Ik deed een autisme circuit: mán wat irritant!

Gets wat irritant is dat zeg: autisme. Dinsdagavond werd er door Kwintes, onderdeel van het Sociaal Team van onze gemeente een Autisme Circuit georganiseerd. Ik werd hierop gewezen omdat het mogelijk interessant was voor mijn blog: ze organiseren dit soort circuits meestal als afsluiter van oudercursussen van kinderen met autisme, maar dit keer was het een vrije inloop voor alle belangstellenden. Een parcours met opdrachten waardoor je zelf kon ervaren hoe frustrerend het kan zijn om met autisme te leven, hoeveel energie het vreet om ‘simpele’ opdrachten uit te voeren en om beter te begrijpen waarom kinderen met autisme soms compleet uit hun plaat gaan of juist verzanden in het ‘niks doen’.

autismeWe waren met een groep van ongeveer 15 belangstellenden en mochten in tweetallen alle opdrachten uitvoeren. Vooraf kregen we uitleg over elke opdracht, die we goed moesten onthouden om er daarna mee aan de slag te kunnen. En als je maatje koffie wilde drinken of moest plassen, mocht je niet alleen verder. Je moest samen blijven in je tweetal. Het circuit zelf mocht ik niet fotograferen, maar ik mag er wel over vertellen op mijn blog.

Stoorzender

Als prestatiegericht typeje, zag ik alles als een wedstrijd met mijn ‘maatje’. Was ik als eerste klaar, besloot ik dus ook om de irritante stoorzender vragen die bij iedere opdracht stonden op te gaan lezen om de druk wat te verhogen. Ik denk dat ik de wedstrijd ‘irritantste maatje van de avond’ zeker heb gewonnen! Na afloop van het circuit werd alles toegelicht en vroeg men ook wat je deed als je eerder klaar was. Mensen met autisme doen meestal niets behalve ‘wachten’. Omdat dat de opdracht was. Gewone mensen zoeken vaak iets anders om te doen. Meestal helpen ze hun maatje… *kuch* Ja had ook gekund, maar ik had juist begrepen dat je het niet mocht voorzeggen.

Verkeerd begrepen

En zo begrepen we meer opdrachten in het parcours ‘verkeerd’. Net als mensen met autisme moeite hebben om voor ons eenvoudige dingen te begrijpen. Bij één opdracht mochten we vragen stellen, maar stelden we ‘de verkeerde vragen’ waardoor we erg lang deden over het vinden van een oplossing. Uit de toelichting bleek dat autisten vaak niet weten wat dan precies de juiste vragen zijn, en je ze iets meer op weg moet helpen in welke richting ze het moeten zoeken.

Niemand heeft gezegd dat het niet mag…

Per toeval was ik in een zeer beperkt aantal stappen door een afgeschermd doolhof heen (60 stappen, ja ik ben er trots op). Het kan dus zomaar zijn dat een autist per toeval meteen op de goede weg is. Veel mensen bleven juist heel lang dolen in het doolhof. De clue was echter dat niemand had gezegd dat je de ‘spiekknop’ niet mocht gebruiken… We hadden onszelf de regel opgelegd dat het op de moeilijke manier moest. Want ook niemand had gezegd dat je wél mocht spieken. Het stond overigens wel als optie op het instructiebordje naast de opdracht…  🙄

Je hoofd resetten

Verder moesten we beeldspraak raden, een puzzel maken die eigenlijk ‘niet klopte’ en al balancerend op een halve bal en een zuur snoepje etend naar een mop luisteren en de clue onthouden terwijl daar steeds meer ruis op de koptelefoon was… Het alleralleraller lastigste was echter het schrijven met de spiegel. Het woord autisme kon je via een spiegel goed lezen, maar als je mee schreef deden je hoofd en je handen iets heel anders. Je moest jezelf echt resetten voordat dit een klein beetje lukte. Voor linkshandigen leek het iets eenvoudiger dan voor rechtshandigen, waarschijnlijk omdat zij hier vaker flexibel in moeten zijn. Toch was het ook voor mij als linkshandige uitermate lastig en frustrerend om mijn hand de juiste kant op te laten bewegen. Ik ben dan ook achteraan bij de ‘e’ begonnen. De boodschap achter het schrijfproces was dat mensen met autisme even de tijd nodig hebben om zich te ‘resetten’ wanneer er een bekend patroon wordt doorbroken. Dat het niet makkelijk is en zeker niet in 5 minuten gepiept. (En het kleine woordje autisme op de foto hieronder schreef ik met mijn ogen dicht om te zien of het dan wel lukte.)

Prikkelverwerking is een grote factor

De dames van Kwintes vertelden ons ook over de laatste inzichten op autisme gebied. Dat men vroeger vooral dacht dat het probleem lag in een star denkpatroon, maar dat nu blijkt dat juist ook prikkelverwerking een hele belangrijke factor is. Omdat de maatschappij zo enorm is veranderd en er dus ook veel meer prikkels zijn, komt het nu vaker naar buiten. Als kinderen hooggevoelig blijken wordt nu eerder aan autisme gedacht omdat autisten veel moeite hebben om prikkels weg te filteren. Alles komt even hard binnen, zo merkten we bij de test met de mop.

Als voorbeeld waarom er nu meer diagnoses worden gesteld, werden ook volwassenen aangestipt die jarenlang bij hetzelfde bedrijf hebben gewerkt en dat ging altijd goed. Nu zijn er overal reorganisaties en is een baan voor het leven niet meer vanzelfsprekend, autisten ontdekken dat zij autisme hebben doordat ze vastlopen in het verliezen van hun vaste patroon. Waar moet je beginnen met solliciteren? Hoe raak je ingeburgerd in een nieuwe functie bij een ander bedrijf?

autisme

Wat ik in ieder geval geleerd heb is hoe frustrerend het is als je niet verder kunt, als je niet weet hoe je verder moet om tot een oplossing te komen en hoe lastig het is als alle prikkels ongefilterd binnenkomen en je niet het hele plaatje kunt overzien.

Mocht je in jouw omgeving een kind kennen met autisme, zou ik je zeker aanraden om een keer binnen te lopen wanneer er in jouw woonplaats een dergelijk ‘open’ autisme circuit wordt georganiseerd. Het kost niets, maar levert wel inzichten op. Ook als je slechts zijdelings als oppas, tante of juf ermee te maken hebt, je kunt wel iets makkelijker begrijpen waar de ouders van het kind en het kind zelf tegenaan lopen. Ik vond het circuit in ieder geval een interessante uitdaging en ik ben heel blij dat ik zelf niet met de dagelijkse frustraties van een autist te maken heb want MAN, wat was dat IRRITANT!

Lees ook:
hartverzakking door je kinderen tag,
hoe laat je senioren nadenken over hun gezondheid,
alleen rijke kinderen zijn hoogbegaafd
en hoe help ik mijn kind na een trauma.

Heb jij weleens een autisme circuit gedaan? Hoe vond je dat?

Afbeeldingen: Shutterstock

Blogger

Marguerita

Over Marstyle

Hai, ik voel me een glitterkanon en probeer met mijn blog jouw leven op te leuken of in ieder geval een bende van glitters achter te laten Net hoe je het bekijkt. Mijn besluit is om na allerlei shit alleen nog maar door het leven te sprankelen en door mee te lezen kun jij dat ook! Mijn naam is Marguerita, ondernemer en co-ouder van 2 leuke dochters van 11 en 12 jaar. Je leest hier over intens genieten van het leven na longcovid, fijne perks, bijzondere ervaringen en de band versterken met je tieners.

Ik geef met mijn blog graag meer vuur aan je leven!

Design en lifestyleDesign en lifestyle

Recente Blogs

Reacties

  1. Maaike zegt:

    Wat gaaf dat je dit gedaan hebt en er over geschreven hebt.
    Bedankt voor de tip .
    Ik ga kijken of ze dit ook bij ons in de buurt doen.

  2. Judith zegt:

    Wat goed dat je dit hebt gedaan! Zouden idd meer mensen moeten doen, gewoon om het een beetje te begrijpen.

  3. Paula zegt:

    Wat fijn dat jij niets te maken hebt met EEN autist, waar heb je het over een ding???
    Schande ga voortaan iets bloggen wat je beter ligt maar maak mensen met een bepaalde beperking hier niet belachelijk, eigelijk ben jij diegene die zich totaal niet aan kan passen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Download de Marstyle App.