De allereerste spreekbeurt in groep 1

Maandag was het zover… Mijn kleuter hield voor het eerst een spreekbeurt! In eerste instantie schrok ik van het mailtje van de juf, waarin werd aangekondigd dat alle kleuters een spreekbeurt zouden houden. De kleuters werken momenteel aan het thema dierentuin in verband met een aankomend schoolreisje. Daarom mochten ze een dier uitkiezen waarover zij iets wilden vertellen, dat mocht ook een huisdier zijn dat mee mag naar de klas. Na de eerste schrik en mondeling wat toelichting van de juf, gingen we enthousiast aan de slag.  

Met een “de giraf dat is mijn lievelingsdier!” Was het onderwerp snel bepaald. Ik plantte een vraag op facebook wie er nog een mooie poster van een giraf had liggen. Nou, niemand. Maar er kwamen wel diverse kritische opmerkingen over of dat nou wel nodig is in groep 1, een spreekbeurt. De school vindt van wel, dit wordt al jaren gedaan bij de kleuters. Zo leren ze al vroeg om iets te vertellen voor een groep en is het niet te spannend wanneer het later echt meetelt, in groep 4. Daar zit wat in, wij deden vroeger aan toneel op school daar mochten ook de jongste groepen al optreden voor een nog veel groter publiek: alle leerlingen en hun ouders. Deze school doet dat volgens mij niet, maar heeft gekozen voor spreekbeurten en poppenkastoptredens in de vertrouwde omgeving van de klas. De juf (en andere moeders op het schoolplein die er ervaring mee hadden) gaf aan dat het niet veel voorstelt, ze vertellen enkele weetjes of laten iets zien. Het hoeft niet ingewikkeld te zijn en mag ongeveer 5 minuten duren. 

Goed. Mijn kleuter wilde iets vertellen over de giraf. Dan moest ze daar dus wel iets over weten. We zochten thuis wat giraffen bij elkaar. We togen naar de bibliotheek om boeken te lenen met giraffen er in. Niet dat we die echt gelezen hebben, het waren vooral ook verhalen 🙂 maar het gaat om het idee dat ze iets heeft voorbereid. Het meest informatief waren de filmpjes op youtube over giraffen. Daar kon ze op zien wat er gebeurde en ik vertaalde ondertussen de grappigste weetjes naar het Nederlands. Vooral die enorm lange tong, waarmee een giraf in zijn neus of oog kan peuteren om kriebelende mieren weg te halen, maakte indruk. En zijn speciale spuug. We zagen ook baby giraffes die mijn kleuter heel schattig vond, en leerden dat deze hun mama kunnen herkennen aan de vlekken. Een giraf is zo groot als ons huis en zo zwaar als 50 kleuters! Ook zagen we mannetjes giraffen vechten met hun nek en we zagen een giraf die het won van een leeuw. En dat een giraf alleen kan drinken met zijn benen wijd. Razend interessant allemaal. 

De grappigste weetjes werden keer op keer herhaald, zodat ze het zou onthouden. De peuter vond het allemaal ook erg leuk. We oefenden wat, ik deed een spreekbeurt, kleuter deed een spreekbeurt en de peuter bracht het er eigenlijk nog het beste vanaf en genoot zichtbaar van de aandacht. Ik was erg benieuwd hoe het zou gaan voor de klas. Thuis pakte ze vooral haar giraf, wees dingen aan en speelde jufje: mama, wat is dit / papa, hoe heet dat / oma … Peuterlief gaf meer een presentatie waarin wetenswaardigheden werden verteld. Gelukkig kreeg ik toestemming van de juf om het geheel te filmen. Kon ik onopvallend vanuit een hoekje observeren en kon peuterlief ook op een stoeltje plaatsnemen om te luisteren. Helaas was er voor haar nog slechts 1 spreekbeurt geweest, dus ze kon zich er nog niet veel bij voorstellen. Maar die jongen had wel heel cool een haaientand bij zich en laten zien!

Stoer

Een spreekbeurt geven is stoer. Dan durf je wat en heb je alle aandacht. Dan mag jij even de juf zijn! Mijn kleuter had er dus best zin in en geen last van zenuwen. Totdat het echt begon. Daar zat ze op de stoel van de juf. Verlegen las ze het boekje op haar schoot voor aan de 2 helpende handen naast haar… De rest van de klas kreeg geen plaatjes te zien. En ze bleef stil. Gelukkig stelde de juf wat vragen. Heel zachtjes gaf ze daar antwoord op. De klas mocht ook vragen stellen. Ondanks mijn goede voornemen heb ik toch een paar keer laten vallen “daar kan A. nog iets leuks over vertellen”, waarna er nog iets meer informatie kwam. De juf moest de informatie echt uit haar trekken, terwijl ze naar de giraf in haar handen keek en met haar benen wiebelde. Poeh, toch best spannend. Maar kleine zus zat op het puntje van haar stoel in de kring en genoot. Ze applaudiseerde hard mee na afloop van de spreekbeurt. 

’s Avonds voor het slapengaan vroeg ik er toch maar even naar. Want het was toch zichtbaar spannend geweest. Als ze maar geen nare droom zou krijgen… Nou, mijn bezorgdheid was niet nodig hoor. Ze had met papa de film van haar spreekbeurt gekeken en die vond het stoer. En mama vond het stoer. En ook van de juf en de andere kinderen uit de klas kreeg de spreker in kwestie positieve feedback. “Ik vond het superleuk mama!” Gelukkig maar 🙂