Zo. Dat is er uit. Emotionele wervelwind deze week. Sinds gisteren woon ik tijdelijk bij mijn ouders. Tot mijn nieuwe huis bewoonbaar is. Eigenlijk moet ik nu werkzaken regelen, maar mijn blog is ook een stukje therapie. Veel van mijn lezers hebben ook een scheiding meegemaakt. Nooit leuk. Voor iedereen anders. En als je er zelf in zit lijkt het net een slechte versie van een televisie soap.
We hadden gehoopt dat dit niet nodig was, maar het is toch voor alle partijen even beter zo. Het is fijn dat mijn ouders voldoende plek hebben en ik ben dankbaar voor deze tijdelijke oplossing, maar tegelijkertijd voel ik me ontzettend verdrietig en voel ik me thuisloos. Voor de kinderen (en richting de gastvrijheid van mijn ouders uiteraard) probeer ik er toch de positieve kanten van in te zien en alles opgewekt te benaderen. Als ik de kinderen niet had gehad was het allemaal veel zwaarder geweest, want dan zou je je echt verliezen in je verdriet. En voor hun ga je door. En maak je er vooral het beste van, iets gezelligs van.
We slapen met z’n drietjes gezellig naast elkaar. Ik in het midden, tussen de meisjes in. Ze houden zich taai, maar vooral aan de oudste merk ik hoe moeilijk ze het allemaal vindt. Vanmorgen waren ze heel vroeg wakker en kropen ze gezellig even bij me. Even knuffelen voor het opstaan. Laten merken dat ik van ze houd en er voor ze ben. Ik vind het zwaar en hartverscheurend. Gelukkig is er facetime met papa en heel veel extra liefde van opa en oma.
Ik voel me rot maar tegelijkertijd enorm dankbaar voor alle steun en hulp uit mijn omgeving. Wat een emotionele wervelwind. In mijn hoofd is weinig ruimte voor de emoties en toestanden van andere mensen. Het is allemaal too much. De vlop met tekening voor een schoolgenootje met leukemie zit heel goed bedoeld nog steeds in mijn tas… Ik vergeet steeds om hem op de post te doen. Hoe moeilijk is het om een beetje attent te zijn? Nou, heel moeilijk dus. Ik wil het allemaal wel, maar het lukt niet.
Tegelijk weet ik hoe goed ik het eigenlijk heb. Mijn kinderen zijn niet ziek. Van verschillende andere gescheiden moeders hoorde ik hoe het voor hen verliep. Ik heb in ieder geval al wel een ander huis. En daar hoef ik niet mijn matras op het kale beton te leggen, ik kan er keihard aan werken om het snel bewoonbaar te maken en daar krijg ik nog hulp bij ook van allemaal lieve mensen. Toch ben ik intens verdrietig…
Wat een tweestrijd…
Als jij ook gescheiden bent, ben ik heel benieuwd hoe het bij jou ging. Kon je in je eigen huis blijven? Moest je tijdelijk in een caravan? Heb je bij je ouders ingewoond? Of kon je al snel een andere woning betrekken?
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
Reacties
Wat verdrietig allemaal en wat enorm pittig als alles op de schouders van mama terecht komt.
Hopelijk kunnen jullie snel verder bouwen in jullie eigen huisje.
Heel veel sterkte! Ik lees en zie ook hoe goed je dochters meehelpen met klussen in jullie nieuwe huis. Wees trots op ze en vergeet jezelf niet. Hopelijk heb je straks iets meer rust als je huisje klaar is en daar kunt intrekken met je meiden. X
Sterkte meis
Heel veel sterkte!
Ik heb zo een twee jaar met de oudste af en aan bij vrienden, ouders, hotels, en zelfs een opvanghuis gewoond. Het komt wel goed, zolang je maar lekker blijft knuffelen en er een avontuur van maakt. Kijk eens The pursuit of happiness met Will Smith (kun je ook meteen weer wat tranen kwijt)
Heftig Judith… dank voor de filmtip
Heel veel sterkte! Ik probeer zelf al 9 maanden te scheiden en ik heb helaas nog geen huisje gevonden waar ik voor in aanmerking kom. Dat is voornamelijk omdat ik geen kinderen heb (geen urgentie), maar het lijkt me heel zwaar voor jou en de kinderen. Natuurlijk zijn jullie verdrietig en daar moet je rustig de tijd voor nemen. Ik hoop dat jullie plekje snel klaar is. X
Bij ons loopt het ook al sinds mei, de urgentie kreeg ik pas toen ik kon aantonen dat mijn huis verkocht is. Kinderen zijn helaas geen reden voor urgentie in onze gemeente
Ik vond het echt een ramp. Er kwamen tijdens onze scheiding ook wat geheimen boven tafel dus ik was in 1 klap ook financieel helemaal aan de grond. Ik heb door alle spanningen mijn ex-man uit huis laten plaatsen. Aangezien mijn ex-man het ouderschap heel zwaar vond toen onze dochter klein was merkte mijn dochter pas na 3 weken dat haar vader niet thuis kwam om te slapen. Toen ik na 9 maanden mijn woning kreeg ben ik er ook gelijk ingetrokken.
Ik wens heel veel sterkte en wijsheid toe deze periode.
Dankjewel… wat verschrikkelijk dat er bovenop alles ook nog dit soort nare financiele verrassingen kwamen. Jij ook een knuffel!
Kan me heel goed voorstellen hoe moeilijk en zwaar dit op het moment voor jullie is. Veel sterkte!
Dankjewel Anita
Heel veel sterkte, ik kon gelukkig in mijn huurhuis blijven, maar het is en blijft een ontzettend moeilijke en vooral verdrietige periode. Neem de tijd voor verdriet, en geniet van je kids. Ook ik heb zo vaak gezegd….als ik jullie niet had….. en nu zijn het volwassen, stoere en sterke meiden geworden
Goed om te horen dat je meiden er sterke vrouwen van werden, dankjewel
Hele dikke knuffel voor jou, Mar!
Dankjewel Patricia
Heel verdrietig vind ik het! Ik wens je veel sterkte toe. En het is heus geen ramp als je een beetje gas terug neemt.
Dan heb je mijn mailbox nog niet gezien 😉 allemaal mensen die nu een reactie willen en dat gaat gewoon even niet. Dankjewel Linda
Ik heb 2 maanden bij mijn moeder gelogeerd.. wel zonder kind maar vond het ook lastig en lief tegelijk.
Dikke knuffel!! Het komt wel goed schatje!
Thanks Ellen
Wat verdrietig Marguerita. Ik snap heel goed dat er even geen plek is voor andersmans emoties en problemen. Probeer alsjeblieft te voorkomen dat jij straks instort. Daar zou voor niemand goed zijn. Je gevoelens, binnen de grenzen, tonen is goed en laat je meisjes ook zien dat mama ook maar een mens is. Maar ook dat het oké is veel te voelen. Geeft hun ook weer de ruimte hun gevoelens te uiten. Dikke knuffel! Als ik ergens mee kan helpen, laat het mij weten.
Dankjewel Sandra, ik zit idd aardig tegen instorten aan
Ik wens jullie sterkte. En wat ik zeker vind is dat je een top mama bent! Jullie komen er wel als meiden gezinnetje.
Lief van je Marion
Fijn dat je een plek kon krijgen bij je ouders, maar ik kan me voorstellen dat het een hele verdrietige situatie is.
Bedankt Nicole, het is pittig idd, nog even doorzetten
Fijn dat jij weer even bij ouders terecht kutnl
Ik zie nu pas hoe erg die typfout is en schaam me kapot.
Mijn pols zat in het gips en moet goed mijn hand te leren gebruiken.
Duizendmaal excuses….
Ach joh mijn dikke vingers tikken ook weleens mis op de telefoon. It’s the thought that counts!
Dat is zeker allemaal niet makkelijk. Heel veel sterkte gewenst in deze moeilijke en verdrietige tijd.
Dankje Marian