Bloggen als baan; hoe ik ZZP-er werd en hoe het gaat

Wat is jouw droombaan? Deze vraag werd mij vandaag gesteld door Volgmama voor een artikel op haar blog. Een toepasselijke vraag, die ik uiteraard beantwoord heb met ‘mijn huidige baan als zzp-er’. Want sinds 8 mei is mijn blog mijn werk geworden. Nog maar net bezig dus en het lijkt een wervelwind van dingen die bij elkaar komen. De onzekerheid van het niet weten of ik moest blijven solliciteren of toch in het diepe springen, was een zware last op mijn schouders. Tijd voor een update!

Al jarenlang ben ik werkzaam in het marketing/communicatie vak. Echt in zo’n functie of meer als redacteur of juist recruiter van marketing en communicatie professionals. Leuk en afwisselend werk, maar ook dé tak van sport waar bij reorganisaties en bezuinigingen de eerste klappen vallen. Ik heb nergens langer dan 1,5 jaar gewerkt, behalve in mijn eigen ‘bedrijf’ als freelancer wat ik 3 jaar heb gedaan.

Ontzettend leuk dat ik zoveel bedrijven van binnen heb leren kennen, een rijkdom aan kennis mocht ik opdoen in allerlei verschillende branches en het heeft me een enorm netwerk gebracht. Heftig en emotioneel ontzettend zwaar, waren al die keren dat mijn contract niet werd verlengd… Zeker als je jong bent en je leeft voor je werk, geeft dat een flinke psychische klap. En weer. En weer. En weer. “Jij wilt te graag,” was feedback die ik vaak kreeg. Enthousiasme is niet altijd een positieve eigenschap. Tot ik zwanger was en beviel van mijn eerste kindje. Toen draaide mijn leven niet meer persé om mijn baan. Mijn dochter werd het centrum van mijn bestaan, aan haar verleende ik mijn identiteit. De keren dat ik weer afscheid van een baan moest nemen, waren nog steeds heftig. Maar het thuis zijn, voelde een stuk lichter als moeder. En ik was er inmiddels aan gewend natuurlijk…

Je wordt er wel een partij cynisch van en werkgevers die beloven dat ze echt gaan voor de lange termijn… Yeah right, die blijken keer op keer dat toch niet waar te maken.

Andere dingen die mij tegen stonden van het werknemerschap waren de lange dagen die je maakt, zeker met kinderen op de opvang. De avondspits was altijd hectisch, niemand was op z’n best. Er moest in schoolvakanties of bij ziekte altijd veel geregeld worden, ook als parttimer. En als eigenwijze zelfstarter denk ik op sommige zaken de wijsheid meer in pacht te hebben dan hoe het bedrijf kan of wil schakelen. Bovendien ben ik als rasnetwerker graag met veel mensen in contact, verbind ik hen graag met andere relevante partijen, ben ik razend nieuwsgierig, zeer ondernemend en wil ik het liefst vrijheid en flexibiliteit. Veel verschillende dingen doen. Binnen een bedrijf ben je natuurlijk gebonden aan de cultuur en je takenpakket.

Maar ja… een werknemer ontvangt maandelijks een vast salaris. Een ondernemer heeft nooit zekerheid van inkomen. Je moet dat echt zelf doen! Een behoorlijk risico als moeder met een hypotheek…

Door alles wat mij in de afgelopen jaren niet is gelukt, heb ik veel meer inzicht gekregen in waar mijn kracht ligt. Zoals een psychotherapeute ooit tegen mij zei: “Hoe krijg je het toch voor elkaar om voor zoveel sollicitatiegesprekken te worden uitgenodigd? Weet je hoe goed jij jezelf moet kunnen verkopen om zo vaak een nieuwe baan te bemachtigen?” Ze draaide mijn panieksituatie om en liet me mijn kracht zien.

En nu ben ik dus in het diepe gesprongen en ga ik die kracht ten volste benutten! Gelukkig is er de veilige terugvalbasis van de startersregeling van het UWV waar ik als werkloze dankbaar gebruik van maak. Hierdoor behoud ik een basisinkomen tijdens de eerste paar maanden van mijn bestaan als zelfstandige. Niet genoeg om van te leven, maar wel genoeg om mijn klantenbestand op te bouwen en mijn bedrijf op de kaart te zetten. Een fijne manier om te starten.

In mijn eerste week ben ik naar de Kamer van Koophandel gegaan. Een zenuwen-gieren-door-je-lijf moment, toen werd het ‘echt‘. Inmiddels heb ik de eerste spam-post en spam-telefoontjes naar aanleiding van die registratie ook ontvangen… en natuurlijk een Makro-pasje aangevraagd 

Verder heb ik een lokale bijeenkomst voor zzp-ers bijgewoond over juridische zaken en leuke contacten opgedaan! Van één van de aanwezigen bleek ik al een persbericht ontvangen te hebben en komend weekend ben ik aanwezig bij haar boekpresentatie. Gewoon in mijn eigen woonplaats.  💡

Ik ben bij de bank geweest om een zakelijke rekening te openen en kreeg hier advies over andere zaken. Daarna volgde een rondleiding door het net geopende kantoorgedeelte waar ruimtes worden verhuurd aan zzp-ers, ook per dagdeel of voor vergaderingen. Zag er heel erg mooi uit, maar voor nu werk ik nog even vanuit huis.

Een bevriende fotografe heeft mij gefotografeerd voor een review die binnenkort op Marstyle verschijnt. Ook hier hebben we even kort besproken welke zakelijke mogelijkheden we elkaar kunnen bieden. Altijd handig als je vakgebied elkaar zo aanvult!

De boekhouder was ook een belangrijke op mijn lijstje. De BTW-aangifte en inkomstenbelasting wil ik graag goed geregeld hebben. Ik had hier al eerder advies ingewonnen en nu kon ik dan mijn nieuwe nummertjes laten inscannen (BTW, KvK en bank). Mijn administratie loopt nu al een beetje achter, dus tijd voor vrij maken! Zeker als ik gebruik wil maken van de startersaftrek moet ik de werkuren goed noteren en dat zijn er veel kan ik je vertellen.

Ondertussen wist ik van een offerte een opdracht te maken, haalde ik gesponsorde opdrachten binnen voor mijn blog, benaderde ik leuke partners voor het groter bloggerevent op 2 september én werd ik benaderd door enkele bloggers om hen te helpen bij de acquisitie met verschillende diensten. Ook kreeg ik appjes en berichtjes vanuit mijn netwerk die me op relevante freelance klussen wezen. De financiële prognose voor mijn eerste maand beoordeel ik zelf als netjes. Hele leuke dingen dus allemaal!

Ik moet het natuurlijk allemaal zelf waar gaan maken. Mijn blog moet net zo leuk en interessant voor jullie lezers blijven als voorheen. Het voelt allemaal als een grote wervelstorm omdat er zoveel moet gebeuren en gebeurt, terwijl ik wel om 3 uur op het schoolplein sta voor mijn kleine allesjes. Maar het is leuk! Ik ben nu de beslissing is genomen een zware last kwijt, ik heb er veel plezier in en ik merk dat er van alles mijn kant op komt vanwege het harde werken in de afgelopen jaren.

Jaren terug voelde het knokken voor werk als trekken aan een dood paard.

Nu houd ik mijn balans op de Pegasus die op volle kracht vooruit vliegt.

Dit is mijn droombaan en die heb ik zelf gecreëerd!

Voelt goed. Nu ga ik het waarmaken. Ik ben heel benieuwd waar ik over een jaar zal staan.

Wat is jouw droombaan? Zou je die durven waarmaken?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock