Hoe fake ben ik als influencer?

Hoe fake ben ik eigenlijk als influencer? Influencer is eigenlijk een vieze term die mensen liever niet willen gebruiken om zichzelf te beschrijven, maar ik doe het bij deze toch even. Al ben ik vooral een blogger. Want influencers zitten op youtube en instagram enzo… Ik spreek me nooit zo uit, want dan raak ik volgers kwijt. Dus hoe echt ben ik dan eigenlijk?

Ik hoor vaak (ook al voordat ik ging bloggen, no worries) dat ik zo ontzettend authentiek ben. Maar hoe bewaar je die authenticiteit wanneer je jezelf niet durft uit te spreken omdat je dan volgers kwijtraakt? Volgers die overigens een stomme mening hebben ook nog eens, want ze ontvolgen me! Ha, met hen had ik dus niet eens een echte connectie. Ze liggen niet met mij op 1 lijn. Moet ik het dus willen om voor dat soort mensen “mooi weertje” te spelen?

Nobody

En serieus, ik heb echt een groot aantal volgers, past niet in mijn huiskamer. Sterker nog, past niet eens opgepropt in mijn kleine huisje. Maar in termen als “influencer” ben ik echt een nobody. De grote marketingbureaus noemen ‘mijn categorie bloggers’ de micro- of zelfs nano-influencers. Kun je nagaan! 

Op verschillende momenten heb ik me laten afschrikken door de angst om de volgers die ik heb, kwijt te raken. Omdat als blogger je bestaansrecht daarmee samenhangt. Dat is precies de reden waarom ik wekelijks mailtjes ontvang van allerlei obscure buitenlandse bedrijven die mij volgers willen slijten. Dat is booming business. Want hoe meer volgers, hoe beter je betaalt krijgt in deze branche. Natuurlijk wil ik heel graag blijven groeien. Ik houd van geld, dus om er meer van te hebben lijkt me heerlijk. Maar houd ik mezelf expres klein door geen volgers te kopen omdat ik dat nep vind? Omdat ik zo’n prestatietrut ben die vindt dat ze het op eigen kracht moet doen en anders niet?

Hoe nep is de zoekmachinebezoeker?

Hoe echt zijn de bezoekers op mijn blog die me niet ‘vast volgen’, maar binnenkomen via een zoekmachine. Gewoon… omdat ze informatie zochten over een bepaald onderwerp? Het gros dus van de mensen die mijn blog zakelijk het bestaansrecht geven. Omdat ik aan aantal retegoede artikelen online heb staan. En daarnaast ook … uhm… heel veel andere content. Dat zijn dus wel websitebezoekers, maar geen ‘fans’. Dus wat beïnvloed ik daar dan aan?

Lees ook: Kinderarbeid of heitje voor een karweitje?

De content is wel echt?

Dan heb je nog de artikelen op mijn blog. Hoe echt zijn die? Nou, enthousiasme is mijn superkracht dus wanneer ik met een onderwerp aan de haal ga… dan is dat wel gemeend. Maar naast de dingen die op mijn pad komen waar ik heel enthousiast over ben, schrijf ik ook graag artikelen in artistieke vrijheid waar dan een bepaald linkje in moet. Dat doe ik alleen als het onderwerp mijn interesses raakt. Maar ik plaats ook aangeleverde artikelen die ik niet zelf heb geschreven, waarvoor ik dus betaald wordt om ze te plaatsen. Dat voelt al iets meer fake. Toch zitten daar ook interessante dingen tussen, maar soms ook niet. Dan plaats ik het omdat de verwarming moet branden, er nieuw maandverband nodig is en ik met mijn dochters naar de McDonalds wil.

Overigens filter ik mijn onderwerpen wel. Zo had ik vandaag een overduidelijk fake NOS Bitcoin bericht in mijn persberichten mailbox met daarin het hoofd van een bekende Nederlander (Ali B in dit geval) die er zogenaamd veel geld mee zou hebben verdiend… Dikke bullshit natuurlijk, ik volg het journaal omtrent rechtszaken over dit onderwerp én de mail was op meer punten goed te herkennen als NEP, FAKE, BEDROG.

Fake bereik

Naast je bezoekers en je content, kun je ook als ‘influencer’ je bereik nog faken. Dat kun je doen door er advertentiebudget tegenaan te smijten zodat social kanalen als facebook, instagram, pinterest, youtube of zelfs linkedin jouw content ook daadwerkelijk aan je doelgroep tonen. Oh, vergeet ik even de SEA: ook in zoekmachines kun je met een advertentie eerder klikbaar worden dan de rest. In deze tijd van contentoverload waarbij iedereen op elk moment een berichtendiarree over zich uitgescheten krijgt, wil je tenslotte toch graag even de aandacht. Anders krijg je geen kliks, heb je geen bezoekers, vervalt je bestaansrecht.

Naast de advertenties kun je het bereik van je berichten ook kosteloos faken. Dat kun je doen door lid te worden van ‘reageer pods’. Ik heb dat 2 jaar terug even geprobeerd. Zowel op facebook als heel kort even op instagram. Maar oh my… DAT voelt echt afgrijselijk fake! Hoewel het heerlijk is om ineens heel veel reacties te krijgen, voelde het voor mij niet okee. Ik probeer graag dingen uit, deze ervaring krijgt een dikke NO.

Hoe blij word je van ongemeende reacties? Van mensen die eigenlijk alleen reageren omdat je in hun ‘groepje’ zit? Dan kost het je ook nog eens veel tijd om overal netjes terug te reageren. Want dat is de afspraak. Alsof je bij het populaire groepje van school wilt horen. Je herkent het ook. Tenminste, ik herken dit soort verplichte reacties van clubjes net zoals ik het ingrediënt kaas overal herken. En ik reageer er op dezelfde manier op: loop daar graag met een boog omheen, het stinkt en het is vies.

Op de keren dat ik bijvoorbeeld op linkedin toch welgemeend vanuit mijn hart of enthousiasme reageer op een bericht, dan voel ik me ook vies als ik daarna zie dat er een complete pod op dat bericht reageert. Én dat bovendien de poster in kwestie heel leuk meedoet met dat soort ‘popiejopie clubjes’ maar nooit de moeite neemt om eens een bericht van mij een duimpje of reactie te geven. Daar is geen tijd meer voor. (Of ik ben gewoon nooit boeiend, kan ook.)

Lees ook: Hoe blog je het beste?

Tegenstrijdig?

Ik voel me op zo’n moment GEBRUIKT. Dat vind ik naar. En dan vraag ik mijzelf dus af hoe ‘echt’ ik dan eigenlijk zelf ben. Want waar je irritatie voelt, daar raakt men een gevoelige snaar. Omdat ik zelf bang ben gevoelige snaren te raken en op tere teentjes te trappen en daardoor mijn eigen glazen qua ‘je brood verdienen’ in te gooien… Spreek ik dus niet alles uit wat ik voel of vind.

Terwijl ik het juist zo mooi vind om door de verhalen op mijn blog mensen écht een stapje verder te brengen door ze een nieuw inzicht of idee te geven, een andere invalshoek. Om zo hun motortje aan te zwengelen. Tegenstrijdig. De grens tussen echt en fake lijkt in dit vakgebied soms best rafelig.

Bovendien houd ik van schrijven, nieuwe ervaringen en dingen delen. De onderwerpen kies ik uit. De invulling ook. Ben ik ‘echter’ omdat ik weinig marketingbudget aan mijn social media heb gespendeerd, gruwel van pods en te lui ben om vol in te zetten op SEO optimalisatie dan iemand die daar met hele slimme tactieken juist een enorme groei mee heeft bereikt en daardoor ook voor mensen daadwerkelijk door zichtbaar te zijn ,ze de kans heeft gegeven om ‘fan‘ te worden?

Slimme marketing betekent niet direct dat je ‘nep‘ bent tenslotte. Hoewel bureaus wel ‘influencers’ selecteren op ‘nepvolgers’ kijken ze niet naar je advertentiebudget op social kanalen en of jij je tijd spendeert aan bereikspods. Je foto’s, de kwaliteit van je teksten, de insteek van je verhalen, de onderwerpen die je behandelt en ook hoeveel ‘commerciële content’ je plaatst, zijn weer wel van belang. Maar commercieel (dus: betaald) is niet altijd irrelevant of nep, het gaat erom of het een verhaal is waar jouw ‘fans’ op zitten te wachten…

Kortom: ik weet eigenlijk niet hoe echt of nep ik zelf ben, maar stoor me wel aan opzichtelijk nep in mijn vakgebied. (Realiseer me dat voor sommige van jullie mijn wimpers ook in deze categorie vallen, de ironie ontgaat me niet.)

Voor mijn gevoel ben ik echt en eerlijk en hoe nep of echt jij zelf wilt zijn, tja… daar heb ik in feite geen hol mee te maken en vice versa. 

Lees ook: Dit wil je deze zomer! Gespot op de Blogboot

Waar ligt voor jou de grens tussen echt en nep? Vind je dat ik eigenlijk geen geld zou mogen verdienen met mijn website? Zijn facebookadvertenties voor jou wel okee, maar volgpods niet? Of doe je daar juist ook graag aan mee maar is jouw hoofd in een bitcoinpost de grens? Hoe zie jij dit?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock