15 maart: trakteren!

Als jullie dit lezen is het 15 maart! Vijf jaar geleden om even over 3 ’s nachts braken mijn vliezen en 7,5 uur later mocht ik mijzelf ‘moeder’ noemen. Terwijl ik dit schrijf noem ik mezelf vooral moe, hahaha. Mijn peuter met oorontsteking kreeg afgelopen zaterdag alleen het advies van neusspray bij de HAP. En het advies om door te gaan met pijnstilling. Ik ben nog steeds pissig op mezelf dat ik na 2 nachten gillen niet even doorpakte en assertief eiste om een serieus medicijn. Herken je dat? Dat je niet assertief durft te zijn bij een arts?

De hele zondag had ze veel pijn, maar die nacht heeft ze eindelijk goed geslapen met hier en daar een kreuntje. Er bleef natuurlijk veel bloed en prut uit het oor komen. Maandag sliep ze lang uit en ging het wat beter nu ze goed uitgerust was. Mijn moeder paste in de ochtend op, zodat ik even een paar uurtjes naar mijn werk kon. Ze had nog veel pijn, maar was wel levendiger dan de dag ervoor. Ondertussen belde ik met de assistente om even te overleggen. Bij meer dan 38,5 graden moest ik langskomen, daarvoor was het niet nodig.

Diverse keren getempt, maar zul je altijd zien… Pas even na 5en een te hoge temperatuur. Weer naar de HAP dus. Ik kreeg duidelijke instructies mee van da husband om me niet te laten afschepen. Want het was al lastig om überhaupt langs te mogen komen. Zetpilletje deed gelukkig zijn werk dus in de auto zong ze dapper mee met de kinderliedjes cd. Maar man man man… Wat moesten we lang wachten! En de watertank in de wachtkamer was leeg. Geen van de andere mensen in de wachtkamer (die wel samen en zonder kinderen waren) wilde even om een nieuwe watertank vragen. Zelf durfde ik mijn mopje niet alleen laten en we waren als volgende aan de beurt…

Deze arts pakte gelukkig wel door. Zo erg zelfs dat hij over buisjes begon… We kregen oordruppels én antibiotica die ik ter plekke nog moest toedienen, voorgeschreven. En het advies om eind deze week het trommelvlies te laten controleren bij de huisarts. Daar komt namelijk het bloed vandaan. En er komt echt veel uit. Snel door naar de nachtapotheek waar het loeiheet was en we weer lang moesten wachten. Even om een glaasje water gevraagd, want ik ging zelf bijna van mijn graatje. Ook nog niets gegeten natuurlijk.

Thuis kon ik gelukkig wat eten opwarmen, terwijl manlief de kleine mop vertroetelde met wat drinken en een danoontje. Mijn kleuter lag al lang en breed te slapen. De kleine mop even gedoucht om de opgedroogde bloedprut enigszins weg te krijgen. Haar haren plakken aan het oortje vast. Zo sneu. Op bedje gelegd en hup: verder met de traktatie!

Die middag had ik er al 20 klaar, maar er moet ook op de BSO getrakteerd worden dus ik had er 40 nodig! Nadat ook die klus geklaard was en ik zwaar vermoeid iets uitde koelkast wilde pakken, gooide ik een glazen schaaltje kapot. Duizend scherpe stukjes! Manlief kwam me redden en heeft me tussen de scherven vandaan getild. De kinderen werden gelukkig niet wakker van de stofzuiger.

Toen kon ik eindelijk even zitten, maar het was al snel tijd voor de tweede ronde antibiotica die tussen 11 en 12 moest worden toegediend. Pffff. Weer een krijsend klein mopje natuurlijk, want ze wil geen medicijnen en ze moet. Maar goed, we zijn de nacht weer doorgekomen.

Ik heb mijn kleuter met verjaarsliedjes wakker gezongen. Ze draagt haar mooie eenhoornjurk en ze vond de traktaties prachtig 🙂 Juf instructies gegeven over hoe en wat en ze maakt wat leuke foto’s voor ons. De verjaardagsstoel stond klaar en ze heeft een prachtige feestmuts op. Acht zieken in de klas, maar het wordt vast een gezellig feestje!

Vijf jaar moeder… Wat een zorgen en vooral wat een geluk met die prachtige meiden van me!