Tja, wat zal ik eens delen deze Keek? Er is eigenlijk veel dat ik liever niet deel. Maar misschien moet het toch eens gezegd worden, want jij weet zelf ook heel goed dat het leven niet alleen maar leuk is. Zo had ik gezeik met de klassenmoeders omdat ik 4 euro te veel vind voor een afscheidscadeau. En dat gun ik de meester heus wel, maar ik had nog slechts 20 euro op mijn rekening staan en een week later zou de huur, energie, verzekeringen, leaseauto etc afgeschreven worden…
Op mijn “ik vind 4 euro teveel” (meer was t niet, maar het werd geïnterpreteerd als afzeiken van de klassenmoeders) kwam… nou ja gedoe. Dacht laat ik dan in persoon op het schoolplein even mijn schaamte opzij zetten en het persoonlijk aankaarten. Ja, ze hadden wel begrip maar ik moest vooral snel mijn mond dicht houden want “we zijn helemaal klaar met jou”. Had ik al gezegd dat ik klassenapps haat? Ik vind alleen de foto’s leuk, hoewel mijn kind er vrijwel nooit op staat, maar toch.
Afijn, er volgde nog een uitnodiging voor een appgroepje om geld in te zamelen voor een cadeau voor de klassenmoeders (ik heb vriendelijk bedankt). En een poll met oa de optie of mensen het bedrag misschien te weinig vonden… De “wij zijn klaar met jou” is geheel wederzijds. Na een aanrijding (schade viel mee, schrik was er wel) zat ik huilend van de stress bij de directrice om het aan te kaarten. Waarom moeten die bedragen zo hoog liggen? Er blijkt gelukkig wel een schoolpotje voor te zijn, maar dan moet je dus wel met de billen bloot dat je even niks hebt. Geldzorgen zijn gewoon extreem gênant.
Bovendien hoeven er maar een paar opdrachten de goede kant uit te vallen, of een klant vlot te betalen en ik krabbel er weer bovenop. Probleem is alleen dat ik sinds het samenwonen vorig jaar geen toeslagen meer krijg (en flink moet terugbetalen, maar van welk geld???), zo’n beetje de enige kostwinner ben (ook al proberen we hard om daar verandering in te brengen), de markt waarin ik vooral opereer voor een groot deel is ingestort en ik wat overspannen ben door alle stress en het (mantel)zorgen.
Ik ben moe. En nee, ik wil niet in loondienst. Is nog nooit goed afgelopen. Doe mij gewoon een leuke interimklus waarbij ik zoveel mogelijk andere bedrijven kan helpen om de shit op te lossen of (nog veel leuker) om ze te helpen groeien. Daar ben ik goed in. In op dezelfde plek zitten niet. Er moet beweging zijn en vooral geen kantoorpolitiek, want door mijn rechtvaardigheidsgevoel ga ik de confrontatie aan. Of je nu mijn baas bent of ieders favoriete collega (of de klassenmoeder) interesseert me niet. Als interimmer kun je je daarvan ook wat makkelijker afzijdig houden: lekker de focus op het werk. Zeker als het opdrachten zijn die ik thuis of elders kan uitvoeren.
Afijn, ook met slechts 20 euro op de rekening is het leven hier in Nederland heel zo slecht nog niet. Ik maak me er dan druk om, maar ik hoor ook de verhalen van mijn vriend en wat hij zoal heeft meegemaakt als vluchteling. Toch grijpt de stress mij af en toe heel erg aan. Voor inkomen zorgen, de administratieve rompslomp van een bijna analfabeet die een opleiding volgt en nog geen fulltime baan heeft, zorgen voor mijn kinderen inclusief ortho, dokter en andere noodzakelijkheden… Ik loop er zo nu en dan een beetje op vast dat er weinig zorg voor mij is.
Gelukkig komt er altijd uit onverwachte hoek toch dat steuntje dat je kunt gebruiken. Iemand die voor je kookt, gezelligheid of letterlijk mensen die zeggen dat ze zien dat je er doorheen zit en je altijd voor steun terecht kunt indien nodig. Ik ben daar heel dankbaar voor. Dat verlicht de last. Geeft je de kracht om door te knokken.
Ik weet namelijk heel zeker dat er duizenden bedrijven zijn, die zitten te wachten op iemand met mijn skills. Via de gebruikelijke weg kom ik daar echter niet binnen op het niveau dat ik lever. Dus nu doe ik het anders, met aanbevelingen van mensen die al gezien hebben wat ik te bieden heb. Compleet andere branche. Kost tijd. Kost energie. Maar gaat me gelukkiger maken dan genoegen nemen met minder. Succes is een keuze ten slotte. Volgens mij heb ik dat tijdens mijn longcovid ook al eens gezegd: pas als je weet hoe het is om in de put te zitten, weet je hoe trots je op jezelf kunt zijn als je er bent uitgeklauterd.
De hele HPV en lisexcisie toestand was alleen even de druppel die mij er in liet glijden, zeg maar. Met positieve stappen ben ik aan het klimmen:
- Blogboot event, waardoor ik zelfs weer eens een boek heb gelezen (Niet zonder jou – Wendy Brokers, dikke aanrader in het genre New Adult)
- Interessante zakenlunches met gesprekken over ondernemen (ik hou daar van, en van lekker eten)
- Leuke projecten draaien
- Nieuwe skills leren
- Waardevolle momenten met mijn naasten
Ondertussen kreeg ik ook de tip om eens naar mijn hormonen te laten kijken. Meer vrouwen van mijn leeftijd worstelen met dat bijltje. Misschien hangt de vermoeidheid en mijn gebrek aan concentratie ook daarmee samen? Iedereen heeft stress tenslotte.
En over een paar weken heb ik weer andere stress. Dan staat er een persreis op het programma, zo eentje die volledig verzorgd is. Alleen onderweg zullen we consumpties moeten kopen, mijn dochter en ik. Hopelijk hebben we de boardingpasses en alle informatie snel binnen, dan schakel ik standje stress even uit! Wat een luxe dit vooruitzicht :-).
Loopt jouw emmertje ook weleens over? Is er dan ruimte in je leven om een stapje terug te doen? Of kan het eigenlijk niet omdat je net als ik een paar tandjes bij zou moeten zetten om het op de rit te houden?
