Oorbelletjes laten schieten!

Oh wat zijn mama’s oorbellen toch mooi en oh wat wilde mijn dochter ze ook graag. We hadden afgesproken dat ze oorbellen mag als ze 6 jaar is. Ze leefde hier al helemaal naartoe. Het is dan ook een echt meisjemeisje. Kiest met zorg haar kleding uit, doet haar eigen haren (soms mag ik het doen) in een staart, smeert af en toe een crème op haar wangetjes en zo nu en dan gebruikt ze haar kinderparfum. Echt een typeje ervoor dus. En nu heeft ze sinds zaterdag oorbellen! (Maar ze is nog geen 6.)

Hoe kwam dat zo?

Nou ja, we hadden het er al vaak over gehad natuurlijk. Oorbellen zijn een terugkomend gespreksonderwerp. Ik heb verteld dat het laten schieten van oorbellen wel pijn doet. En daarna voel je er niets meer van. Mijn oudste wilde ze alsnog erg graag. Voor de jongste is de pijn een reden om geen oorbellen te willen. Beide meningen zijn prima.

Zelf kreeg ik oorbelletjes rond mijn 5e denk ik. Ik zat in ieder geval in de kleuterklas. En ik weet nog heel goed hoe boos ik op mijn moeder en de juwelier werd na het schieten van de eerste oorbel. Ze moesten praten als Brugman om mij ervan te overtuigen dat die tweede er ook in moest. Daarna was ik er uiteraard heel blij mee! Want ik wilde niet voor niets oorbelletjes.

Zaterdag liep ik met mijn dochter door het dorp. Even samen winkelen. De speelgoedwinkel hadden we al gehad, waar ze een mooie doos Lego van haar zakgeld kocht. In de Zeeman slaagden we ook voor nieuwe leggings en matching shirtjes zodat de meisjes kunnen twinnen. Dochterlief wilde toen nog even bij Kruidvat kijken en daar tegenover zit de juwelier.

Shopsels van Zeeman:

Toen we er langs liepen vroeg ik haar spontaan “wil je nu oorbellen?” Ze keek me verrast aan, ja dat wilde ze wel. Dus gingen we daar naar binnen. Het was erg druk in de winkel en we zagen nog net hoe een tienermeisje haar tweede oorbel kreeg. Die gaf geen kick. Nog een paar andere klanten en toen waren wij aan de beurt. Het kostte 15 euro om oorbellen te laten schieten en het kon meteen als mijn dochter het echt wilde.

“Ja, dat wil ik.” Zei ze stoer tegen de juwelier. En hij liet haar zien uit welke modellen ze kon kiezen. Ze mocht op schoot, maar dat wilde ze niet. Ze was echt wel een grote meid en klom zelf op een stoel. Er werden mooie stippen op haar oren getekend en die mocht ze bekijken. De juwelier gaf uitleg wat er ging gebeuren en toen deed hij het echt. Heel dapper gaf ze geen kick bij de eerste oorbel. Ze zei alleen ‘au’. Maar ik zag haar zich verbijten en ben snel haar hand vast gaan houden voor oorbel twee. Toen moest ze toch een paar traantjes laten. Het deed best pijn. Snel wat kusjes en een knuffel en toen mocht ze in de spiegel kijken. Van de juwelier mocht ze nog een flesje nagellak uitzoeken, heel lief. Mama ging even betalen en de andere mensen in de winkel waren ondertussen heel erg lief voor mijn verdrietige dochter. Verschillende mensen zeiden dat ze het erg mooi vonden. Zelf vertelde ik dat ze een stuk stoerder was dan haar mama destijds. “Ik wil naar huis, het doet zeer.”

Mijn lieve kleine, grote meisje heeft nu dus oorbellen. Het staat haar ontzettend leuk!

Om de pijn te verzachten, besloot ik dat we eerst even langs oma zouden rijden op weg naar huis. Een paar complimenten en de pijn is snel weg. Oma was gelukkig thuis en zag het meteen. En ze vond het heel erg mooi! Ik zag mijn dochter gloeien van trots. We gingen nog even in de spiegel kijken. Oma vertelde ook nog even dat mama helemaal niet zo dapper was, dus nu voelde ze zich ook wel een beetje stoer. En of mijn dochter meteen even met oma wilde meekijken, zo konden ze samen alvast een cadeautje voor haar verjaardag uitzoeken: mooie kinderoorbelletjes! (Bij de webshop waar ik ook slaagde voor leuke ringetjes en matching mama-met-2-dochters-armbanden.)

Door het spontane plan heeft ze geen zenuwen gehad van te voren. (Was een tip van een moeder op het schoolplein.) Eenmaal thuis kwam kleine zus op ons afgerend en die zag het direct: “wauw je hebt oorbellen!” Ook papa reageerde meteen trots dat hij het erg mooi vond. Maar goed, nu werd ze overmoedig. De rest van de dag voelde ze zich superstoer en moesten we haar een beetje indammen 😆 . De pijn was snel weg en ze realiseerde zich een aantal keer ineens weer dat ze nu oorbellen heeft.

Komende week elke dag even draaien en druppelen met ontsmettingsolie. Over 6 weken mogen de zweerknopjes eruit. Precies op haar 6e verjaardag!

Lees ook: Schrijfletters, we did it wrong

Op welke leeftijd mogen (of mochten) jouw dochters oorbelletjes?