Het is half 7 ’s ochtends. Trippel trippel trippel. Naast ons bed klinkt het piepstemmetje van de peuter. “Kijk eens papa wat een dikke buik!” Papa, dus ze staat gelukkig niet aan mijn kan van het bed. Met een hele dikke buik. Haar hemd volgepropt met knuffelvulling…
De vulling blijkt afkomstig uit Kika. De knuffel die ze van het ambulance personeel kreeg tijdens de rit naar het ziekenhuis toen ze toiletblok had gegeten. Na het opstaan tref ik in haar bedje de bijna lege Kika aan. Een gat in zijn rug. Resten vulling door het hele bedje…
Hoe verzint ze het weer? Tja, met deze peuter is het nooit saai!
