Toen brak mijn water… *bevallingsverhaal*

Zes jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Wat gaat het toch snel, hoewel ik de babytijd juist verschrikkelijk traag voorbij vond tikken. Denken jullie bij elke geboortedatum die verstrijkt ook weer terug aan de bevalling in kwestie? Mijn eerste was dus op 15 maart 2011…

Om me voor te bereiden heb ik ontzettend veel gehad aan het boek ‘zwangerschap voor dummies‘ waar alle mogelijke informatie over kwaaltjes tijdens de zwangerschap in te vinden was. En natuurlijk elk denkbaar scenario voor de uiteindelijke bevalling. Ik wilde vooraf graag alles weten, zodat ik tijdens het proces van de bevalling een beetje wist in welke richting het bij mij en mijn kindje zou gaan. Natuurlijk had ik nog veel meer boeken tot mijn beschikking en was ik lid van een forum om vragen te stellen, maar het voor Dummies boek was echt mijn bijbel. Daar heb ik het meest aan gehad.

Zeker bij de eerste heb je geen idee wat je bij een bevalling nu ‘echt’ te wachten staat. Voor iedereen is het anders. Voor elk kindje dat geboren wordt, loopt het weer anders.

Volgens het boekje bevallen

Achteraf denk ik dat mijn eerste bevalling er één volgens het boekje was. ’s Nachts om kwart over 3 had ik de indruk dat ik vloeide. Er lag natuurlijk wel al een zeiltje onder mijn hoeslaken. Snel uit bed en naar het toilet, maar op de gang riep ik al “shit, shit, shit”. Gelukkig zat ik net op tijd met mijn klaargezette kannetje van Moeders voor Moeders op het toilet om de grote plons op te vangen. Alleen wat kleine plasjes vruchtwater op de gang dus en mijn bed bleek ook een beetje vochtig…

“Je wordt straks papa”

Het opgevangen water bleek gelukkig licht en ietwat troebelig van kleur. Mooi, niet in gepoept dus. Snel de man wakker gemaakt: “Gefeliciteerd! Je wordt binnen 48 uur papa, mogelijk sneller.” Het kwartje viel niet helemaal, hij dacht dat ik een ongelukje had gehad op de gang hahahaha!

Nou vol adrenaline zat ik in bed. Nu gaat het beginnen. Voel ik al wat? Wanneer zou ik wat voelen? Na een half uurtje ‘voelde’ ik wat. Oh wat is dat spannend zeg, dat je weet dat je gaat bevallen maar geen idee hebt hoe het gaat verlopen. Hoe voelt nu een wee? Wat is een echte wee en wat is het voorwerk? En natuurlijk maar op de klok kijken of dat wat je voelt al om de 5 minuten komt…

Op een gegeven moment kwamen er toch echt steeds stevigere weeën en kon ik mijn pufcursus in de praktijk brengen. Ik was super excited. “Bel je vader dat het begonnen is, hij is als enige nu wakker!” riep ik. De opa-to-be werkte nachtdiensten in die periode en vond het wel grappig dat hij gebeld werd.

Verloskundige bellen

Een uurtje later konden we eindelijk de verloskundige bellen, ik gok dat het half 6 ongeveer was. De weeën die kwamen waren nu ook niet echt grappig meer, maar er moest stevig gepuft worden. Ze constateerde genoeg ontsluiting om voor de spits richting het ziekenhuis te gaan, fijn want in de file bevallen lijkt me helemaal geen pretje. Snel belden we mijn ouders, want ik wilde mijn moeder persé bij de bevalling hebben. Dat gaf mij een veilig gevoel.

Die kwamen snel onze kant op. Best gek om publiek te hebben terwijl je in bed je weeën ligt weg te puffen. Zo goed en kwaad als het kon trok ik wat kleren aan en ging ik naar beneden. Wat een hel om met zulke weeën je schoenen aan proberen te doen! Mijn vader keerde huiswaarts, terwijl mijn man en mijn moeder met de vluchttas, Maxi Cosi en een zeiltje voor mij de auto in orde maakten. Het ziekenhuis was voor de verloskundige op de hoogte gesteld van onze komst.

In de auto vond ik het echt verschrikkelijk. Ik kreeg nu een combi van buik- en rugweeën en wist niet hoe ik het had. Gelukkig stond er geen file op de snelweg en waren we snel in Woerden, waar voor mij een rolstoel gecharterd werd. Eenmaal boven hadden we geluk, mijn nichtje had dienst! Zij was dus ook bij mijn bevalling, hoe bijzonder!

In bad weeën wegzuchten

Het bad op de afdeling was vrij, dus dit werd voor me in orde gemaakt. Zo kon ik een beetje ontspannen tussen de weeën door. Ik keerde helemaal in mezelf, met een koud washandje op mijn voorhoofd en mijn man aan mijn zij. Hele heftige weeën had ik nu. Was fijn om met mijn benen af te kunnen zetten tegen de badrand. Ik kreeg persweeën maar moest wachten tot de verloskundige in het ziekenhuis aan zou komen. Toen ze er eindelijk was, kon ze bij controle was het hoofdje al te zien en moest ik helaas het bad uit. Zo jammer dat je in dat bad niet kunt bevallen!

Persen, hoe doe je dat?

Ik werd eruit gehesen, half afgedroogd en kreeg mijn shirt aan. In de rolstoel gezet en lakens over me heen om de boel een beetje te bedekken. Met de snel komende persweeën erg pittig en ik wist niet goed wat ik moest doen. Ze hebben de beugels op het bed gemonteerd omdat ik het zielig vond om kracht te zetten met mijn benen anders. Maar dat persen? Er werd steeds gezegd dat ik dat moest doen, maar ik had geen idee hoe! Hoe doe je dat dan? Achteraf blijkt gewoon dat je echt hetzelfde moet doen als poepen, maar ja, wist ik veel! Er werd wat gedreigd met inknippen om me te motiveren. Eindelijk had ik door hoe en wat. Toen stond het hoofdje. Ouch. Daarna duurde het gelukkig niet lang meer. Al poepend kwam ze ter wereld, mijn lieve eerste kindje…

Uiteindelijk is het best een snelle bevalling geweest, van het breken van de vliezen tot de echte geboorte duurde 7,5 uur.

Toen had ik een klein en alert meisje op mijn borst liggen. In de kraamweek heb ik veel alleen maar naar haar liggen kijken. Ben jij het nou die in mijn buik zat? Zo raar als je kindje er dan echt is. Zo bijzonder! En wat was ze mooi!

Vernoemd naar oma

Mijn nichtje moest mijn moeder eraan herinneren om foto’s te maken 😆  Ze was erg onder de indruk van alles. Aan mij werd de naam van mijn dochter gevraagd: Aislynn Joanna. Haar tweede naam is de doopnaam van mijn moeder, maar het kwartje viel niet direct dat ze vernoemd was. Toen vond ze het natuurlijk helemaal speciaal dat ze erbij was geweest.

Daarna kwamen uiteraard de vervelende dingen die bij een bevalling horen. Dingen die ik bij bevalling 2 allang weer vergeten was. De spuit in je been. Dat ze nog even hard op je buik drukken om de placenta geboren te laten worden. Het hechten… en in je kraamweek de stolsels en de helse pijn bij het plassen (vanwege de scheur, had ik bij bevalling 2 met alleen hechtingen helemaal niet). Gelukkig kon ik al snel douchen waardoor ik me direct helemaal opgefrist voelde. Nu wilde ik graag naar huis!

Inmiddels ben ik gewend aan haar gezichtje en haar persoonlijkheid. Ze is en blijft een deel van mij. Ik zou haar nooit meer willen missen!

Lees ook: Je was blauw en ik houd zoveel van jou

Ander soort blog dan jullie van mijn gewend zijn, maar ieder jaar denk ik er toch weer aan terug. Hopelijk valt het in de smaak?