Goed uit elkaar als ouders na je scheiding, is dat zo bijzonder?

Een heftig rouwproces doorlopen terwijl er niemand is doodgegaan… Dat overkomt je bij een scheiding, of jij nu zelf de stekker er hebt uitgetrokken of de ander. Het kernwoord hier is pijn, waar ooit liefde was. Ontzettend veel mensen lijken na hun scheiding in die pijn te blijven hangen. Ook jaren later nog. Het afgelopen jaar heb ik veel gehoord: “wat knap dat jullie zo goed met elkaar omgaan na je scheiding.” Maar is dat echt zo bijzonder? Zouden we dat niet allemaal omwille van de kinderen moeten doen?

scheiding

Voordat de wijzende vingertjes er komen van “ja, maar voor jou is dat makkelijk”: nee, voor mij was dat niet makkelijk en voor mijn ex-man vast ook niet. Wij zijn 18 jaar samen geweest en dat samen zijn was ook niet altijd even makkelijk. Er is heel veel gebeurd. Als partners waren wij een mooie aanvulling op elkaar, maar geen goede combinatie door al die verschillen. Ik heb dingen gedaan, hij heeft dingen gedaan. Waar twee kijven, hebben er ook twee schuld.

De pareltjes tussen het vuil

Ons rouwproces of afscheidsproces startte al voor de scheiding werd ingezet. Een zwarte periode, zwaar, verdrietig en vooral spuuglelijk. Naast dat wij daar zelf last van hadden, drukte dit een stempel op onze kinderen. Dát is iets wat we beiden afgrijselijk vinden en vonden. We zijn het er namelijk over eens dat onze kinderen de allermooiste, liefste en leukste wezentjes op aarde zijn. Voor de meisjes hebben wij alles over.

Daarom is het dus ook niet moeilijk om na de scheiding als ouders een team te zijn. Wat de ander ook doet of zegt: dít is de enige persoon die net zo gigantisch veel van de kinderen houdt als jij!

Natuurlijk zijn er uitzonderingen waar een gevangenisstraf niet zou misstaan als het op geweld of ander misbruik richting de kinderen aankomt, maar bij veruit de meeste gescheiden gezinnen is daar gelukkig geen sprake van. En dan zijn ruziënde exen in mijn ogen vooral een tentoonstelling van hun eigen achterlijkheid. Ze (soms één van de twee) genieten van hun ‘ruzie’ en doen er alles aan om de lelijkheid richting elkaar in stand te houden, maakt niet uit wat dit voor hun kinderen betekent.

>> Lees ook tips om je kind door de scheiding heen te helpen

Plaats het belang van je kinderen boven dat van jou

Aangezien ik zelf geen tentoonstelling van mijn eigen achterlijkheid wens te zijn, plaats ik het belang van mijn kinderen boven het mijne. Hij doet… of zij zegt… is gewoon geen argument, als een ruzie met je ex de energie en positieve vibe opslurpt die naar jullie kinderen zou moeten gaan.

Nee, dat is niet makkelijk. Ik raas ook weleens uit bij mijn moeder over wat mijn ex nu toch weer heeft gedaan, en zo ervaart hij het hoogstwaarschijnlijk ook. Zoals ik zei: de schuld ligt op 2 plaatsen. Maar als ik de emoties van het moment een plekje heb kunnen geven, is het tijd voor de volgende stap. Nadenken over wat het voor mijn kinderen betekent als ik in die emotie zou blijven hangen…

Want het gaat niet om mij of mijn gelijk en het gaat ook niet om mijn ex of zijn gelijk. Het gaat om de kinderen. Die gaan voor ALLES. Dus. Slik ik af en toe mijn gewonde ego in. Dat moet maar even aan de kant. Doet de ex ook. Voor onze kinderen is het tenslotte al ingewikkeld genoeg dat ze in twee huizen wonen.

Geen gestresste ouder = gelukkiger kind

Ze weten haarfijn dat papa en mama nooit meer samen een stel gaan zijn. En ze weten ook waarom dat voor hun eigen leefwereld een stuk prettiger is. Het scheelt een behoorlijke dosis stress nu ze niet meer aan ruzies worden blootgesteld. Ook zij hebben een heftige tijd doorlopen, maar we kunnen gelukkig constateren dat ze nu niet onder de situatie te lijden hebben.

Sterker nog, behalve de onrust van het in 2 huizen wonen, genieten ze daar ook van. En wij als ouders ook. Ik moet zeggen dat het co-ouderschap van mij een leukere, relaxte moeder heeft gemaakt. De stress van het huwelijk is weg en de stress van het 24-7-parenting ook. Af en toe heb ik even rust. Tijd voor mezelf. Dus je zit niet continu in de ratrace van zorg, of in die van pré-puberen, haha. Je kunt even afstand nemen van de situatie. Je mist je kinderen, ja. Maar die pauze is ook prettig. Je laadt op en omdat je blij bent ze weer te zien, kun je wat makkelijker vanuit humor en rust reageren. Met pedagogische opvoedtactieken enzo. In plaats van uit de stress, oververmoeidheid, het verdriet en het afgrijselijke gevoel van eenzaamheid en er alleen voor staan dat je alleen in een huwelijk kunt ervaren. Nu weet ik tenminste dat ik het inderdaad alleen doe op dat moment, maar dat ik er zeker niet alleen voor sta.

Ouders blijf je samen

Ik heb een vangnet van naasten, maar de kinderen hebben ook een vader. Met wie ik alle leuke, grappige en mindere momenten kan delen. Omdat het hem interesseert. Want: het gaat over zijn kinderen.

Wij proberen dus om geen strijd met elkaar te hebben en dat lukt prima. We sturen elkaar leuke foto’s van de kinderen of wetenswaardigheden. Op de wisseldagen doen we – met een kopje koffie – de overdracht: wat hebben ze gegeten, waren er speeldates, opvoedkundige dingetjes, aandachtspunten en hoe is de planning?

Inmiddels doen we dat een tijdje en informeren we ook naar de ex-familie, het werk en andere raakvlakken die we ooit samen deelden, zoals films. We zijn tenslotte heel lang samen geweest. Samen eten doen we ook af en toe, zodat de kinderen dingen kunnen delen en zich ook vrij voelen om dit te doen met zowel papa als mama. En laatst vroegen de meisjes of ik een potje mee wilde doen met een nieuw spel dat ze bij papa hebben gekregen. Dat is gezellig en onze kinderen genieten daarvan en kunnen laten zien wat ze in het leven bij de andere ouder meemaken.

Naast de gezellige dingen, komen de opvoedkundige zaken die we daardoor ook als gescheiden ouderteam kunnen oppakken. Denk aan de gesprekken op school, gesprekken met instanties en zorgzaken die wat verder gaan dan een normaal huisartsbezoek. Belangrijke momenten in het ziekenhuis bijvoorbeeld. We hebben verder met elkaar afgesproken altijd eerst bij de ander te checken of die kan, indien er opvang nodig is.

Eigenlijk gaat het allemaal wel relaxt. Een stuk relaxter dan toen we nog getrouwd waren. En op elkaars lip zaten. En continu strijd hadden. Als gescheiden koppel kun je dat makkelijker loslaten, denk ik. Het voelt logisch.

Vanuit jouw pijn kinderen beschadigen… why?

Maar dat is het niet…

Ik heb veel gescheiden ouders gesproken de afgelopen jaren. En de verschillen in co-ouderschap, weekendouderschap, stiefouderschap en allerlei andere varianten gehoord. Soms gaat dat net zo relaxt als bij ons. Met bewondering hoorde ik verhalen aan over succesvol samengestelde gezinnen. Dat is voor mij persoonlijk nog een stap té ver, qua onverwerkte pijn. Ik heb de afgebakende veiligheid van een eigen thuis voorlopig nog even nodig. De emoties na en tijdens je scheiding zijn bijzonder heftig. Maar de ex-partners die onverwerkte pijn als uitgangspunt hebben voor hoe zij nu met elkaar omgaan… die zijn er helaas in overvloed. Met als extremen dat ze zelfs hun eigen kinderen niet meer willen zien…

Verdrietig voor je, als je het geen plek hebt kunnen geven. Maar vooral verdrietig voor je kinderen. Ik heb verhalen gehoord vanuit extreme pijnpunten, zoals alcoholmisbruik en huiselijk geweld. Dan lijkt een normale omgang met elkaar vanuit veiligheidsoogpunt voor je kinderen me inderdaad heel lastig. De meeste stellen echter, kunnen hun pijn niet parkeren. Of één van de twee kan het niet. Daar lijden zij zelf onder en daar lijden hun kinderen onder. Dan blokkeren ze de andere ouder op Whatsapp. Dan gaan ze als een echte pestkop dingen verzinnen om de ander pijn te doen. Afschuwelijk als je je eigen leven en vooral dat van je kinderen zo weet te vernachelen. In een dronken bui (met hun nieuwe partner samen, hoe triest kun je zijn) lelijke apps of social media berichten verspreiden. Meldingen maken bij instanties als het Meldpunt Kindermishandeling (ik ben daarmee overigens ook bedreigd, niet door mijn ex maar door een ‘app-groepje’). Auto’s of andere spullen vernielen. Gedoe met alimentatie. Stalken.

Allemaal walgelijke manieren om je eigen achterlijkheid tentoon te stellen.

Vanuit welk voorbeeld kunnen kinderen tot de beste versie van zichzelf opgroeien?

Het effect van dit soort achterlijke acties? Verdere verwijdering van de partner waarmee je ooit lief en leed hebt gedeeld: de papa of de mama van je kinderen. Wanneer jouw leven in het teken staat van dit soort achterlijke acties, kun je er niet van genieten. Daar ben je te opgefokt voor. Opvoeden kun je ook niet, met een dergelijke giftige inslag is de energie tot beschaafd ouderschap ver te zoeken.

En dat is wat je voorleeft aan je kinderen. Je lieve (b)engeltjes. Die niet alleen de liefde van de achterlijke-actie-ouder moeten ontberen (daar is geen energie voor), maar bovendien verteerd worden door schuldgevoel over een strijd die niet van hen is. Die niet met papa of mama kunnen delen dat hun tandje eruit is, omdat ze op een parkeerplaats of de hoek van een straat worden ‘gedumpt’ zonder overdracht. Die continu op hun woorden moeten passen. Die van jou als achterlijke ouder een respectloos taalgebruik aangeleerd krijgen, waarvan ze denken dat dit blijkbaar normaal is in de maatschappij. Papa of mama doet het ook tenslotte.

Hoe moeten zij ooit leren om met zichzelf in balans te zijn? Om geluk te zoeken in kleine mooie momenten? Om liefde aan te trekken doordat ze zich geliefd voelen en van zichzelf leren te houden? Hoe gaan ze dat ooit doen als jij – hun grote voorbeeld – niet in het belang van die kleine bloedjes éven je ego aan de kant kunt schuiven?

Ik zeg niet dat je ‘alles hoeft te pikken’, ik zeg ook niet dat ik zelf zo perfect ben. Ben heus weleens in bepaalde valkuilen getrapt, maar mijn uitgangspunt blijven toch de kinderen. Daardoor kan ik mij beheersen. Daardoor kan ik mijn gekrenkte ego af en toe opzij schuiven. Want ik zie dat het niet om mij draait. Hoe groter je kinderen worden, hoe meer ze dingen zelf observeren en hun eigen conclusies trekken. Mama is niet perfect. Papa is niet perfect. Ze hoeven zelf ook niet perfect te zijn.

Onvoorwaardelijke liefde en je beste intenties

Ouderschap gaat erom dat je met de beste intenties zelfstandige mensen aflevert. Dat je onvoorwaardelijk van je kinderen houd. En dat het bewust beschadigen van je kinderen omdat je eigen achterlijke acties belangrijker voor je zijn, het láátste is dat je wilt.

Parkeer dus je pijn. Doe normaal tegen de andere ouder van je kinderen. Zet het belang van de kinderen voorop. En houd vooral op met achterlijke acties, want je vergiftigt vooral jezelf, je gemoedstoestand en je eigen gezondheid er mee.

Dan hoeft het niet meer als ‘bijzonder’ gezien te worden, dat ik met de overdracht een kopje koffie kan drinken met mijn ex. Zo bijzonder is dat niet. Lijkt mij gewoon normaal dat je fatsoenlijk met elkaar omgaat en even op een relaxte manier informeert naar de afgelopen dagen van je kinderen.

Ja scheiden doet pijn. Maar houd het bij jezelf. Doorleef je pijn, laat het achter je en ga door.

Voor je kinderen.

>> Lees ook dit overzicht van artikelen over scheiden met kinderen

Ben ik de enige die niet snapt waarom achterlijke acties met exen als ‘normaal’ worden gezien? Waarom is fatsoenlijk met elkaar omgaan niet de norm?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Blogger

Marguerita

Over Marstyle

Hai, ik voel me een glitterkanon en probeer met mijn blog jouw leven op te leuken of in ieder geval een bende van glitters achter te laten Net hoe je het bekijkt. Mijn besluit is om na allerlei shit alleen nog maar door het leven te sprankelen en door mee te lezen kun jij dat ook! Mijn naam is Marguerita, ondernemer en co-ouder van 2 leuke dochters van 11 en 12 jaar. Je leest hier over intens genieten van het leven na longcovid, fijne perks, bijzondere ervaringen en de band versterken met je tieners.

Ik geef met mijn blog graag meer vuur aan je leven!

Design en lifestyleDesign en lifestyle

Recente Blogs

Reacties

  1. Robby zegt:

    Goede ouders blijven na je scheiding. Is het zo bijzonder? Spijtig genoeg wel.
    Er zijn heel wat ouders die jaren na de scheiding nog steeds blijven bekvechten, terwijl de kinderen hier de dupe van zijn. Scheiden doet pijn en iedereen heeft een ander verwerkingsproces, maar wat ik zo goed vind aan dit artikel is het advies om het belang van de kinderen altijd boven je eigen belang te plaatsen. Het kan dus zeker geen kwaad om soms tegen je zin iets aan de andere ouder toe te geven. Stel altijd de vraag: is dit het beste voor de kinderen?
    Als je zelf nog met wrok over de scheiding zit… hoef je dit niet op de kinderen over te dragen. In zover dat mogelijk is zouden zij zo min mogelijk van de scheiding mogen ondervinden. Bekvechtende ouders verliezen altijd, al hebben ze dat niet altijd door.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Download de Marstyle App.