Valse meldingen… Daar kun je maar beter niet over schrijven…

Soms zijn dingen zo heftig dat het even duurt voor je ze een plekje kunt geven. En er zonder in je emotie te schieten over kunt praten. In mijn geval is er nog niet eens iets concreets gebeurd, ik ben gewoon ‘geprikt waar het pijn deed’. Het sloeg nergens op en was compleet ongerechtvaardigd. Daarna ging ik op onderzoek uit. Als de klap bij mij al zo hard aankwam, met alleen een prikje, hoe zou het dan zijn voor de mensen die echt vol werden geraakt?

Ik informeerde bij mijn lezers en schrok me kapot. Dit onrecht bleek veel vaker voor te komen dan ik had verwacht. Ik voelde mee met hun pijn en nam me voor het aan de kaak te stellen. Daartoe heb ik ook met officiële instanties gebeld om er een inhoudelijk goed en onpartijdig verhaal over te kunnen schrijven. Het advies van deze instanties én van mijn naasten was echter: doe het niet. Gun het je pestkoppen niet om te weten hoe hard ze je geraakt hebben. Karma krijgt ze wel.

Inderdaad. Karma heeft ze wel gekregen. Maar als mijn spirituele reis van het afgelopen jaar me iets heeft geleerd, dan is het dat gevoelens als boosheid, onmacht en wrok jouw persoonlijke ‘frequentie’ omlaag halen. Liefde en gelukzaligheid, zijn de hoogst mogelijke trillingen. Dan zit je in je beste ‘vibe’. En je trekt altijd aan wat je uitstraalt, dus hoe meer ik me door negatieve emoties laat leiden hoe meer negativiteit er in mijn leven zal verschijnen. Wat ik niet wil.

Helpt het zwijgen over een pesterij?

Dus heb ik geprobeerd er op een andere manier naar te kijken. Pesten, snauwen, mishandelingen… het gebeurt allemaal omdat het helemaal niet goed gaat met degene die dit doet. Wat het niet goed praat. Acties die een ander pijn doen, zijn nooit goed. Niet voor de zender en niet voor de ontvanger. Zelfs als lezer van de persoonlijke verhalen die privé met mij werden gedeeld, voelde ik het verdriet en de onmacht.

Ruim een jaar heb ik hierover nagedacht. Moet je pestkoppen laten winnen door de pesterij dood te zwijgen? Nee. Sterker nog, zwijgen over pesten is een tactiek die ik op de lagere school toepaste en die niet werkte. Pesters gaan gewoon door, want ze ondervinden geen gevolgen. De strijd aan gaan is het andere uiterste. Ik ben een heel strijdbaar persoon, maar in dit geval zou het een bij voorbaat verloren strijd zijn. Vanwege het onderwerp. Vanwege de kwetsbaarheid van de slachtoffers. Je wilt geen wonden openen en je wilt zeker geen mensen in gevaar brengen.

Bewustwording

Daarom kies ik nu voor bewustwording. Ik deel het met je. Ik wil dat je het goed in je oren knoopt hoe verschrikkelijk een dergelijke actie is en hoe hard je met een dergelijke actie door het universum zelf als een boomerang teruggepakt zult worden, daar hoef je dan hopelijk nooit achter te komen. Ik deel dit als steunbetuiging aan de mensen die net als ik onmachtig waren om een verweer te hebben. Aan de VELE (dat vind ik nog het ergste) lieve lezers en lezeressen die het is overkomen en die hun verhaal met mij hebben gedeeld.

Het gaat dus over kindermishandeling. Een verschrikkelijk onderwerp en laat ik voorop stellen dat als je kindermishandeling vermoedt, het ontzettend belangrijk is om een helpende hand uit te steken.

Ik werd door een (behalve de beller) anoniem appgroepje van bloggers opgebeld. Zij dachten mij door een paar ontmoetingen en de content die ik op mijn blog en social kanalen deel te kennen. En wat is er heerlijker dan samen over iemand te roddelen en dat nog even een paar tandjes te overdrijven om vervolgens tot actie over te gaan? Dus ik werd gebeld. Ze hadden het er met elkaar over gehad en insinueerden dat ik een afschuwelijk naar mens ben en een vreselijke invloed heb op mijn kinderen, dus of ik even de knoop kon doorhakken of ze met elkaar een melding over mij zouden moeten doen bij Veilig Thuis.

…

De specifieke aanleiding van het telefoontje, was een opvoedkundige kwestie die ik met humor had gedeeld via een facebooklive. Omdat ik genoeg ouders ken met heftigere probleemsituaties en als ‘authentiek en echt persoon’ de ouders die even ‘diep in de shit’ zitten een hart onder de riem wilde steken. Ik ben best aardig namelijk. En ik kan lachen om mijn eigen persoonlijke dieptepunten. een waardevolle kwaliteit, die weinigen met mij beheersen. Als ik al om mezelf kan lachen als ik even diep zit, kan ik daar vast anderen mee helpen die nog dieper zitten dan ik. Andermans nare shit met humor, kan net even jouw eigen shit een beetje verlichten. My life isn’t so bad, denk je dan en een lach is een krachtige emotie met healing powers (denk aan de Cliniclowns).

Bij het appgroepje in kwestie viel dit verkeerd. Zij delen liever niet ‘de echte shit’ uit het leven, maar blijven graag hangen in oppervlakkiger levensproblemen. Wat prima is. Ik weet heus wel dat ik – ook buiten mijn blog – meer deel dan de meeste mensen. Dates die van mij een beoordeling over hun prestaties willen, krijgen die ook en schrikken zich dan de tyfus. Terwijl ik voor mijn gevoel nog redelijk vaag blijf. Sommige mensen zijn gesloten, sommige mensen zijn open. Iedereen is anders.

Authentiek zijn maakt je kwetsbaar

Anways, ik was in shock. Authentiek zijn maakt je kwetsbaar. En in dit geval werd ik dus gepakt waar het pijn deed: men beschuldigde mij ervan een dusdanig slechte moeder te zijn dat er misschien wel een instantie zou moeten worden ingeseind…

Dus belde ik de mensen die het allerbeste de kwaliteiten van mijn moederschap kunnen beoordelen: mijn moeder, goede vriendinnen en mijn ex-man. Misschien moet ik er nog even bij vertellen dat mijn moeder, mijn ex-man en mijn goede vriendinnen mij ook in het echte leven heel goed kennen en mij heel vaak meemaken in mijn moederrol. Die bekijken niet alleen via online kanalen hoe ik met mijn kinderen omga.

“Ik ken geen betere moeder dan jij.” Unaniem.

Mijn zelfbeeld werd bevestigd. Het moederschap is iets dat mij heel erg goed afgaat. Ik ben een hele goede mama. Beter dan heel veel anderen, maar die hoef ik niet op te bellen om ze dat te vertellen. Doe gewoon je best en wees voor jouw kinderen de beste mama die je kunt zijn, inclusief je tekortkomingen. Opvoeden, upliften, kritisch zijn, laten falen, liefde geven, luisteren, knuffelen, begrip hebben, stimuleren en helpen met opstaan als ze zijn gevallen en hun hand naar je uitsteken. Daarbij mogen ze zien dat jij ook een mens bent en hoop je dat je ze elke dag niet alleen op deze punten kunt voorzien, maar ook te eten kunt geven, een dak boven hun hoofd, kleding aan hun lijf en mooie ervaringen waarop ze later met een goed gevoel terug kijken.  

In de beschuldiging of insinuatie van deze beschuldiging herken ik mezelf totaal niet. Mijn naasten herkennen me daar ook niet in. “Maar misschien moet je niet meer zoveel op je blog delen.” Dus eigenlijk willen pestkoppen mij dwingen om niet meer mezelf te zijn. En zo verloor ik tijdelijk het plezier in bloggen.

Valse beschuldigingen zijn niet onschuldig

Valse beschuldigingen van kindermishandeling, zijn echter niet ‘zomaar een pesterijtje’. Zoals ik al zei, het heeft mij een jaar gekost voor ik dit artikel zonder tranen en woede kon schrijven. Het was dus niet ‘zomaar even een onaardige actie omdat we het zo gezellig vinden om over je te roddelen’. Roddel lekker, ik voel me vereerd dat ik daar belangrijk genoeg voor wordt geacht en super dat jullie je zo bedreigd voelen in je moederschap door een blogger als ik (door een groepje mét partner, mét genoeg en gezamenlijk inkomen, koopwoning, 2/3/4/5/6 x zoveel unieke bezoekers op je blog en facebook). Het is natuurlijk een ultiem compliment dat ik als de topper onder de mama’s van deze wereld wordt gezien en dat dus het punt is waarop je me onderuit wilt halen. Maar aardig was het niet.

Ervaringen van mijn lezers…

Veel. Te veel van mijn lezers hebben te maken gehad met echte valse meldingen bij instanties als Veilig Thuis. En omdat een melding niet hetzelfde is als een aangifte, hebben zij niet de mogelijkheid om verweer te bieden aan de instanties. Iemand doet een melding en je bent eraan overgeleverd dat mensen gaan checken bij bijvoorbeeld de school van je kinderen en de huisarts of de melding daadwerkelijk ergens op is gebaseerd. Daar is niets grappigs aan. De tranen liepen over mijn wangen bij het lezen en invoelen van de ervaringen die met mij werden gedeeld.

Vaak gebeurde zo’n valse melding naar aanleiding van een familieruzie of een scheiding. Té erg eigenlijk, want de kinderen hebben het al moeilijk met de hele situatie en dan zorgt zo’n pestkop er nog eens voor dat de sfeer thuis nog verder zakt. Ik was zelf na het telefoontje al zo van de kaart dat ik niet in staat was met mijn kinderen te knuffelen. Dát is wat jij als pestkop doet. Kinderen liefde en veiligheid ontnemen. Doe een melding als er echt iets aan de hand is, maar als pesterij? Haat je de kinderen van de persoon die je wilt pesten dan zó erg dat je hun leven nog moeilijker wilt maken? Het zijn namelijk die kinderen die je indirect raakt met jouw actie.

Ik was niet in staat te werken. Als alleenverdiener in een business die toch al geen vetpot is wanneer je zoals ik tot de middenmoot behoort, is dat een extra klap. Bij een daadwerkelijke beschuldiging wordt bovendien je hele huis overhoop gehaald en je kunt er niets tegen doen. Eén van mijn lezeressen kwam er door de Veilig Thuis melding achter dat haar kind een zeldzame botziekte heeft… Dit werd besproken met het ziekenhuis. Waarna er bij het volgende bezoek door een onkundige stagiair wederom een melding werd gemaakt bij Veilig Thuis. Weer werd haar hele huis doorzocht. Moest het gezin de instantiemolen door… terwijl notabene bekend was dat er sprake was van een zeldzame ziekte en dus zeker niet van mishandeling. Afschuwelijk. Helemaal wanneer je er eigenlijk voor je zieke kind zou willen zijn. Ouders van ernstig zieke kinderen zijn vaker slachtoffer van valse meldingen door buren of door instanties. Terwijl de situatie toch al moeilijk is. Heel verdrietig…

Valse melders strafrechtelijk vervolgen

Meestal gaat een instantie bepaalde procedures door, voordat ze in actie komen. Maar helaas is dat niet altijd zo. In principe zouden alleen meldingen gedaan moeten kunnen worden als er écht iets aan de hand is, maar het gaat nogal eens mis. Ex-schoonfamilie of een ex-partner waren daar bij de meeste van mijn lezers debet aan. Pesterijen dus. Net zoals bij de insinuatie in het telefoontje aan mij.

Ik ben voor een strafrechtelijke vervolging bij een valse melding van kindermishandeling. Een misdadiger heeft recht op een advocaat, maar als onterecht beschuldigde ouder kun je op dit moment niets. Daarom heb ik deze petitie ondertekend. Voor al mijn lieve lezers die zich niet konden verweren bij een valse melding.

Het gevolg van zo’n pestkoppenactie is eigenlijk te heftig om er niet over te schrijven, zoals veel mensen mij op het hart hebben gedrukt. Een valse melding doen ís eigenlijk een vorm van kindermishandeling: je tast hiermee de veilige omgeving van het kind aan.

Indien je van alle oprechtheid vanuit je hart vermoed dat een kind wordt mishandeld, dan onderneem je natuurlijk wél actie. Haal zo’n kind uit de situatie en zorg dat je helpt! Drink samen met dat kind een kopje thee, kijk of je de ouders ergens in kunt ondersteunen of maak inderdaad een melding. Doe dat als een daad vanuit liefde voor het kind.

Verlaag jezelf niet. Verhoog je trilling en je staat van zijn, dan kun je meer mensen helpen. Handel vanuit liefde. Hoe moeilijk dat soms ook voor je is.

Wat vind jij: maak ik mezelf hiermee doelwit voor nog meer nare acties? Voel jij jezelf aangevallen als ik mijn eigen blunders, meningen en shit deel? Stel ik een penibel punt aan de kaak? Haal jij hier als lezer steun uit?