Je kind in 5 stappen door de scheiding heen helpen

Scheiden doe je niet zomaar, zeker niet wanneer er kinderen in het spel zijn. En wanneer het zover komt, dan is er al veel aan vooraf gegaan. Pijn, verdriet, boosheid. En daar krijgen kinderen altijd wat van mee. De ene keer meer, de andere keer minder. Het maakt niet uit hoe oud ze zijn. Het is niet zo, wat toch wel eens gezegd wordt, dat als de kinderen klein zijn ze er minder van meekrijgen dan de oudste in het gezin. Nee, sterker nog, voor een kleintje is het misschien nog wel lastiger, omdat die er nog maar weinig van snapt, er de woorden niet voor heeft. En omdat de wereld nog om hem of haar draait, gaan ze onbewust ook voelen dat het aan hen ligt. In dit artikel wil ik je inzichten aanreiken zodat jij je kind(eren) kunt helpen de scheiding te hanteren. Zodat je juist een diepere verbinding gaat ervaren met jezelf en je kind.  

Gastblog door Nadine Carter, Innerscore therapeut

Scheiden en toch verbinden?

Scheiden en tegelijkertijd je kind zo goed mogelijk er doorheen helpen, is niet gemakkelijk, want ieders veilige wereldje staat helemaal op zijn kop. Al is het nog zo de juiste beslissing en zal de rust in de toekomst voor iedereen beter zijn, dat wat er is, valt weg. En daar reageert een kind op. Wat je vaak ziet zijn de logisch en bekende gevoelens van verdriet, boosheid en angst. Bang om een ouder te verliezen, vaak de ouder die ergens anders gaat wonen. Afhankelijk van hoeveel er verandert, is het uiteraard moeilijker of makkelijker voor een kind. Maar wat nu als jouw kind heftiger reageert dan andere kinderen, of dat het voor jullie als ouders net wat te moeilijk is om het te hanteren? Dat je er niet zo goed kunt zijn voor je kind als je graag zou willen omdat je zelf zo met emoties zit? Jullie kind heeft het dan dubbel moeilijk, de scheiding an sich en het gevoel  niet terecht te kunnen bij een of beide ouders, het gemis van verbinding die het dan hard nodig heeft, maakt dat je kind zich dubbel eenzaam voelt.

Dit artikel is voor jou…

Dat kan anders. Dit artikel is voor jou wanneer je merkt dat de scheiding een wel heel grote impact heeft, het eigenlijk net te zwaar is, je kinderen veel boos zijn, verdrietig zijn en je niet goed weet hoe je kunt verbinden met jezelf en je kind. Dit artikel helpt je daarbij op weg.

Ik reik je 5 stappen aan die je helpen om jouw kind precies datgene te geven wat het nodig heeft, echt afgestemd op de behoeftes en dieper liggende verlangens van je kind. In deze stappen ga je de basisbehoefte van je kind ontdekken om op die manier dus precies te kunnen geven wat je kind werkelijk nodig heeft. Je gaat ook ontdekken wat jouw rol hierin is en wat jij als ouder kunt doen.

Door deze 5 stappen onderzoek je wat je kinderen hebben meegekregen met de scheiding, of je kind last heeft van de eventuele ruzies vooraf of spanningen, stiltes. Je gaat kijken hoe dat bij je kind heeft doorgewerkt. Wanneer je dat weet en vooral, waar die reacties vandaan komen, dan weet je ook wat je kind nodig heeft en wat jij dus kunt doen om je kind te helpen de scheiding en alle bijkomende emoties te hanteren. Je onderzoekt dit niet alleen voor je kind, maar ook voor jezelf, want jij bent de ouder. Je kind leert en groeit via jou. Jij bent de sleutel naar het geluk van je kind.

Heb je meerdere kinderen, dan kan dit dus voor elk kind verschillend zijn. Daarom spreek ik vanaf nu over ‘het kind’.

De stappen die je doorloopt zijn:

  1. Wat heeft mijn kind precies meegekregen van de scheiding?
  2. Wat is het effect van de afgelopen periode op mijn kind?
  3. Wat maakt dat mijn kind hier zo op reageert, waar komt dat vandaan?
  4. Hoe reageer ik nu op mijn kind en is dat helpend? Waar komen mijn reacties vandaan?
  5. Wat heeft mijn kind nodig, wat kan ik doen om te helpen?

 

1. Wat heeft jouw kind meegekregen van de periode voor de scheiding, tijdens en erna?

Deze vraag lijkt heel simpel, maar ik help je om dit op een dieper niveau te bekijken. Ik ga er vanuit dat een probleem nooit opgelost wordt op het niveau waarop het ontstaat, maar op de diepere laag eronder. Dit kan zowel wat ingewikkeld zijn als her en der wat pijnlijk. Het gaat namelijk niet alleen over het verdriet dat je bij je kind ziet, wat logisch is, maar vooral over wat jullie kind bij jullie gezien heeft tijdens de scheiding en de periode ervoor. Welke overlevingsstrategieën ziet je kind bij jullie, wat doen jullie emoties met je kind?

Even voor de duidelijkheid, het gaat hier niet over schuld, als jullie anders hadden gekund, dan hadden jullie dat gedaan. Het gaat erom dat je durft te zien wat je kind heeft meegekregen wat jouw rol daarin is geweest. Daar is een flinke portie lef voor nodig. Maar het helpt wel mee om de lasten van de scheiding, die je kind op die kleine schoudertjes draagt, te verminderen. Elk kind draagt namelijk lasten mee van zijn ouders als het ziet dat zijn papa of mama het moeilijk hebben. En bij een scheiding kunnen dat er net te veel zijn voor een (klein) kind. Simpelweg vanuit de neiging, die ieder kind heeft, om ouders gelukkig te maken als je als het ziet dat zijn ouders het moeilijk hebben.

Dus, wat krijgt je kind mee?

Allereerst ziet je kind hoe jullie omgaan met emoties, met conflicten, moeilijke situaties in het leven. Tot het 9e-10e levensjaar ontwikkelt een kind zijn patronen, overlevingsstrategieën. Een overlevingsstrategie ontwikkelt ieder mens wanneer iets te moeilijk en te groot is.

Even wat info om het beter te begrijpen. Innerscore ziet ons lijf als een fabriek. We stoppen daar de hele dag dingen in zoals voedsel, zuurstof, drinken en daardoor produceert ons lichaam, beweging, groei. Via een natuurlijk proces wil het ons lijf ook weer verlaten. De emoties willen ook ons lijf verlaten, via de bovenkant van ons lijf. Maar wanneer een emotie of gebeurtenis nu te groot is, en voor een kind is dat al gauw te groot, dan zet ons lichaam ergens een blokkade, zodat we de emotie niet hoeven te voelen. Een natuurlijk beschermingsmechanisme van ons lijf waardoor de emotie tegengehouden wordt. Dat kun je voelen in je maag, buik, je keel die dicht gaat zitten, kaken of je mond en lippen die op elkaar gaan. De emotie kan er zo niet uit en je doorvoelt hem dan dus ook niet. Helpend voor dat moment. Belemmerend voor later. Je herkent het dan, en zo noemen we het dus ook, als je overlevingsstrategie.

Een kind ontwikkelt deze strategieën door te kijken naar zijn ouders, hij leeft na wat hij leert en ziet. Om dus antwoord op deze eerste vraag te geven, is het nodig dat je kijkt naar hoe jij omgaat met de scheiding, de emoties, de ruzies.

Ik geef je een voorbeeld.

Je merkt al langer dat het niet op te lossen is tussen jou en je partner. Lange tijd hebben jullie ervoor gevochten, maar inmiddels voel je in jezelf dat je afstand aan het nemen bent. Je bereid jezelf van binnen voor op het gesprek waarin een knoop doorgehakt moet gaan worden. Dat is zichtbaar aan iemand en voelbaar. Vooral voor kinderen. Het kan zijn dat je kind op zo’n moment en in zo’n periode vragen gaat stellen. Omdat je je kind wilt beschermen, omdat je er zelf ook nog niet helemaal uit bent of je kind te jong is, zeg je op de vraag ‘Wat is er?’ vaak ‘Oh niks, het komt allemaal goed!’. Omdat je dat zo graag wilt, voor jezelf, jullie, je kind.

Verwarrend voor je kind

En dan gebeurt er iets verwarrends bij je kind van binnen: ‘Wat moet er goedkomen als er niks is?’ en ‘Ik zie toch dat er iets is, wat raar!’. Kinderen zien altijd dat er iets is en voelen het altijd goed aan. En hoe vaker dat gebeurt, deze goed bedoelde en liefdevolle ontkenning, hoe minder een kind nog durft te vertrouwen op zijn gevoel. Het zal dus zoeken zijn hoe je reageert op dit soort vragen van je kind. En ja, wanneer je kind te jong is, er nog teveel onduidelijkheid is, dan moet je zeker voorzichtig zijn met wat je vertelt. Ik pleit hier dus zeker niet voor ‘alles maar vertellen omdat het anders verwarrend is voor je kind’. Nee, wat ik je wil aanreiken is het besef wat het gevolg is, zonder oordeel. Kijken naar wat er is zonder schuld. Dan kun je zien wat jij je kind meegeeft. In dit geval dat hij moeilijk op zijn gevoel kan blijven vertrouwen. En dat heeft een groter effect dan je denkt. En je doet ook iets naar jezelf: je bent niet eerlijk naar jezelf. Er is wel iets, en door dat te ontkennen, gaat het van binnen bij je knagen.

Ik geef je ook meteen een tip mee, hoe je iets anders voor kunt leven naar je kind. Mogelijk dat dit voorbeeld niet precies aansluit, maar mijn inzichten en tips zijn altijd toepasbaar op elke situatie omdat het niet ingaat op de inhoud maar op de diepere laag eronder.

Wees eerlijk, eerlijk naar jezelf en je kind. Erken je kind in wat hij zegt en voelt, daarvoor hoef je niet inhoudelijk te worden naar je kind waar je hem juist mee kan belasten. Dat kan op deze manier: ’Dat heb je goed gezien lieverd, dat er iets is, dat ik me verdrietig voel. Dit is iets wat wij (papa en mama) gaan oplossen. Dat is moeilijk en maakt je misschien onzeker, of je maakt je zorgen en dat snap ik. Kom maar even hier, ik ben er voor je om jou hiermee te helpen.’ Afhankelijk van de leeftijd ben je opener of juist niet in wat er speelt en kies je uiteraard je eigen woorden die je kind snapt.

Deze manier van erkenning levert jou en je kind 3 wezenlijke dingen op:

  • Je erkent je kind, hij voelt zich gehoord en serieus genomen.
  • Je neemt de verantwoordelijkheid terug van jouw gevoel, je kind hoeft er zich geen zorgen verder over te maken.
  • Je bent er voor je kind, ook al is er geen duidelijkheid, is het toekomstperspectief verdrietig, je kind voelt er zich niet alleen voor staan. Deze steun is goud waard.

Wat je kind dus heeft meegekregen is helemaal afhankelijk van hoe jullie zijn omgegaan met alles wat er rondom de scheiding gespeeld heeft. Durf je er naar te kijken? Dapper als je dat lef hebt. Je zult gaan merken, als je dit echt zonder schuld kunt, dat je je ook ergens een gevoel van opluchting kan geven. Het is zoals het is, nu weet ik het en nu kan ik er iets aan gaan doen. Het maakt de weg vrij voor verandering, voor het hanteerbaar maken van deze mogelijk net wat te zware periode.

2. Wat is het effect van de afgelopen periode op mijn kind?

Ook dit lijkt een eenvoudige vraag met een simpel antwoord. En deels is het dat natuurlijk ook. Er is een effect en als je gewoon kijkt naar je kind en luistert, dan zie je verdriet, of vertelt je kind als je geluk hebt dat hij boos is. Je ziet dat je kind misschien sinds de scheiding meer onzeker is geworden. Maar er zijn ook kinderen die niet vertellen wat er is, wat ze voelen. Het kan dus heel goed zijn dat jouw kind niet laat weten dat hij denkt dat de scheiding door hem komt, dat hij heel boos is op jullie allebei of dat hij bang is om jullie of een ouder kwijt te raken, door jullie in de steek gelaten te worden. En het kan ook zomaar zijn dat je niet weet dat je kind zo lief doet omdat hij weet dat jullie het al zo moeilijk hebben. Het kan ook zijn dat je kind alleen maar boos is, overloopt van (andere) emoties en dat je er zelf zo moeilijk mee om kan gaan.

Wat hebben ze van de scheiding meegekregen?

Vaak hoor ik om me heen dat ouders denken dat de kinderen niet zoveel mee gekregen hebben van de scheiding omdat ze zoveel mogelijk buiten hen om gedaan hebben, met gespreken gewacht tot de kinderen op bed lagen, zo lang mogelijk gewacht hebben met vertellen tot het allemaal duidelijk en geregeld was. Ze krijgen alleen altijd veel meer mee dan je denkt, al doe je nog zo je best. Ze kunnen ook wakker liggen ’s avonds met gespitste oren terwijl je denkt dat ze slapen. En als ze de ruzies toch niet letterlijk meekrijgen, dan voelen ze de spanning wel die er hangt de volgende morgen, die ze dan weer moeilijk kunnen plaatsen en op zichzelf gaan betrekken. Of ze gaan zich verantwoordelijk voelen als ze doorhebben dat er iets tussen jullie speelt. En zonder dat ze het willen gaan ze dan voor dan voor jullie zorgen. Ze gaan de verantwoordelijkheid op zich nemen om het weer gezellig te krijgen, dat het goed komt. Ze kunnen voor een broertje of zusje gaan zorgen. Het effect is vaak een net wat te vroeg groot kind. En dat kun je niet voorkomen. Verdriet, pijn en andere moeilijkheden horen bij het leven. Het ene kind heeft er eerder mee te maken dan een ander kind. Wij willen alleen vaak onze kinderen er zo voor behoeden. En dat is niet altijd helpend.

Wat ervaart een kind als jullie de scheiding uitstellen?

Waar ik je ook graag naar wil laten kijken, en dat sluit aan bij wat ik hierboven net schreef, is wat een kind ervaart wanneer ouders een scheiding lang uitstellen. Je geeft nu eenmaal niet snel op, soms gaan er jaren aan vooraf waarin je probeert er samen uit te komen, samen te groeien en elkaar beter te leren begrijpen, waardoor scheiden uiteindelijk misschien toch niet nodig is. Het gevecht van jaren is dan waanzinnig de moeite waard geweest. Maar soms is het een te lang gevecht en lukt het aan het einde toch niet om samen verder te gaan. En zonder dat we het in de gaten hebben, kan dit vechten voor een kind overkomen als ‘er mag niet zijn wat er is’. Dit is niet zo heel gemakkelijk waar ik het nu over heb. Ik kan me voorstellen dat je nu denkt ‘moet je dan maar helemaal niet vechten ofzo voor de dingen in het leven?!’. Nee, zeker niet, laten zien dat je vecht voor de dingen die belangrijk zijn, is een waardevolle levensles voor je kinderen. Het gaat er alleen hierbij ook weer om welke onderliggende boodschap een kind meekrijgt in die periode van ‘vechten voor de liefde of jezelf’. En dat je je daar bewust van bent.

Ik geef je ook hier graag een tip in mee. 

Er zijn verschillende soorten van vechten. Vechten ‘tegen beter weten in’, ‘vechten zonder eind’, ‘vechten vanuit angst’. Misschien ervaar je je eigen manier van vechten nog wel anders. Vechten op de manier die ik hier boven benoem, heeft een effect op je kind. Effecten die dus gaan over ‘er mag niet zijn wat er is’. Je kind krijgt mee dat je niet kunt accepteren hoe de situatie op dat moment is. Dit gaat over controle en controle is altijd een antwoord op angst. Dit is tegenstrijdig voor een kind, dat altijd ín het moment leeft, en verwarrend. En je kind gaat dit overnemen, zoals ik al eerder vertelde leert je kind via jou hoe hij hiermee het beste kan omgaan. Hij gaat of ook vechten, of sluit zijn emoties af.

Ergens voor gaan vanuit de acceptatie dat er is wat er is en dat je de toekomst open kunt laten, dat je kunt aanvaarden wat er komt, is een andere boodschap dan vechten tegen wat er is, vechten om te krijgen wat je wilt. Acceptatie van wat er speelt en open durven laten wat er komt vanuit alles wat jullie er samen voor doen, maakt dat het hanteerbaar wordt wat er op je af komt. Acceptatie en overgave zijn hierin de sleutelwoorden. Vechten wordt dan een ‘aangaan van wat er is, doen wat er nodig is’, maar dan zonder de strijd.

3. Waarom reageert je kind zoals het reageert?

Elk kind reageert anders op de scheiding, de wisselingen tussen de ouders en andere moeilijke dingen die erbij komen kijken, zelfs in een gezin reageren kinderen anders. Eerder in dit artikel vertelde ik al dat kinderen onze patronen overnemen. Maar er is nog een andere reden dat je kind reageert zoals hij reageert. Er is een reden, vanuit het kind zelf, waarom het angstig reageert bij afscheid, of last heeft van erge heimwee, boos of gefrustreerd is wanneer het iets moet wat hij niet wil (tas pakken voor het weekend bij papa of mama bijvoorbeeld), zo stil wordt als het ophalen en afscheid dichterbij komt.

En dat is zijn geboorte.

De geboorte is namelijk de blauwdruk voor hoe je in het leven staat. De geboorte is je allereerste ervaring met het leven, je eerste eigen prestatie waarbij je ook nog je moeder voor het eerst loslaat. Het is de allereerste keer dat je van een veilige en vertrouwde omgeving naar een nieuwe, onbekende plek gaat. Wanneer er dan iets gebeurt dat traumatisch is, en dat is bij een geboorte nogal snel, dan ervaar je als kind deze eerste ervaring met het leven als heel angstig.

Stel je voor. Je zit heerlijk in de warme buik van je moeder, veilig en geborgen. Je bent er aan toe om geboren te worden. De weeën starten en dat gaat een tijdje goed. Tot de laatste ontsluiting maar niet verder gaat. Zo’n geboorte kan een lang proces worden, persen kan lang duren en al die tijd zit zo’n kindje klem in het geboortekanaal. Kun je je dat gevoel voorstellen? Dat is benauwend, verstikkend. Hierbij komen, onbewust en zo klein als je bent, gevoelens naar voren als ‘ik stik, ik kan dit niet aan, ik sta er alleen voor, ik raak mama kwijt’. Vanuit de Innerscore visie noemen we dat het oude besluit, dit wordt je overlevingsstrategie, je blauwdruk voor hoe je in het leven staat.

Van traumatische geboorte naar (on)veilige hechting

Wanneer een kindje met een traumatische geboorte vervolgens in een fijn en warm nest terecht komt, dan worden deze ervaringen geheeld en ontwikkelt een kind meer gezondere strategieën. Er ontstaat dan een veilige hechting, die belangrijk is voor de rest van het leven van je kindje. Vanuit een veilige hechting gaat een kind alles aan in het leven wat er op hem afkomt en kan een kind op een gezonde wijze vriendschappen en later relaties aangaan.  Maar het kan ook zijn dat een kindje opgroeit in een gezin waar al barstjes te zien zijn in de relatie van de ouders. Wanneer er dan ook nog eens ervaringen bij komen die moeilijk zijn in het leven en ouders dit lastig vinden (omdat zij nu eenmaal ook geleerd hebben van hun eigen ouders hoe ze daar het beste mee om kunnen gaan), dan kunnen deze barstjes gaan scheuren en wordt het voor het kind opnieuw onveilig. Er ontstaat dan dus geen veilige hechting met als gevolg moeite met onder andere het aangaan van relaties op latere leeftijd.

Wanneer een kind dus vanuit een traumatische geboorte in een niet zo’n veilige situatie terecht komt, krijgt hij steeds een kleine herbeleving en het lichaam herkent de pijn die daarbij hoort, vanuit de geboorte. Omdat dit nog opgeslagen ligt in het kind zelf, reageert het kind dus ook vanuit de gekozen strategie, het reageert met de gevoelens van angst voor verlies, paniek, angst er alleen voor te staan. En wat een kind dan vaak denkt onbewust is: ‘Ik heb al een keer mama bijna verloren, dat doe ik niet nog een keer!’. Dus klampen deze kinderen zich aan moeder vast, hebben ze last van heimwee, moeite met afscheid. Deze ouders herkennen dit vaak al bij het wegbrengen naar het kinderdagverblijf of de overgang naar de kleuterschool.

Het is dus belangrijk dat je de geboorte van je kind onderzoekt. Hoe is deze geweest? Wat heeft je kind ervaren? Probeer je maar gewoon voor te stellen hoe dat is, gebruik je fantasie. Je vindt hier op mijn website allerlei artikelen die ingaan op verschillende geboortes en de effecten. Deze kunnen je helpen hierbij.

Wanneer je weet wat jouw kind ervaren heeft, begrijp je ook je wat je kind nodig heeft. Je weet daardoor beter wat je kunt doen om je kind te helpen. Het helen van de geboorte en je kind de tijd en ruimte geven voor het afscheid, mogen beslissen of het wil gaan of niet, zijn hierbij belangrijk. Het helpt hierbij natuurlijk ook enorm als je als ouders, na de scheiding, nog op een goede manier samen ouders kunt zijn. Dat is lang niet altijd het geval en mocht het in jouw geval zo zijn, dan kom je voor meerdere moeilijkheden te staan, die je niet kunt wegnemen. Ook hier geldt dan weer dat acceptatie dat het zo is en jezelf en je kind erkennen in de emoties belangrijk zijn.

4. Hoe reageer jij op je kind?

Om te weten wat je kunt doen om je kind echt te helpen, is het nodig dat je eerst onderzoekt hoe jij reageert en waar dat vandaan komt.

Net zoals je bij de voorgaande stappen bij je kind, waar je dit onderzocht hebt en tot waardevolle antwoorden kwam, is dat ook voor jou van belang. Want jij bent namelijk degene die je kind helpt, die er steeds weer voor zorgt dat hetgeen een kind meemaakt, groot of klein, hanteerbaar wordt. Je kind leert en groeit via jou.

En vaak gaat dat vanzelf, ben je de moeder of vader vanuit je hart die je graag wilt zijn. Maar wat nu als je het zelf moeilijk hebt? Want ook jij hebt het moeilijk bij een scheiding. Je zag de scheiding wellicht aankomen of niet, misschien heb je er zelf voor gekozen. Hoe deze ook ontstaan is, wat de reden ook is, het is verdrietig, moeilijk. Voor jezelf, om het verdriet bij je kinderen te zien. Je bent geraakt, gekwetst misschien wel, boos, angstig voor de toekomst. En ook bij jou komt dat ergens vandaan. Net zoals je bij je kind onderzoekt welke patronen hij van jou heeft meegekregen, is het nodig dat je onderzoekt welke patronen jij dus hebt overgenomen van jouw ouders. Want je kunt er inmiddels niet alleen zelf last van hebben op sommige momenten, deze geef je dus ook door, onbewust en ongewild. En ook bij jou heeft het met je geboorte te maken en jouw eigen vroegste kindertijd. Zoals ik al eerder zei, scheiding gaat over verlies, voelen dat je er alleen voor staat. En wanneer jij in jouw kindertijd ervaringen hebt gehad die raken aan verlies, er alleen voor staan, als je de gevoelens van eenzaamheid diep van binnen al zo lang kent omdat je moeder misschien ziek was, je een gehandicapt broertje had waar alle aandacht en zorg naar toe moest en ging, dan kan een scheiding lastig zijn, zeker wanneer deze ervaringen met de daarbij horende pijn nog opgeslagen liggen in je lijf. Wanneer je als kind ouders hebt gehad die veel ruzie maakten,  dan heb je niet echt een goed voorbeeld gekregen over hoe je conflicten aangaat en het beste (samen) kunt oplossen. In de ervaringen in het hier en nu, voel je dan intens en diep de pijn van toen, veelal onbewust. En je reageert dan vanuit de overlevingsstrategie die je toen hebt gekozen. Je lijf beschermt je gewoon elke keer weer opnieuw. Alleen was de strategie voor jou als kind toen heel helpend, nu is deze dat niet meer en dat merk je. Het zijn de patronen waar je last van hebt, die voor belemmerende overtuigingen zorgen, die maken dat je niet vanuit je hart, je eigen kern kunt handelen zoals je graag wilt. En ze zijn zeker voor je kind niet helpend. Het is dus belangrijk dat je onderzoekt van waaruit jij reageert. Welke strategieën heb je opgebouwd? Hoe ga je om met conflicten? Welke boodschap over het leven heb je meegekregen als kind en van wie?

Onderzoek zonder oordeel

Onderzoek je eigen overlevingsstrategieën zonder oordeel, als je het anders had gekund als kind, dan had je dat gedaan. Je kunt een klein kind immers niets aanrekenen. Dat geldt ook voor je ouders, voor jou nu als vader of moeder. Het gaat niet over schuld. Wel om verantwoording. Wanneer je erkent dat wat jij doet niet helpend is voor je kind (al was het nog zo onbewust en vanuit liefde), neem je ook verantwoording voor het gedrag van je kind. Onze niet-helpende strategieën versterken namelijk het ongewenste of onbegrijpelijke gedrag en de emoties van ons kind. Vanaf het moment dat je je hier steeds meer bewust van bent, ga je het anders doen, in ieder geval proberen. Wanneer jij als ouder anders reageert, doet je kind dat ook. Inzicht is het halve werk.

Wanneer je deze vragen voor jezelf en voor je kind hebt kunnen beantwoorden, dan kun je de volgende stap gaan zetten. Want inzicht helpt, maar zonder actie kom je er niet.

5. Wat heeft mijn kind nodig, wat kan ik doen om te helpen?

Deze vraag is enerzijds makkelijk te beantwoorden en dat gemakkelijke antwoord, krijgt jouw kind vast al wel, of voor een deel: liefde. Daarbij zijn erkenning in wat je kind voelt en een veilige hechting heel belangrijk. En anderzijds is deze vraag helemaal niet zo gemakkelijk te beantwoorden, want je kind geven wat het nodig heeft terwijl jij het zelf moeilijk hebt, dat is nog niet zo gemakkelijk gedaan. En juist wanneer jij het moeilijk hebt, heeft je kind jou het hardste nodig.

Zorg eerst voor jezelf

Hier geldt dan, net als in het vliegtuig: zorg eerst goed voor jezelf. En dat voelt tegenstrijdig want we willen ons kind niet aan zijn lot overlaten. Nee, natuurlijk niet, en ik ga er ook niet vanuit dat je dat zult doen. Maar voor een blijvend en stabiel resultaat voor je kind, je nieuwe gezin, zodat je kind er later profijt van heeft, moet hij even op jou wachten. Ondertussen zal het namelijk gewoon liefde krijgen van jou of van jullie en ziet of voelt je kind dat jij doet wat er nodig is. En dat is al heel veel, besef dat je het niet zomaar fout kunt doen. En wanneer je ondertussen op de manier die ik hier aanreik aan de slag gaat, zet je elke keer een klein stapje richting ‘jezelf en je kind geven wat jullie écht nodig hebben’.

Het antwoord op deze vraag, op de diepere laag, is ‘werken aan jezelf’. Je hebt nu waarschijnlijk onderzocht, of al ergens gevoeld, dat de wijze waarop jij in de scheiding staat, te maken heeft met vroegere ervaringen van jezelf. Dat je soms, of net wat vaker, reageert vanuit eigen oude pijn. Je wilt dat helemaal niet, maar het gebeurt. Je hebt misschien gezien dat je kind zich terugtrekt, net als jij of je ex-partner, wanneer het moeilijk wordt. Mogelijk heb je nog veel meer ontdekt. Ik hoop het voor je. Wil je nu écht daarin veranderen, dan is het helpend dat je gaat werken aan jezelf. Eerst voor jezelf zorgen, eerst iets anders gaan voorleven, zodat je kind ook gezonde strategieën kan opbouwen, gaat leren moeilijke dingen te hanteren in het leven. Het is zo fijn voor het kind wanneer het zonder angst in het leven kan staan (en dan bedoel ik niet zonder gezonde alertheid of rem).

Acceptatie is de sleutel

Gun jezelf de tijd van heling van oude wonden zodat je sterk staat in deze moeilijke nieuwe situatie. Bevrijd jezelf van de patronen die je bij je kind terug ziet, om zo je kind te helpen. Gun jezelf deze tijd om bij je verlangen uit te komen, bij je eigen kern, zodat je er kunt zijn voor jezelf én je kind. En weet je, dit helpt ook echt enorm wanneer je helaas niet zo goed on speaking terms bent met je ex-partner. Ook naar hem of haar toe ga je merken dat je meer vanuit compassie er kunt zijn voor je kind, samen als ouders. Hoe moeilijk ook.

Acceptatie is daarbij een sleutelwoord. Accepteren wat er is, wat je eerder deed en nu doet, zonder oordeel. Dat de situatie nu eenmaal zo is, dat er moeilijke dingen blijven komen als je gescheiden bent. Dat geeft rust.

Werken aan jezelf betekent in mijn geval, vanuit de Innerscore, dat je alle oude rommel opruimt uit je lijf. Wanneer dat er uit is, dan is er ruimte voor je verlangen, ruimte om te verbinden met je diepste kern. En dat ziet, ervaart en voelt je kind. Op deze manier kan jouw kind de nieuwe situatie aanvaarden, vanuit jouw veiligheid, jouw veilige schoot. Je kind kan de situatie hanteren, en de emoties die daarbij horen ook. Want jij bent namelijk als ouder betrouwbaar wanneer je niet reageert vanuit oud zeer, maar vanuit je krachtige kern. Er is dan geen ruis meer, maar zuiverheid, jouw pure zijn. Je bent veilig voor je kind en dan kan het alles aan, je bent veilig genoeg zodat je kind zich kan uiten. Je kind kan kind zijn, ondanks de situatie. En jij de ouder die je wilt zijn, vanuit je kern. Of je nu samen ouders bent of alleen.

Wauw Nadine, wat een ontzettend mooi en waardevol stuk heb je geschreven! Als je midden in een scheiding zit, heb je geen idee hoe je dit nu voor de kinderen zo soepel mogelijk kunt laten verlopen, ondanks het verdriet. Ik ben je heel dankbaar voor alles wat je op papier hebt gezet, ik vind het hele mooie inzichten en vind het heel fijn dat je dit via Marstyle wilde delen. Ik hoop dat het mijn lezers handvatten biedt in een verdrietige periode en daarna. Heb het zelf met kippenvel en tranen in mijn ogen gelezen (het stuk over traumatische geboortes is herkenbaar). Dankjewel!

Je kunt eventueel via de website van Nadine een E-book downloaden ‘Wat jij kunt doen om je kind te helpen’. Verder geeft ze trainingen over onder meer bewust opvoeden en heeft ze geschreven over hoe om te gaan met PDD-NOS. Via haar facebookpagina kun je ook alles lezen over de gratis workshop ‘Anders kijken, anders opvoeden’ die ze op 6 juli in Breda geeft. Deze gaat over anders omgaan met de emoties van je kind.

Vonden jullie het net zo waardevol als ik? Heb je zelf een scheiding meegemaakt? Ga je Nadine Carter volgen?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Blogger

Marguerita

Over Marstyle

Hai, ik voel me een glitterkanon en probeer met mijn blog jouw leven op te leuken of in ieder geval een bende van glitters achter te laten Net hoe je het bekijkt. Mijn besluit is om na allerlei shit alleen nog maar door het leven te sprankelen en door mee te lezen kun jij dat ook! Mijn naam is Marguerita, ondernemer en co-ouder van 2 leuke dochters van 11 en 12 jaar. Je leest hier over intens genieten van het leven na longcovid, fijne perks, bijzondere ervaringen en de band versterken met je tieners.

Ik geef met mijn blog graag meer vuur aan je leven!

Design en lifestyleDesign en lifestyle

Recente Blogs

Reacties

  1. Beste Helga, dat artikel vind je hier, warme groet Nadine Carter
    http://nadinecarter.nl/bewustopvoeden/pdd-nos-anders-bekeken/

  2. Helga zegt:

    Ik ben wel benieuwd wat ze heeft geschreven over PDD-NOS, dus ik ga haar zeker volgen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Download de Marstyle App.