Het periodieke uitstrijkje is ontzettend belangrijk. Baarmoederhalskanker wil je liever voorkomen dan genezen. Vorig jaar schreef ik nog dat mijn uitstrijkje niet goed was om gelukkig een half jaar later goed nieuws te krijgen. Een enorme opluchting, maar soms loopt het anders. Samantha, mama van een special needs kindje en blogger op Mantelzorgmama, liet in 2020 haar baarmoeder verwijderen en deelt haar ervaring. Ze is klaar met die kanker!
Gastblog door Samantha van Mantelzorgmama
Samantha woonde een tijd op de Dominicaanse Republiek en beviel daar in 2012 met 30 weken van zoontje Jayden. Jayden heeft Cerebrale Parese opgelopen tijdens deze heftige vroeggeboorte. Niet alleen de geboorte was heftig, ook de periode daarna. Zeker sinds het moment dat Samantha de beslissing moest nemen om terug naar Nederland te gaan. Uiteindelijk lukte dit na 2 jaar en werd ze hier gecontroleerd door een gynaecoloog die een uitstrijkje wilde doen… Ze deelt met jullie haar ervaring en drukt je op het hart: doe op tijd dat uitstrijkje!
Uitstrijkje
Als ik terug denk aan de verhalen van mijn moeder over een uitstrijkje stond ik nou niet bepaald te springen toen mijn huisarts mij door verwees naar een gynaecoloog. Ik was net terug in Nederland. Ik had twee jaar op de Dominicaanse republiek gewoond en ben daar ook bevallen. Omdat ik nooit nazorg heb gekregen, vond mijn huisarts het verstandig om even op controle te gaan bij een gynaecoloog.
Voor de zekerheid wilde de gynaecoloog een uitstrijkje maken. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ze zouden mij met 2-3 weken bellen voor de uitslag, maar na een paar dagen ging de telefoon… Ik wist het meteen: foute boel. Ze vroegen of ik de week erna langs kon komen voor verder onderzoek.
Vervolgonderzoek
Nadat ik van de ergste schrik was bekomen, maakte ik een afspraak in het ziekenhuis. Er bleken afwijkende baarmoederhalscellen te zijn aangetroffen in mijn baarmoeder. Ik kreeg een inwendige echo en ze stipten weefsel aan met azijnzuur om te zien hoe erg de situatie was. Soms ruimt je lichaam het zelf op. Helaas was dit bij mij niet het geval… Na een half jaar bleek er niets veranderd en werd er een biopt af genomen.
Oh jee! Lisexcise
Het biopt wees inderdaad uit dat het erger was dan we in eerst instantie dachten. Ik kreeg een doorverwijzing voor een Lisexcise. Hierbij haalt de gynaecoloog met een metalen draadje (lisje) het afwijkende weefsel weg. Dit wordt op de polikliniek onder plaatselijke verdoving gedaan. Een half jaar later moest ik weer terug en gelukkig was alles weg. Ik bleef voorlopig onder controle tot ik een jaar een goede uitslag had.
Op en af
Wat volgde was een rollercoaster. Een wisselend patroon. De ene keer was het goed en de andere keer was het weer terug. Waardoor dit kwam? Daar kon niemand mij een antwoord op geven! Na bijna 3,5 jaar was het een paar keer goed en mocht ik weg blijven tot ik de oproep voor een uitstrijkje kreeg van de overheid (vanaf je 30ste krijg je de oproep). Toen moest ik weer. Ik kan je vertellen dat ik hem toch behoorlijk kneep, ondanks de laatste goede uitslagen. Met mijn verleden wist ik echter hoe belangrijk het is, daarom ben ik toch direct gegaan.
Een paar dagen later
Weer zou het een paar weken duren voor ik de uitslag zou krijgen. Toen na een paar dagen later de assistente al belde, wist ik dat we weer terug bij af waren. Het hele proces begon weer opnieuw… Gelukkig heb ik een fijne huisarts en assistente, die me ook echt even aanhoorden toen ik mijn gal spuwde over hoe kwaad ik wel niet was op alles en iedereen en waarom mij dit nu weer moest overkomen…
Ik kreeg weer een behandeling bij de gynaecoloog. Ze zouden het een half jaar aankijken. Helaas was het nog steeds niet weg. Toen heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken.
5 jaar was genoeg!
Genoeg is genoeg! In overleg met mijn gynaecoloog, die mij inmiddels al 5 jaar als patiënt had, en gezien mijn thuis situatie met een zorgintensief kind, heb ik besloten om hier voorgoed een eind aan te maken. Die baarmoeder moest er uit! Nu!
Baarmoeder er uit
Op 10 januari 2020 hebben ze mijn baarmoeder volledig verwijderd. Zo kreeg de baarmoederhalskanker bij mij geen kans meer. Ja, het was een groot besluit maar die baarmoeder is gebruikt waarvoor die gebruikt moest worden. Nu was het tijd om haar vaarwel te zeggen!
Ik heb tot op de dag van vandaag nog steeds geen spijt dat ik deze keus heb gemaakt. Het idee dat er een tikkende tijdbom in mijn lichaam zat, die op den duur grotere gevolgen kon hebben, maakte mij erg onrustig. Ik heb een special needs kindje. Wat zou er met hem gebeuren als ik weg zou vallen? Daar moet ik niet aan denken…
Mijn herstel
De operatie is goed verlopen. Ik heb de eerste dagen erg last gehad van het gas, waarmee ze je buik opblazen om er goed bij te kunnen. Het gas was naar mijn borstholte gestegen en drukte op mijn longen. Zodra ik ging liggen, verplaatste het gas waardoor ik enorme krampen op mijn borst en nek kreeg.
Ik mocht 6 weken niet zwaar tillen, dus ik moest voor de momenten dat mijn zoon thuis was hulp hebben. Dankzij deze 6 weken rust, is er wel iets moois ontstaan; mijn website met blogs over het leven van mij en mijn special needs zoontje.
Dus lieve lezers, als jullie een oproep krijgen vanuit de overheid in welke vorm dan ook doe het alsjeblieft! Het is niet prettig zo’n uitstrijkje, maar het kan je een hoop ellende besparen!
Wil je mijn blogs lezen neem dan een kijkje op mijn website:
mantelzorgmamarolmodel.jouwweb.nl of volg ons op Instagram of Facebook.
Dankjewel Samantha, voor het delen van je ervaring… wat een lastige jaren heb je achter de rug. Mooi hoe je er zo positief onder blijft omdat jouw zoontje dat ook altijd doet <3
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
