Joepie! Ik heb de baan. Door een veranderende markt en vooral nogal… uhm… heftige persoonlijke omstandigheden, moest er iets gebeuren. Ik ben dus een vrouw zonder ballen, want ze zijn allemaal knoerthard uit mijn handen gepleurd. Als kostwinnende co-ouder gaf dat nogal wat stress. Vandaar ook de stresscoaching die ik via mijn AOV krijg…
Zo hield ik in ieder geval een klein beetje overzichtelijk van welke ballen ik afscheid kan nemen en welke ik op een andere manier kan redden. Nou ja, slechte metafoor. Mijn Bofit coach gooide op verschillende manieren groepen takjes naar me en liet me kijken hoeveel ik er kon vangen. Dat ging een stuk beter als ze de takjes stuk voor stuk gooide, dan wanneer de ze allemaal tegelijk werden gegooid. Wat meteen verklaart waarom het mij dus niet lukte om die ballen uit mijn leven te vangen.
Langzaam bouw ik alles echter weer op, door veel dingen los te laten en kleine dingen te doen. Jullie lazen al dat mijn ‘partner’ het huis inmiddels grotendeels heeft verlaten, nu kan ik dan ook zeggen dat ik een contract heb getekend voor een vaste baan. Ik ga parttime terug in loondienst.
Voelt aan de ene kant als falen, maar aan de andere kant krijg ik er ontzettend veel energie van. Het is namelijk een superleuke baan! Ik mag me gaan ontfermen over de complete marketing en communicatie van een technische groothandel. Daarbij ga ik een aparte strategie ontwikkelen voor de Nederlandse en Belgische markt, waarbij ik op gebied van interne communicatie beide teams juist dichter tot elkaar mag brengen en dus ook regelmatig zal werken vanuit het mooie Mechelen. Het bedrijf heeft ook nog een zusterbedrijf waar af en toe een samenwerking mee is, dus je leest al dat het op mijn lijf geschreven is: regelen, organiseren, reizen en me overal mee bemoeien.
Even heel iets anders! De dingen doen waar ik goed in ben en de rest… ligt bij andere mensen in het bedrijf. Straks heb ik gewoon weer collega’s en de blog daar zal wat minder druk op liggen, net als mijn andere bedrijfsactiviteiten. Tzt lees je op LinkedIn wel hoe het bedrijf heet.
In ieder geval, ik ben keihard aan het knokken geweest en er is licht aan het einde van de tunnel. In oktober start niet alleen mijn nieuwe baan, maar zijn ook de kinderen tijdelijk fulltime bij mij. Een nieuw ritme, maar ook met de nodige rust waarbij al hun spullen op 1 plek liggen, we lekker kunnen karaoke zonder dat we iemand met een nachtdienst wakker houden, vriendinnen zonder geplan over de vloer kunnen komen en logeerpartijen niet automatisch betekenen dat deze mama haar kinderen slechts een paar uurtjes ziet.
Om het voorzichtig te vieren heb ik met mijn jongste op de Najaarsmarkt gymsneakers gekocht, zodat ze het niet met oude exemplaren van mij meer hoeft te doen en hebben we samen patatjes gegeten bij de snackbar. Heerlijk!
Deze week puzzelen met 2 ouderavonden tegelijkertijd (papa neemt er eentje op zich, dat scheelt), een ouderavond van scouting en de nodige andere zaken. En natuurlijk mijn zegeningen tellen, want je bent als veertiger toch op een leeftijd dat mensen uit je kennissenkring op verschillende manieren groot verdriet te verwerken hebben. Blij dat mijn eigen lichtje weer wat feller mag schijnen.
Ik wens jou een mooie week,
Liefs,
M
Reacties
Wat fijn!