gehad. Dat hoop ik maar. Was blij dat ik die nacht niet alleen was en heb weinig tot niet geslapen, ben me werkelijk kapot geschrokken. Deze reactie is compleet uit alle verhoudingen… behalve zakelijk ken ik deze man niet.
Naar mijn geld kan ik fluiten en ik heb een belangrijke zakelijke les geleerd: als je zegt dat je een opdrachtbevestiging op schrift wilt hebben, wacht die dan ook af voor je aan de slag gaat. Hoeveel haast, spoed en nood iemand ook heeft. Hoe leuk je een klus ook vindt.
Ik heb mijn ex ingeseind omdat ook zijn kinderen gevaar lopen als er nog eens iets knapt in de kronkels van deze figuur die in mijn eigen woonplaats woont. De kinderen hebben uitleg en instructie gekregen waarom mama geschrokken is en dat we voor mannen de deur pas open doen als mama zegt dat het mag. De poort blijft voorlopig op slot. Ben heel bang om iets simpels als boodschappen te gaan doen omdat je nooit weet of je die gast tegen het lijf loopt. En daarom ben ik tegelijkertijd ook woest: mijn persoonlijke leefomgeving is aangetast, het gevoel van veiligheid van mijzelf en mijn kinderen is in het geding. Als mijn dochter naar haar beste vriendinnetje wil, moet ik langs het huis van deze laffe minkukel. Is mijn kind daar straks wel veilig?
Weet dat veel van mijn lezeressen na bijvoorbeeld een scheiding door iets dergelijks heen zijn gegaan en lieverds: ik leef met jullie mee… ik ken deze figuur verder niet eens en ik loop op eieren, ben bang voor de veiligheid van mijzelf en mijn kinderen… Durf ze niet eens buiten de tuin te laten spelen omdat het hek dan van het slot moet. Hopelijk slijt dit gevoel, heeft iemand zoiets meegemaakt?
Scheepvaartmuseum in Amsterdam
Woensdag stond er gelukkig een waanzinnig leuke dag op het programma. Ik ging de kinderen halen en heb eerst even rustig in de gang met mijn ex gedeeld wat er is gebeurd, omdat de leefomgeving van de meisjes is aangetast. Toen op naar Amsterdam en genieten van al het interessants dat Het Scheepvaartmuseum te bieden heeft. Het was mooi droog precies op de momenten dat we van de parkeergarage en weer terug liepen. De ontvangst was warm en hartelijk en er waren veel interessante dingen te zien, leren en beleven in dit museum. Flink wat trappen op en af gelopen, dus ook voor de revalidatie was het een mooie dag: totaal zo’n 6000 stappen gelopen.
Mooiste vond ik zelf dat we een walvistand mochten vasthouden, heel erg bijzonder! Blundertje dat ik iets te dicht op een prachtig schilderij stond en mijn dochter wilde aanwijzen wat een geweldige details er geschilderd waren… Toen ging het alarm af en kwam de suppoost naar ons toe. Oeps! Die bleef overigens ook vriendelijk hoor. Naast schilderijen, foto’s en leerzame dingen hebben we ook uitgebreid gekeken naar de vele miniatuurschepen van vroeger, de gedetailleerde oude navigatie kaarten en natuurlijk het originele VOC schip waar je in kon. De lunch – ik had een broodje beenham met artisjok – in het restaurant was overigens ook zeer de moeite waard: vers, origineler dan een normaal broodje beenham en lekker!
Pizza maken bij opa en oma
Donderdag even rustig bijkomen. De kinderen en ik waren best moe van de dag ervoor en bovendien had ik werk achter de laptop dat moest gebeuren. Onder andere een beginnetje gemaakt aan het verslag over het mooie museum dat we bezochten. De kinderen hebben de verfspullen tevoorschijn gehaald en zijn creatief bezig geweest. Van mij kregen ze strikte instructies en uitleg waarom ze de deur niet meer zomaar open mogen doen voorlopig en bekende ik dat er boodschappen gedaan moesten worden maar ik dat heel eng vond in mijn eentje. Zeker omdat ik op het digitale nieuws las dat er zojuist een steekpartij had plaatsgevonden op de route naar de supermarkt… Het kwam behoorlijk binnen en ik irriteerde me aan het feit dat het hele voorval me blijkbaar zo geraakt had.
De kinderen wilden graag zelfgemaakte pizza’s eten en ik wist dat bij opa en oma ook zoiets op het menu stond. Ik vroeg dus of we daar mochten komen eten omdat ik me gewoon thuis even niet op mijn gemak voelde. Dat steekincident hadden we zomaar ook zelf kunnen meemaken tenslotte. We liepen langs de afgezette straat waar tal van politievoertuigen stonden. Ik durfde niet alleen naar de supermarkt en gelukkig wilde één van mijn dochters wel mee. Daar kwam ik een bekende tegen die iets soortgelijks heeft meegemaakt qua zakelijke bedreiging. Fijn om even met haar te praten en ze wist me wat gerust te stellen, dat de politie die jou op je gedrag aanspreekt in je eigen huis waarschijnlijk wel flink indruk gemaakt zal hebben.
Bij opa en oma was het in ieder geval gezellig. De meisjes werkten hard aan het klaarmaken van de lekkerste pizza’s en we konden vertellen over ons museumbezoek. ’s Avonds heb ik even goed de website van Slachtofferhulp doorgelezen. Ik geef het een paar dagen de tijd en als het gevoel van onveiligheid niet verdwijnt, zal ik daarheen bellen om te vragen of ze me willen helpen. ’s Nachts wist ik mijn gevoel van onmacht om te buigen naar iets grappigs: een rapnummer schrijven voor een kennis van me die rapmuziek maakt over dit bizarre voorval. Ik bedacht me dat we er zomaar een hit mee zouden kunnen scoren en wist er een geweldige rijmende tekst van te bedenken. Als het me niet lukt dit voorval verder los te laten, ga ik dat dus doen want het was hilarisch in mijn hoofd en luchtte mij enorm op.
Prehistorisch dorp in Eindhoven
Vrijdag konden we ’s ochtends nog even lekker aanlummelen. En ik nog even een paar snelle dingen achter de laptop doen. Daarna spullen bij elkaar geraapt en de auto in: we reden vandaag naar Eindhoven. Voor mijn blog waren we deze dag uitgenodigd om een mooie dag te beleven in het Prehistorisch Dorp, waar ook de lunch voor ons verzorgd werd. Het was even rijden, de oudste had haar twijfels maar toen we er waren, verdween dat al snel. We hebben een geweldig leuke dag gehad! In de herberg in het Prehistorisch Dorp werken ook mensen met een verstandelijke beperking, heel erg mooi om een extra goed gevoel te krijgen bij dit uitstapje. Zeker de moeite waard dus om een hapje te eten, bovendien waren onze rendang, spekpannenkoek en broodje kroket ook nog eens ontzettend lekker.
De medewerkers die in originele kleding oude ambachten en levenswijzen lieten zien, waren allemaal vriendelijk, geduldig en gastvrij. Voor elke vraag werd de tijd genomen. De kinderen werden overal uitgenodigd om dingen zelf te proberen. Tot mijn grote blijdschap hadden ze daarbij geen enkele aanmoediging van mij nodig, ze vonden het waanzinnig interessant en leuk om de Nederlandse geschiedenis op deze manier te beleven. Armschildering, steentjes werpen, boogschieten, ijzer bewerken… Ze hebben van alles gedaan. Na afloop kochten we nog allerlei leuke souvenirs in het winkeltje: een klein boompje van amethisten, hartjes stenen, hangers met een bijzondere steen en een bijzonder beeldje gemaakt in Peru. Niet duur en erg leuke bijzondere kleine aandenkens. Een heerlijke dag in de buitenlucht!
En zo zit vakantieweek 2 er alweer op! Gaat razendsnel when you’re having fun en leuk hadden we het zeker tijdens de verjaardag en uitstapjes. Op naar meer mooie belevenissen. De rest wissen we uit het geheugen, bah. Heb jij al een leuk uitstapje gemaakt of thuis iets bijzonders gedaan?
Lees ook: Review: Ipanemas van Slipperwereld
