Soms zit het mee, soms zit het tegen. Jullie weten dat ik al maanden heel erg verdrietig ben en op mijn tandvlees loop, maar ik heb nog niet op mijn blog uitgelegd waarom. Laat ik dat vandaag maar doen. Het lucht tenslotte ook op om het van je af te schrijven. De verdrietige periode is ook nog lang niet afgelopen. We zitten er nog midden in het weten dat het binnenkort allemaal nog heftiger en moeilijker gaat worden dan het nu al was…
Vorige week waren wij 12,5 jaar getrouwd. Normaal gesproken reden voor een mooi feestje. Bij ons niet. Enkele dagen later kregen we van onze mediator te horen dat de rechtbank onze scheiding heeft goedgekeurd. Deze wordt nu ingeschreven bij de gemeente. Ik draag mijn meisjesnaam weer…
Zelf kreeg ik het voor de zomervakantie te horen en vlak daarna kreeg mijn man een burnout. Dat maakte alles nog eens extra ingewikkeld. De liefde is er van beide kanten nog, maar het werkt helaas niet meer. Ik vind het moeilijk te accepteren – we zijn samen sinds 1999 – en om te gaan met alle veranderingen in ons leven. Het doet pijn aan alle kanten. Ik ben boos, verdrietig en bang voor wat gaat komen. Aan de andere kant kijk ik enorm uit naar de tijd dat alles achter de rug is. Dat we een jaar verder zijn en gesetteld op allebei een ander plekje. De chaos, de onzekerheid en het verdriet zijn lastige dingen om mee om te gaan.
Waar moet ik wonen?
Nu ons huis te koop staat, komen ook de vragen waar ik ga wonen. Dat weet ik dus niet. Mijn bedrijf draait pas sinds mei, dus nog lang geen jaar. En voor een hypotheek moet je jaarcijfers kunnen overleggen. Huurwoningen, zeker sociale huurwoningen zijn bijna niet beschikbaar in mijn woonplaats. Nu sta ik wel redelijk hoog op de lijst, maar als er geen aanbod is dan kun je ook niet reageren. Dus ik weet het niet. Nu de scheiding rond is, kan mijn ex-man wel actie ondernemen. Het is erg zwaar om samen in één huis te wonen als je weet dat er geen toekomst meer is, vind ik. Terwijl ik ondanks alles nog heel vaak in zijn armen kruip voor een knuffel, gewoon omdat het even niet meer gaat en het zo fijn is als iemand je vasthoud. Ik ben erg boos op hem, maar ik houd tegelijkertijd verschrikkelijk veel van de papa van mijn kindjes… Heel dubbel allemaal.
Hoe gaat het met de kindjes?
De kinderen weten het nu net een paar weken en zijn erg verdrietig. Voordat ik het ze vertelde kreeg ik al advies via deze gastblog over het begeleiden van je kinderen bij echtscheiding van Nadine Carter, ook ben ik op gesprek geweest bij Maatschappelijk Werk om het op de juiste manier aan te kunnen pakken. Het beschadigd de kinderen sowieso, maar als je er als ouders samen op de juiste manier in staat kunnen ze er sterker uitkomen. Als ik het goed doe, kunnen ze aan mij als rolmodel zien dat je niet perse man in je leven nodig hebt. Dat ook zij echte powervrouwen kunnen zijn. Wel zijn ze sneller boos en verdrietig, net als ikzelf. De Sinterklaasperiode zorgt voor extra zenuwen.
Hoe gaat het met mij?
Nou, niet goed. Regelmatig heb ik momenten dat ik niet meer kan ophouden met huilen. Ik ben maandenlang sterk geweest. Heb van alles geregeld. En nu is het rond. Ik weet niet waar ik naartoe ga. Er is veel stress vanwege alle bezichtigingen waarbij je hele huis aan kant moet en je continu alle spullen kwijt bent. Ik kan niet tegen druktes, het is me al snel allemaal teveel. Er gaan dingen kapot in huis, van lampjes tot de cv-ketel wat voor extra stress zorgt (gelukkig zijn inmiddels de monteurs geweest). Op advies van mijn appgroepje en mijn familie heb ik op een moment de huisarts gebeld, zij had aangegeven dat ik altijd voor psychische hulp bij de praktijkondersteuner terecht zou kunnen. Dat kon ik ook, maar pas 2 weken na mijn belletje. Geen optie als je moeder bent en ook voor je kinderen wilt zorgen. Bij maatschappelijk werk kon ik gelukkig diezelfde dag nog terecht en dat was fijn. Zij adviseerden me om nog meer rust te pakken, maar wel te blijven werken.
Daar word ik namelijk heel rustig van: een voor een mijn taakjes afwerken, kleine dingen oppakken en vooral successen boeken. Want het mag dan met mij persoonlijk niet goed gaan, mijn bedrijf is een heel ander verhaal. De offerte aanvragen blijven binnenstromen, iets waar ik heel dankbaar voor ben. Omdat ik langzamer werk kan ik het helaas allemaal niet zo snel oppakken als ik zou willen. Toch gaat het zakelijk gezien erg goed en ik haal hier mijn geluksmomentjes en mijn energie uit. Verder is het therapeutisch om dingen van me af te schrijven, zeiden ze. Dus bij deze.
Ik pak zoveel mogelijk mijn rust en vermijd drukke situaties. Thuis in stilte achter mijn laptop of op de bank, gaat het het best. Komend weekend staat er een drukke familie Sinterklaasviering op het programma en ik weet al dat ik dit eigenlijk niet aankan. Maar het is voor mijn dochters zo leuk. Daarom zal ik mijn laptop meenemen en op zolder werken en na het feestje wel een hapje mee eten. Eventjes kan wel, maar een paar uur is te lang.
Dat zag ik op mijn verjaardag ook. Voor de zekerheid vierder ik het alleen ’s middags en ik had eigenlijk om 4 uur moeten zeggen dat mijn energie op was. Dat de visite weer mocht gaan. Maar dat durfde ik niet. Jarenlang baalde ik dat er bijna niemand op mijn verjaardag kwam en nu had ik allemaal lieve visite echt een huis vol! Allemaal lieve mensen. En het was voor mijn dochters zo leuk. Dus werd ik tegen vijven heel boos op 4 drukke gillende kinderen (die ik al een paar keer eerder gewaarschuwd had dat ze niet op onze kamer mochten, dat ze geen spullen van de trap mochten gooien, dat er niet gegild werd, …)… En daarna heb ik heel hard uitgehuild op de schouders van mijn lieve moeder…
Het voelt nog steeds zo rot. Ik ben boos op mezelf dat ik niet op de rem durfde te trappen en het onbeleefd vond om te zeggen dat het voor mij klaar was. De rest van de avond bleef ik ingestort. Gelukkig had ik als verjaarscadeau een mooie gastblog ontvangen die ik snel kon klaarzetten, en daarna voor de tv gehangen.
Huilen om een verjaarscadeau
Tijdens mijn feestje was ik overigens ook al in tranen uitgebarsten, nu ik dit schrijf weer trouwens. Mijn vriendinnen hebben zo’n leuk en lief cadeau voor me geregeld! Ik krijg binnenkort een verrassingsfeestje 😥 nou janken, ik vind het zo mooi. Had nooit durven dromen dat mensen voor mij zoiets zouden organiseren. Het duurt niet te lang want ze weten hoe het met me gaat. Het voelt ontzettend fijn dat ze aan me denken. Dat een vriendinnetje het initiatief nam om mijn moeder, mijn schoonzusjes, vriendinnen en blogvriendinnen te contacten om te vragen of ze het een leuk plan vonden. De tranen blijven over mijn wangen stromen… 😥 Lieve dames, wat een warm gevoel dat jullie er voor me zijn in tijden dat het niet goed gaat. Heerlijk om naar iets uit te kunnen kijken ook al weet ik niet wat we gaan doen, alleen al het feit dat jullie er allemaal zullen zijn (in gedachten of in het echt) geeft me steun.
Volgende week heb ik toch wat afspraken voor de blog staan. Ik hoop dat ik dat volhoud. Een 1 op 1 afspraak met een klant en daar vlak in de buurt aansluitend een persevent, wat gelukkig inloop is. Dus ik kan het bij een uurtje houden en dan even bijkomen in de auto. Even er tussenuit zo af en toe is fijn. Als het allemaal maar niet te lang duurt.
De komende periode moet er eigenlijk van alles geregeld worden. Pensioenverevening, andere naam doorgeven, huis zoeken en opknappen, spullen kopen (dat is dan weer wel heel leuk) en nog veel meer. Ik word al moe als ik er aan denk, dus ik leef maar even bij de dag. Probeer elke dag bewust 5 minuten met elk van de meisjes even te knuffelen.
Stap voor stap kom ik er wel. Maar het is op dit moment allemaal even rot, zwaar en verdrietig…
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
Reacties
Heel veel sterkte en liefs gewenst
Wat een verdrietig bericht. Voor alle betrokkkenen.
Het moet heel pijnlijk zijn voor jullie beiden, als de liefde er nog wel is. In alles wat op ons afkomt kunnen partners elkaar makkelijk kwijt raken. Het doet mij zelf ook altijd zeer als ik van een scheiding hoor, de pijn is soms zo voelbaar. En het is niet per definitie een makkelijke weg.
Heel veel sterkte gewenst de komende tijd. Je hebt in ieder geval een warm vangnet. Ook veel sterkte voor je (ex) man en beterschap voor hem.
Sterkte! Ook voor de meiden!!
Dikke knuffel. Heb je blog gevonden. Dat zal geen gemakkelijke keuze zijn geweest.
Lieve Marguerita, wat knap dat je het hebt durven delen. Van wat ik nu lees kan ik zeggen dat je er al heel goed mee omgaat, je durft hulp te vragen, leert je grenzen kennen, leert deze ook aan te geven (dit is een leerproces, dat hoeft niet in één keer goed te gaan (je verjaardag)), je gaat nog steeds keihard voor je blog en natuurlijk zijn je meiden het allerbelangrijkst. Ik ken je niet persoonlijk, maar volg je blog al een hele tijd en eigenlijk wil ik gewoon zeggen dat ik trots op je ben hoe je met deze *&%*situatie omgaat
Liefs, Iris
Hey Mar, wat een toestand zo voor de feestdagen. Dat wist ik allemaal niet. Ik hoop dat je een leuk feestje krijgt wat ze voor je geregeld hebben want dat heb je verdiend. Het is dat ik niet bij je in de buurt woon anders was ik zeker een luisterend oor geweest. Sterkte en ik snap dat het zeker nu allemaal een beetje dubbelop is. X
Lieve Marguerita..wat een verdrietige tijd…en ja gooit het er maar uit! Het is namelijk allemaal niet makkelijk op dit moment. Wat moedig, maar ook sterk dat je dit met ons wilt delen! En ik denk dat we allemaal wel snappen hoe je dit moment je voelt. We voelen wel met je mee omdat je dat met ons hebt gedeeld. Wij kunnen hier niets aan veranderen, maar alleen met je meeleven en ik wens je daarbij dan ook alle sterkte, rust en kracht toe in de komende tijd! En zoals je zelf zegt Stap voor stap kom je er wel.. Zeker met steun van je moeder, jouw familie, je vriendinnen en iedereen die jou lief heeft.
Marguerita..wat een verdrietige tijd…en ja gooit het er maar uit! Het is namelijk allemaal niet makkelijk op dit moment. Wat moedig, maar ook sterk dat je dit met ons wilt delen! En ik denk dat we allemaal wel snappen hoe je dit moment je voelt. We voelen wel met je mee omdat je dat met ons hebt gedeeld. Wij kunnen hier niets aan veranderen, maar alleen met je meeleven en ik wens je daarbij dan ook alle sterkte, rust en kracht toe in de komende tijd! En zoals je zelf zegt Stap voor stap kom je er wel.. Zeker met steun van je moeder, jouw familie, je vriendinnen en iedereen die jou lief heeft.
Jeetje Marguerita…ik ben er stil van…het raakt me zo wat je schrijft. Supermooi beschreven je gevoel…dit moet echt moeilijk zijn vlak voor de ‘feest’-dagen. En tegelijkertijd hoor ik een sterke vrouw tussen de regels door. Die wil laten zien aan haar kinderen dat een leven zonder man helemaal ok is. Yassss! Ik wens je alle sterkte, liefde en geluk toe!
Vraag echt hulp aan je omgeving wanneer het niet meer gaat, ok? Je hoeft dit echt niet allemaal alleen te doen <3
Wist je het ook al op het BBN event? Wauw…al dat regelen er ook nog bij…*knuffel*
Liefs,
Amina
Lieve Marguerita, wat een heftig nieuws… Het lijkt me een vreselijk zware en onzekere periode, maar jij komt er wel. Ik hoop dat je over een tijdje achterom kan kijken en trots op jezelf kunt zijn. Dat je jezelf er doorheen hebt gesleept en er als een gelukkig(er) mens uit bent gekomen, samen met je meiden. Ik duim hard dat jullie snel een eigen plekje mogen vinden. Heel veel sterkte in ieder geval. Durf je omgeving om hulp en steun te vragen en pak op tijd je rust. Liefs!
Dikke knuff…!!!
Wat sneu dat je hier doorheen moet. Ik wens je heel veel kracht toe en dat je over een jaar op een fijne plek woont met je meiden en alles op zn plek gevallen is. Neem op tijd je rust.
Veel sterkte toegewenst… Lijkt me verschrikkelijk om mee te maken. Dapper dat het deelt op je blog. Gelukkig heb je lieve mensen en kinderen om je heen die je opvangen. Liefs andrea
Pff wat heftig zeg. Ik vind het heel goed dat je hulp/ondersteuning zoekt, want wat een verschrikkelijke tijd is dit. Je bent echt een topmama voor die twee mooie meiden van je. Ik wens je heel veel sterkte. Goed om het open te gooien, want je hart luchten is heel belangrijk!
Lieve Marguerita, ik weet dat je nu door een moeilijke tijd doorgaat. Ik voel je pijn bij het lezen van je blog. Je bent een sterke vrouw en jij en je meiden komen deze tijd wel door en zullen er nog sterker uitkomen. Pak je rust en let goed op jezelf ?
Wat een heftige periode. Zoveel emoties, geregel en alles wat er bij komt. Je doet het goed meid! Ik hoop dat de tijd snel gaat zodat je snel in wat rustiger vaarwater zit en weer kunt genieten van de toekomst. Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte en energie toegewenst! Zorg goed voor jezelf en je kids. Dikke knuffel!
Meid wat heftig! Ik heb het helaas van dichtbij meegemaakt en weet wat voor een impact dit zal moeten hebben.. Heel veel sterkte en kracht voor jou en je prachtige meiden. Als jullie straks een eigen stek hebben, kunnen jullie zelf weer iets opbouwen. Liefs!
Wat knap dat je er zo open over schrijft. Maar dit is ook niet niks. Een moeilijk periode waar jullie doorheen moeten.
En verdriet, tranen en boosheid horen er nu eenmaal bij. Maar ik hoop van harte en gun het je ook, dat je straks een fijn eigen plekje (met je meiden) gaat krijgen.
Dikke knuffel
Ontzettend naar. Je hele leven staat op zijn kop. Ik zei het al eerder, maar je bent hartstikke sterk. Zo kom je in ieder geval over. Ik weet dan van binnen altijd weer anders is dan van de buitenkant. Maar hopelijk hou je het zo wat in balans. Ik kan mij niet voorstellen hoe moeilijk dit allemaal voor jou en de kinderen moet zijn. Wel vind ik oprecht dat je hartstikke ‘staat’. Voor wie je bent. Voor wat je doet. Jij komt er zeker wel. Daar ben ik van overtuigd. Het allerbelangrijkste is volgens mij dat je zo nu en dan je (kleine) rustmomentjes pakt. Even diep ademhalen vanuit je buik. Ogen zo nu en dan even dicht. Kort een blaadje lezen. Bad nemen. Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen en je een dikke (virtuele) knuffel geven. Liefs!
Lieve Marguerita,
Goed dat je het een beetje van je af hebt geschreven! Er komt een dag dat je terugkijkt en dat je jezelf krachtiger dan ooit voelt. Blijf daarin geloven. Alles dat je nu al doet, laat zien hoe veerkrachtig je bent (ook op momenten dat je dat absoluut niet voelt). Voor je meiden en voor jezelf. Je kan dit! En je hebt een liefdevol vangnet, maak daar gebruik van als het nodig is. En ik hoop dat je over een jaar kan terugkijken op deze turbulente periode met een gevoel van grote trots naar jezelf toe. Dat je het ondanks alles toch maar geflikt hebt.
Dikke knuffel
Wat een ellende! Natuurlijk ben je verdrietig en dat mag je ook zijn. Het is nu even een lange donkere tunnel waar je doorheen moet maar uiteindelijk kom je hier ook wel weer uit. Heel goed dat je ook probeert de positieve dingen nog te zien en wat heb je het allemaal mooi verwoord.
Heel veel sterkte gewenst voor jullie. Erg verdrietig.
Je slaat je er krachtig doorheen, ik vind het superkbap van Je!!!
Oh wat verdrietig Marguerita! Heel veel liefs en sterkte, het komt goed!
Veel sterkte. Moeilijke tijd.
Dapper hoor, het allemaal eens van je af te schrijven! En allemaal zo herkenbaar…Het lastige is, dat in zo’n verdrietige periode het verdriet alles overschaduwt, ook de fijne dingen. Dat is gelukkig omgekeerd ook waar. En al lijkt het misschien lastig om dat nu te geloven: die gelukkige tijden, die komen dubbel en dwars terug. Echt waar!
Mocht ik je op de een of andere manier kunnen helpen, dan hoor ik dat graag
Sterkte! Ik weet van vriendinnen wat een rot tijd dit kan zijn. Maar ik denk ook dat je er uiteindelijk sterker uit komt. Succes met alles. En pfff huurhuizen in onze gemeente, daar is echt een groot tekort aan.
Heel veel sterkte. Het is een rotperiode. Hopelijk heb je straks wat rust! Liefs Nicolette
Het is even een rotperiode, vooral vanwege de onzekerheid. Maar je komt er wel! Je hebt twee prachtige dochters, lieve ouders en een goedlopend bedrijf. Jij kan dit! Goed dat je wel bewust je eigen grenzen aangeeft!