Sommige gebeurtenissen in het leven van een kind zijn bijzonder traumatisch. Denk aan brand, (getuige zijn van) geweld, betrokken zijn bij een ongeluk, een operatie, pesten of het verliezen van een dierbare. Maar ook andere gebeurtenissen kunnen veel impact hebben. Zo heb ik zelf vroeger verschillende keren opgesloten gezeten op een toilet, en met schoolzwemmen zat ik onder water gevangen onder een mat waar ik niet onder uit kwam. Kleine trauma’s die desondanks diepe sporen hebben achter gelaten.

Een traumatische gebeurtenis gaat samen met intense angst, een gevoel van machteloosheid en extreem onbehagen. Deze week heeft mijn dochter van 4 een traumatische ervaring gehad. Een nare ervaring met impact, die zich uit in heel snel huilen, kleine angsten en bedplassen. Hoe kan ik haar nu het beste helpen om dit te verwerken?

Tips bij trauma verwerking

• Erover praten met mensen waarbij het kind zich op zijn gemak voelt en als het kind er klaar voor is. In ons geval heb ik een voorzichtig gesprekje geprobeerd en heeft ze het aan haar grote zus verteld. Dit was niet direct na de gebeurtenis, we hebben even gewacht. Op één van de websites die ik raadpleegde las ik dat kinderen niets hebben aan het advies ‘denk er maar niet meer aan’, laat je kind zijn verhaal doen. Ga niet mee in de emotie, maar biedt troost en steun.
• Erover schrijven. Wat er is gebeurd en hoe het kind zich voelde. Aangezien mijn dochter 4 jaar is en nog niet kan schrijven, geldt deze tip voor mama die deze blog schrijft om het zelf te verwerken.
• De gevoelens op een creatieve manier uiten. Het kind een tekening laten maken, laten dansen of zingen. Daar had ik zelf nog niet aan gedacht, maar is natuurlijk een hele fijne en logische tip. Je kind kan dan daarna uit zichzelf eventueel hierover vertellen.
• Laat de emoties toe, geef bij je kind aan dat het deze mag uiten. Door ze nu te uiten, zullen de emoties minder intens worden en afzwakken. Goed om dit te lezen, toevallig vanmorgen aangegeven bij mijn dochter dat ze best boos en verdrietig mag zijn. Maar tegelijk wel een lastige voor mama die ook verdriet heeft maar dit niet in het bijzijn van het kind wil uiten.
• Zorg voor voorspelbaarheid in het dagelijks leven. Een vast patroon biedt je kind houvast en zekerheid.

Aanvaard wat er gebeurd is en richt je op de toekomst. Hoe beter je nu je jonge kind helpt bij het verwerken van de traumatische ervaring, hoe meer ze daar op latere leeftijd profijt van hebben en er zelf mee om kunnen gaan wanneer er nog eens iets ingrijpends gebeurt.

Ik vond bovenstaande tips telkens in andere woorden op verschillende websites, zoals die van Healthy Minds. Er wordt bij gezegd dat kinderen de meeste trauma’s zelf verwerken. Mochten er 2 maanden na een schokkende gebeurtenis nog klachten zijn, dan moet je zeker hulp in schakelen!

Wil je weten of je zelf last hebt van een onverwerkt jeugdtrauma? Dit artikel van de Traumacoach geeft 4 manieren hoe je daar achter kunt komen.

Hoe je de signalen herkent, dat je kind last heeft van een trauma lees je in dit artikel van Loes.nl. Mijn kind geeft inderdaad dit soort signalen, ook omdat het nog vers is natuurlijk.

Voor leerkrachten is er op de site van Verlies en Rouw op het werk een toolkit beschikbaar, gericht op kinderen van groep 5 tot en met 8. Kinderen voelen zich na een traumatische ervaring vaak gesteund als hun klasgenoten meeleven. In deze toolkit kun je ook lezen welk effect traumatische ervaringen van leerlingen kunnen hebben op de leerkracht.

Verder helpt het om een boek te lezen over het betreffende thema. Over verschillende lastige thema’s zijn kinderboeken verkrijgbaar. Zo heb ik zelf op de begrafenis van mijn oma voorgelezen uit ‘Lieve oma Pluis’, dit boek werd daarvoor al bij de begrafenis van mijn schoonmoeder gebruikt. Voor iets grotere kinderen biedt mogelijk het kinderboek ‘Rick is er niet meer’ wat houvast. Ook over dementie is een kinderboek verkrijgbaar.

Met dagboeken als het Smoeltjesschrift kunnen kinderen alles wat ze meemaken op een dag een plekje geven.

Ik ben in ieder geval wat ingelezen op dit onderwerp en ga voorzichtig mijn dochter helpen om het een plekje te geven. Jou wens ik veel sterkte toe als er recent iets is gebeurd! Laten we hopen dat de klachten die deze traumatische ervaring tot gevolg had snel afnemen, en zo niet dan weet je nu wat je kunt doen en dat je na 2 maanden zeker professionele hulp in moet schakelen voor je kind. Gelukkig komen de meeste kinderen binnen die tijd op eigen kracht (met een beetje steun van hun omgeving) de ervaring te boven.

Lisette schreef een prachtig artikel over wat je in hemelsnaam moet zeggen tegen de moeder van een ernstig ziek kind. Want dat is natuurlijk net zo lastig… en je weet het soms gewoon niet.

Hebben jouw kinderen onlangs iets heftigs meegemaakt?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock