Yay, na de kerst in groep 2!

Waarom moet jouw kind van 2 moeilijke puzzels van meer dan 35 stukjes maken? Waarom ben je zo druk met zindelijkheid? Waarom leer je je kind schrijven? Waarom moet jouw kind dat leren? Laat je kind lekker kind zijn! Wat ben jij een verschrikkelijke pushmoeder! Dat en nog veel meer gezeur moest ik aanhoren op een mama-forum, waar ik graag trotse verhalen wilde delen over mijn kind. En ervaringen wilde delen. Inmiddels ben ik klaar met het hele forum en de ophemeling van middelmatigheid. Mijn kleuter is alles behalve middelmatig! Ik ben heel trots op haar en blij dat haar juffen dit ook zien: na de kerst mag mijn meisje naar groep 2!

Ik vind mezelf helemaal geen pushmoeder. Wel geniet ik enorm van de leergierigheid van mijn kind. Als ze een vraag stelt, krijgt ze antwoord. Ik kon niet bevatten dat al die andere moeders hun kind zouden weigeren in de hang naar informatie. Als ze wil weten welke letter er staat, krijgt ze antwoord. Als ze wil tellen, dan tellen we. Als ze wil weten hoe je dat in het Engels zegt, dan hoort ze hoe je dat doet. En als ik iets niet weet, dan zeg ik dat ook. Als je kind graag op het potje wil plassen, dan faciliteer je haar toch? Als ze een moeilijkere puzzel wil doen, dan geef je die toch? Ik vind het erg leuk om haar te stimuleren, ze geeft zelf wel aan of iets een stap te ver is of niet. En dan laten we het los en komt ze er een paar maanden later zelf wel weer op terug.

Zo anders als peuter

Nu nummer 2 groter wordt, is mij duidelijk geworden waarom die andere moeders mij een pushmoeder vinden. Dochter 2 wil helemaal niet alles zelf doen. Die vindt het veel fijner en makkelijker als mama dingen doet. Háár heb ik moeten pushen! Bijvoorbeeld om een poging te wagen haar sokken zelf aan te doen. Praten als Brugman om ervoor te zorgen dat ze eens een poging deed op het potje. Stimuleren om te proberen de eerste letter van haar naam te schrijven. Dochter 2 wil helemaal niet alles weten, niet teveel nieuwe kennis opdoen in 1 keer. Dochter 2 houdt haar eigen tempo aan. En o wee als dat haar te snel gaat! Dan wordt ze dwars.

Stimulans

Hoe anders was mijn oudste als peuter. Wanneer ik niet voldoende zorgde voor stimulans, wisseling in speelactiviteiten, nieuwe dingen, voeding in de vorm van nieuwe kennis en ervaringen dán werd zij pas cranky! Ik vond het leuk dat ze zoveel dingen wilde leren. Ik ben gek op speelgoed en zorgde voor een passend en vooral afwisselend aanbod om andere skills te ontwikkelen. Loco, knutselen, poppen, duplo, uitstapjes en wat al niet meer… Mijn meisje was bovendien graag zelfstandig en wilde heel graag. Op internet en via via deed ik inspiratie op om haar afwisseling te kunnen bieden in haar hang naar nieuwe indrukken. Alles wilde ze zelf doen. Lukte iets niet? Dan bleef ze proberen en proberen. Tot het misschien wel lukte of tot ze er geen zin meer in had.

Ontwikkelingsvoorsprong

Voor zij naar de basisschool ging, was ons als ouders al duidelijk dat er sprake is van een ontwikkelingsvoorsprong. Zodra ze 3 jaar was, mocht ze van mij op dansles. Daar kon ze tenminste echt iets leren. Een peuterspeelzaal was geen optie, omdat ze 3 dagen per week naar de gastouder ging. Ook de gastouder bood in haar afwisselende dagprogramma stimulerende activiteiten aan toen ze de behoefte van onze dochter merkte. Ik had gesprekken met vriendinnen die werkten als kleuterjuf. Wat is normaal? Mag ik mijn dochter bepaalde dingen wel leren of komt ze dan in de knoei op school?

Leren lezen en schrijven werd eigenlijk afgeraden. Dit viel echter niet tegen te houden, mijn meisje bleef net zo lang zeuren tot ze geholpen werd. Wel hebben we zowel het Aaa, Beee, Ceee als de à, buh, cee, duh… aangeleerd. Eén vriendin kwam met een mooi lijstje vol uitdagend spelmateriaal en verbreding: een knikkerbaan (dus vroegen we Hubelino voor haar verjaardag), talen (Engels), veel voorlezen, tijdsbesef, (rijm)spelletjes. De andere vriendin nam brochures mee, waaronder een met een compleet overzicht over welke vaardigheden kinderen op welke leeftijd onder de knie moeten hebben. Een waarop zij dus in de kleuterklas getoetst worden. We liepen deze lijstjes samen door. Mijn dochter had de meeste dingen al onder de knie tot en met 6 jaar. Alleen enkele motorische vaardigheden nog niet. Zoals hinkelen. Dat was leuk en speels om te doen. Sommige vaardigheden kán een kind ook pas als het lichaam wat verder ontwikkeld is.

School

Bij het uitzoeken van een basisschool was het erg belangrijk voor ons, dat ook kindjes die erg leergierig zijn zoals ons meisje goed worden uitgedaagd. De laatste maanden voor ze naar school mocht, waren erg zwaar. Ik zat werkloos thuis en ben geen kinderentertainmentset. Natuurlijk bood ik dingen aan, maar het uitdagende programma van een gastouder bood ik niet. We hadden geluk dat ze niet tot haar 4e verjaardag hoefde te wachten, maar op de 1e van de maand al mocht beginnen op school. Oh wat vond ze het heerlijk! Een gevuld programma, allemaal kinderen om haar heen en constant nieuwe indrukken en activiteiten. Als het te heftig was, mochten we haar wel een middagje thuishouden, zeiden de juffen. Dochterlief vond het echter geweldig! Nu mocht ze eindelijk dingen leren!

Oudergesprekjes

Voor de zomervakantie informeerde ik bij de juf of dochterlief al naar groep 2 mocht. De juf zal vast gedacht hebben “daar heb je weer zo’n moeder”. Op school liet ze toen nog niets zien van de dingen die ze thuis ondernam. Ze was heel speels. En als ze thuiskwam, ging ze lekker achter haar bureautje zitten en schrijven. Na de zomervakantie vond ik weer een baan, kreeg de kleine mop allemaal andere kinderen in de klas en mocht ze naar de BSO. Ik liet het onderwerp groep 2 rusten. Mijn mopje kennende zou de juf dat vanzelf wel merken.

Schrijven of stempelen?

En ja. De kleine pop wilde nu ook op school graag schrijven, maar durfde dit niet zelf aan de juf te vragen. Dat het pushmoederig over zou komen, kon me niets schelen. Ik sprak met mijn dochter af dat we het samen zouden vragen aan de juf. Puntje bij paaltje wilde ze op het moment sûprème niet meer in de schrijfhoek en heeft de juf haar moeten stimuleren. Gek meisje. En thuis was ze boos toen ik ernaar vroeg. “Ik mocht helemaal niet schrijven mama! In de schrijfhoek moet je stempelen!” Oh wat was ze pissig en gepikeerd. Kort daarna spraken we met de juf af dat mijn dochter het altijd aan haar mocht vragen als ze graag iets specifieks zou willen leren.

Sociaal emotioneel?

Blijkbaar kwam daar toch wat gang in, want voor de herfstvakantie hoorden we dat ze is aangemeld voor de plusklas (die helaas nog altijd niet is opgestart voor de onderbouw) en dat ze iedere week extra uitdaging zou krijgen van de hulpjuf. Bij werkjes krijgt ze nét even een uitdagendere opdracht, of lesmateriaal uit de groep 2 kast.  De juffen lieten haar geleidelijk aan steeds meer meedoen met groep 2. Op de ouderavond kon je de map met werkjes inzien en lieten de juffen knutsels zien, die mijn meisje had gemaakt. Ze gaven aan hoe ze haar extra hebben gestimuleerd. Het verschil in niveau was duidelijk te zien. De juffen gaven aan dat ze na de kerstvakantie helemaal over mag naar groep 2. De enige twijfel is of ze die versnelling sociaal-emotioneel zal trekken. In de klas is ze vaak wat stil, maar durft ze het wel te zeggen als de juf bijvoorbeeld afwijkt van het besproken programma. Aangezien ze vooral met kinderen uit groep 2 speelt, het prima kan vinden met haar grote nichtjes van 7 en 8 en haar neef van 5 en zich ook op de BSO niet laat ondersneeuwen en goed in de groep ligt, zag ik daar zelf geen probleem.

Ik ben dolblij voor mijn dochter! In groep 2 leggen ze de basis voor aan elkaar schrijven, is er veel meer uitdaging en ze heeft vriendinnen in de groep. Aangezien mijn mopje in een combinatieklas zit, verloopt deze overgang heel soepel en vertrouwd. Ze krijgt alleen een ander tafeltje. Ik heb ervaren dat de juffen echt oog hebben voor de leerbehoeften van mijn dochter. Na het horen van alles waar mijn meisje thuis naar vraagt, waren ze zelfs bezorgd of ze wel genoeg kan spelen. No worries, de zusjes spelen de meeste tijd gezellig samen. Al blijft de oudste nog wel veel vragen stellen.

Terwijl ik dit schrijf wil ze leren vlechten. Invlechten om precies te zijn “want vlechten kan ik al heel goed” – ze heeft 1 keer een succesvolle vlecht gemaakt, haha. Ze moet het van mij eerst wat vaker gedaan hebben, voor ik haar dat leer – jaha, nu ben ik zelf zo’n moeder die weigert haar kind iets te leren!

Maar nu?

Na de eerste blijdschap dat mijn dochter genoeg wordt uitgedaagd op school, borrelden langzaam de vragen op. Wat kwam er uit de cito? Hoe vaak stromen kindjes versneld door? Is deze versnelling genoeg voor haar? Zou ze hoogbegaafd zijn? Wordt ze daar nu automatisch op getest? Wanneer gaat die plusklas van start? Blijft ze de lesstofverrijking en uitdaging houden die ze wekelijks van de extra juf krijgt? Waar moet ik thuis op letten? Na school gaat ze naar de BSO en daarna is ze vaak alweer vergeten wat ze op school heeft gedaan. Hoe verloopt het straks in hogere groepen? Voorlopig is de versnelling nog geen garantie dat ze ook na de zomervakantie doorstroomt naar groep 3. Na de vakantie kunnen we al onze vragen stellen. Voor nu genieten we van onze lieve meid die trots aan haar familie heeft verteld dat ze over is naar groep 2!

Heb jij ervaring met versnelling? En weet je leuke blogs waar ik ervaringsverhalen kan lezen? Ik ben erg benieuwd, tips zijn welkom!