De splinter – deel 2

Gisteren vertelde ik dat mijn oudste een flinke splinter in haar knie had, die we er niet uit kregen. (Lees hier deel 1.) Ik had toen nog goede hoop dat er de volgende ochtend een stukje uit zou steken en we deze er met een pincet wel uit konden krijgen. De hysterische bui kwam misschien gewoon door vermoeidheid? Een nachtje slapen kan dan wonderen doen. Helaas was de splinter er niet vanzelf uitgekomen…

Onze nieuwe tactiek was om ons meisje zelf te laten proberen om de splinter er uit te drukken. Hierdoor was ze minder angstig. Maar het lukte jammergenoeg niet. En ook ons lukte het niet. In plaats van om 8 uur in de auto te stappen, belde ik dus de huisarts op voor een afspraak. Zo snel mogelijk, want de knie werd al aardig rood. We konden om 9.20 uur terecht.

Wat een geregel

Eerst mijn peuter rustig naar het kinderdagverblijf gebracht. De oudste bleef thuis waar papa aan het werk was, omdat ze niet goed haar beentje kon buigen na al dat gepulk. Oppas geregeld om de gemiste werkuren een andere dag in te kunnen halen (dankjewel opa en oma) en mijn werk gebeld dat de splinter er door de huisarts uitgehaald zou moeten worden en ik wat later zou zijn. Na al het regelwerk nog wat huishoudelijke zaken gedaan en even achter de ipad met een kop koffie. Kleuterlief was heerlijk aan het spelen met een leuke smartgame die ze voor haar verjaardag had gekregen.

Knuffel mee

Toen het tijd was om te gaan, was ik wel zo slim om een knuffel mee te nemen. Dit zou geen leuk bezoekje worden en dat hebben we de kleuter ook gemeld. Vooraf was ze niet zenuwachtig, maar het wachten duurde erg lang. Het spreekuur was al een half uur uitgelopen. Wij hebben daar nog wat tijd bij gedaan, want het was geen makkelijk bezoekje. Door het lange wachten werd mijn meisje toch steeds nerveuzer.

Verdoving

De dokter was gelukkig heel erg lief en legde goed uit wat er allemaal zou gebeuren. Mijn dochter mocht ook dingen zelf vasthouden en eerst proberen. Ik gaf al aan dat ze gisteren erg overstuur was geweest, dus dat verdoving verstandig zou zijn. Net als wij dacht de dokter echter dat de splinter makkelijk te pakken zou moeten zijn en wilde ze dat eerst proberen. Terwijl ik mijn dochter vasthield deed ze een poging, maar mijn meisje werd direct weer overstuur.

Toch verdoving dus. Mijn kleuter was echter al overstuur. Het zetten van de spuit was door haar verzet al een uitdaging. Toen dat klaar was, werd ze wel kalm en mocht ze zelf met het watje de bloedruppeltjes wegvegen en voelen met een pincet dat ze in haar knietje niets meer voelde. Dat het geen pijn zou doen. Ze vond dit heel interessant, maar vertrouwde het voor geen meter. De assistente werd erbij geroepen om te helpen, zodat we met z’n 3en deze hele sterke kleuter in bedwang konden houden.

Die splinter moest er uit! 

Met het klaarleggen van de spullen kreeg ik extra uitleg over wat er zou gebeuren. Dat als het niet lukte, met een mesje de huid opengesneden zou worden om de splinter eruit te halen. Dat het verstandig was als mijn dochter dit niet zou zien, zeker vanwege haar heftige reactie eerder.

Mijn meisje moest plat gaan liggen en dat wilde ze niet. Het leek een eeuwigheid dat ik mijn dochter probeerde te kalmeren, die compleet door het lint ging. Het eerste deel van de splinter kwam er gelukkig vrij vlot uit. Groot was ie, en hij zat diep. Maar hij was afgebroken en ook het laatste stuk moest er uit. Ik vond het heel heftig. Het beeld van mijn hysterisch schreeuwende, huilende, knalrode meisje staat nog goed op mijn netvlies. Af en toe spiekte ik even naar achteren waar ze nu met een mesje bezig waren. Ondertussen probeerden we er allemaal voor te zorgen dat de patiënt stil genoeg bleef liggen. De knuffel ging bij een adempauze door de kamer. De witte rol papier die op de behandeltafel ligt werd aan flarden gescheurd. Oh wat was mijn dochter boos!

En het duurde lang, maar toen kwam het verlossende woord dat alles eruit was. Zodra de pleister op zijn plek zat, kon ik haar loslaten en knuffelen. Pfoeh… “Wat is ze sterk!” Zei de dokter. “Ik heb het heet en ik heb dorst,” zei mijn dochter. Ja, dat hadden we allemaal. Ook mama, de assistente en de dokter waren rood aangelopen.

“Ik hoop dat ze nog terug durft te komen,” zei de dokter. Ik hoopte vooral dat ze niet al te boos op mama was. De flinke rij mensen in de wachtkamer keek ons meewarig aan toen we met de assistente meeliepen. Er kwam flink wat geluid uit dat kleine meisje, dus ze zullen wel gedacht hebben…

Tijd voor een beker koud water. Even bijkomen. Ondertussen konden we even knuffelen en mocht mijn dochter een mooie sticker uitzoeken van de assistente. Het werd een poes.

Terug naar school

Op naar school voor de nodige afleiding. Met knuffel en al werd ze door de juf opgevangen en geknuffeld. Die wist al van de splinter. Na een korte toelichting moest ik toch door naar mijn werk.

In de auto hoefde ik niet meer zo kalm te blijven en heb ik een traantje weggepinkt. Pfff… Arme mop…

Natuurlijk checkte ik wel hoe het ging en de juf was zo lief om me direct terug te mailen. Ze hadden samen aan de klas verteld wat er was gebeurd. De klas was heel erg lief voor haar geweest. Toen iedereen buiten ging spelen, mocht mijn dochter met haar beste vriendinnetje binnen blijven en in de zandtafel. Even rustig aan. Verder was het erg goed gegaan. Ook bij de BSO die ik had ingeseind. Van een collega kreeg ik nog een leuk cadeautje voor de patiënt, grappige bordjes met dieren er op. Lief hoor!

Zwemles is op doktersadvies afgebeld. De wond is niet gehecht in verband met infectiegevaar en moet eerst genezen.

Bij thuiskomst was ik dolblij dat mijn meisje toch heel graag met mama wilde kroelen. Dat heb ik dus ook heel erg uitgebreid gedaan! Gaat je toch niet in de koude kleren zitten om je kind zo overstuur te zien. Love her so much!

Zelf had ik deze avond een manicure afspraak staan en kon ik dus ook even bijkomen en ontspannen.

Lees ook:

• Jouw nekhernia effectief laten behandelen
• Begin er niet aan! Het Spiraalverhaal
• 15 redenen waarom ik Zwitsal gebruik!
• 4 bijzondere paddenstoelen
• Heb jij een kinder EHBO cursus gedaan?

Je maakt toch wat mee met kleine kinderen, hè?